Uitspraken

Vast staat dat de gezamenlijke advocaat, op grond van een door haar gemaakte berekening van de draagkracht van [naam 4], de door de aan appellante te betalen alimentatie (aanvankelijk) heeft vastgesteld op € 360,49 per maand. Niet is bestreden dat betrokkene tijdens een bespreking met deze advocaat op 28 juli 2009 heeft opgemerkt dat deze draagkrachtberekening niet volledig was en daarbij (onder meer) de vraag heeft opgeworpen ‘hoe om te gaan met huurpenningen’. Met de accountantskamer is het College van oordeel dat betrokkene hiermee er geen blijk van heeft gegeven verhuurinkomsten van [naam 4] te hebben verzwegen of gemanipuleerd. Deze handelwijze duidt er niet op dat betrokkene niet bereid zou zijn geweest de advocaat ter zake nader te informeren, in aanmerking nemende de onweersproken stellingname van betrokkene dat hij ten tijde van de echtscheidingsonderhandelingen de precieze hoogte van alle verhuurinkomsten niet heeft geweten. Niet valt in te zien dat de (financiële) belangen van appellante met zich brachten dat betrokkene ten tijde van de echtscheidingsonderhandelingen was gehouden ongevraagd de hoogte van de verhuurinkomsten van [naam 4] (te becijferen en) kenbaar te maken. Appellante en [naam 4] zijn immers (vervolgens) onderling, zonder zich te baseren op een nadere, exacte draagkrachtberekening, een hogere alimentatie van € 800,- per maand overeengekomen, waarbij onder meer rekening is gehouden met het bestaan van (toekomstige) verhuurinkomsten van [naam 4]. Voorts is niet meer in geschil dat hun gezamenlijke advocaat het echtscheidingsconvenant heeft opgesteld en hierin (voornoem)de afspraken over de alimentatie heeft opgenomen. Gelet op het voorgaande is het betrokkene naar het oordeel van het College niet tuchtrechtelijk aan te rekenen dat in het genoemde echtscheidingsconvenant (toekomstige) verhuurinkomsten van [naam 4] staan beschreven zonder vermelding van de hoogte ervan.

Deze grief faalt.

Voorts voert appellante tegen de ongegrondverklaring van klachtonderdeel b, samengevat weergegeven, het volgende aan.

Betrokkene heeft in strijd met de waarheid ter zitting bij zowel de klachtencommissie NIVRA/NOvAA als de accountantskamer, en in zijn schriftelijke reactie van 23 oktober 2012, verklaard dat hij pas in februari 2011 tijdens de procedure bij genoemde klachtencommissie wist van andere inkomsten uit verhuur van [naam 4] van de panden [adres 1] en [adres 2] te [plaats 2]. Betrokkene heeft in het echtscheidingsconvenant laten opnemen dat de liquiditeitspositie van Nibi Exploitatie B.V. op dat moment slecht was, terwijl uit een rapport van [naam 5] van 3 februari 2012 volgt dat dit onjuist is. Betrokkene heeft bij het opstellen van het gezamenlijke vermogen van appellante en [naam 4] niet de feitelijke waarde van het pand [adres 2] te [plaats 2] aangehouden.

Het College overweegt dat deze verwijten eerst in hoger beroep zijn gemaakt en niet zijn terug te voeren op de oorspronkelijke klacht, waaronder het hiervoor in 3.2.2 nader vastgestelde klachtonderdeel f. Aangezien een uitbreiding van de klacht in hoger beroep bij het College niet mogelijk is, omdat dit in strijd zou komen met de beginselen van een behoorlijke tuchtprocedure, zal het College deze verwijten niet bij de beoordeling van het hoger beroep betrekken.

Het College gaat allereerst in op de stelling van appellante dat de accountantskamer ten onrechte eraan voorbij is gegaan dat betrokkene de opdrachtbevestiging heeft geantedateerd op 9 december 2008.

Het College stelt voorop dat klachtonderdeel f in de procedure bij de accountantskamer mede omvat het verwijt dat betrokkene de onderhavige opdrachtbevestiging heeft geantedateerd. Ten aanzien van dit verwijt neemt betrokkene de volgende stellingname in:

" (…) [Het is] standaard procedure bij BDO dat wanneer zich een nieuwe opdracht aanbiedt, ter bevestiging van de afspraken een opdrachtbevestiging wordt opgesteld. De heer en mevrouw [naam 4]-[naam 1] lieten eind 2008 aan hun accountant weten dat zij voornemens waren van echt te scheiden en vroegen om begeleiding in dat kader.

In week 48 van 2008 heeft zodoende de heer [naam 6] van BDO een opdrachtbevestiging opgesteld. Om die reden is de opdrachtbevestiging gedateerd 9 december 2008.

Zoals uit de processtukken blijkt vingen de daadwerkelijke werkzaamheden van betrokkene op basis van deze opdrachtbevestiging aan in het vroege voorjaar van 2009. Zo vonden in maart 2009 enkele besprekingen plaats. Tijdens een van deze besprekingen hebben de heer en mevrouw [naam 4]-[naam 1] de opdrachtbevestiging toen ondertekend. Zij hebben bij het zetten van die handtekening (helaas) toen geen datum geplaatst op de stippellijn op pagina 3."

Het College is van oordeel dat nu de opdrachtbevestiging kennelijk in december 2008 is opgesteld en betrokkene deze kennelijk in het voorjaar van 2009 door partijen heeft laat ondertekenen zonder daarbij de datering (van 9 december 2008) aan te passen, hij daarmee als Accountant-Administratieconsulent onzorgvuldig heeft gehandeld bij het verlenen van een professionele dienst en derhalve in strijd met het fundamentele beginsel van deskundigheid en zorgvuldigheid als bedoeld in artikel A-100.4, aanhef en onder c, van de Verordening gedragscode (AA’s) (hierna: VGC).

De grief slaagt in zoverre.

Voorts acht appellante onbegrijpelijk het oordeel van de accountantskamer dat zij niet aannemelijk heeft gemaakt dat de aan de klachtencommissie NIVRA-NOvAA overgelegde opdrachtbevestiging een vervalsing is. Zij heeft deze opdrachtbevestiging nooit gezien. Zij herkent weliswaar haar handtekening, maar deze staat op een los blad. Verder wijst zij erop dat betrokkene bij brief van 10 december 2013 een opdrachtbevestiging heeft overgelegd, waarbij de handtekening van [naam 7] ontbreekt, terwijl die wel staat op de opdrachtbevestiging die betrokkene aan de klachtencommissie van NIVRA-NOvAA heeft toegezonden.

Betrokkene stelt zich op het standpunt dat de handtekening van appellante onbetwist onder het stuk staat en dat appellante heeft erkend de bewuste opdracht te hebben gegeven. Verder merkt betrokkene op dat hij om onduidelijke redenen op 10 december 2013 een verkeerde versie van de opdrachtbevestiging heeft gestuurd, en dat het College kan uitgaan van de versie die hij bij de klachtencommissie heeft ingediend.

Het bevreemdt het College dat betrokkene eerder een afschrift van de opdrachtbevestiging heeft overgelegd waarin op de laatste pagina een handtekening staat vermeld bij genoemde [naam 7] en deze handtekening op een latere door betrokkene verzonden afschrift ontbreekt. Het College kan echter er niet aan voorbijgaan dat deze afschriften voor het overige identiek zijn en dat niet in geschil is dat de afschriften dezelfde handtekening van appellante bevatten. Voorts heeft appellante haar stelling dat het blad waarop haar handtekening staat geen deel uitmaakt van de opdrachtbevestiging, in het geheel niet met concrete feiten onderbouwd. Appellante heeft niet aannemelijk gemaakt dat de opdrachtbevestiging een vervalsing is.

De grief faalt in zoverre.