1.
Artikel 22, eerste lid, onder a, van Verordening (EG) nr. 1698/2005 van de Raad van
20 september 2005 inzake steun voor plattelandsontwikkeling uit het Europese landbouwfonds voor Plattelandsontwikkeling (ELFPO), luidde ten tijde en voor zover van belang:
“Artikel 22 - Vestiging van jonge landbouwers
1.
De in artikel 20, onder ii), bedoelde steun wordt toegekend aan landbouwers die:
a) jonger zijn dan 40 jaar en zich voor het eerst als bedrijfshoofd op een landbouwbedrijf vestigen
(…)
Artikel 71 – Subsidiabiliteit van de uitgaven
(…)
3.
De regels inzake de subsidiabiliteit van uitgaven worden op nationaal niveau vastgesteld onder voorbehoud van de bijzondere voorwaarden die bij deze verordening voor bepaalde maatregelen voor plattelandsontwikkeling zijn vastgesteld.
(…)”
De Regeling luidde ten tijde en voor zover van belang:
“Artikel 2:1. Begripsbepalingen
In dit hoofdstuk wordt verstaan onder:
(…)
– jonge landbouwer: natuurlijke persoon die ten hoogste 39 jaar oud is en sinds ten hoogste drie jaar voor het eerst voor eigen rekening en risico een landbouwonderneming beheert die hij:
a. alleen in eigendom, pacht of erfpacht heeft, of
b. volledig in eigendom, pacht of erfpacht heeft met een andere natuurlijke persoon die niet eerder een landbouwonderneming volledig in eigendom, pacht of erfpacht heeft gehad
(…)”
2.
Volgens verweerder was appellant op 1 april 2012, toen hij de exploitatie van ‘Hoeve Nijenhuis’ startte, geen jonge landbouwer in de zin van de Regeling omdat hij sinds 1 januari 1997 een andere onderneming voor eigen rekening en risico beheerde.
3.
Volgens appellant is het moment van eerste vestiging als ondernemer 1 april 2012. De toetreding op 1 januari 1997 tot een maatschap met zijn ouders, die per 31 december 2004 is omgezet in de vennootschap onder firma [naam 2], is niet het moment van eerste vestiging als ondernemer, omdat hij bij zijn toetreden noch nadien overheersende zeggenschap als bedoeld in het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 25 oktober 2012
(C-592/11) heeft verkregen.
4.1
Het College overweegt als volgt. Of een landbouwer voor eigen rekening en risico een landbouwbedrijf beheert, is afhankelijk van alle omstandigheden van het geval. Daarbij zijn diverse factoren van belang, zoals de mate van economische inbreng van de landbouwer in de onderneming, de mate waarin de landbouwer in het kader van bedrijfsbeslissingen een beslissende stem heeft en de mate waarin hij het risico draagt voor verliezen die de onderneming betreffen.
4.2
[naam 3] (sr), [naam 4] en appellant zijn op 1 januari 1997 een overeenkomst van maatschap aangegaan, waarin [naam 3] (sr) en [naam 4] (de ouders van appellant) het gebruik hebben ingebracht van onroerende zaken, pachtrechten en productierechten. Met ingang van 31 december 2004 is deze maatschap omgezet in vennootschap onder firma onder de naam VOF [naam 2]. Uit artikel 3 van de vennootschapsovereenkomst blijkt dat appellant samen met [naam 3] (sr) en
[naam 4] in de VOF [naam 2] de eigendom van alle roerende zaken, het economisch belang van de veldinventaris en de vorderingsrechten, het kasgeld, de eventueel aanwezige goodwill en de overige vermogensrechten inbrengt, voor zover de inbreng daarvan niet op andere wijze plaatsvindt. [naam 3] (sr) en [naam 4] brengen in het gebruik en genot van de hen in volle eigendom toebehorende onroerende zaken te [plaats], het gebruik en genot van de op de naam van [naam 3] (sr) geregistreerde pachtrechten en erfpachtrechten, alsmede het economisch belang van de hen toebehorende mestproductierechten en referentiehoeveelheid melk. Daarnaast brengt appellant zijn kennis, zakelijke relaties, alsmede zijn volle arbeid en vlijt in.
4.3
Blijkens artikel 6 van de vennootschapsovereenkomst mag ieder van de vennoten voor rekening van het bedrijf overeenkomsten aangaan voor zover elke overeenkomst de waarde van € 2.500,- dan wel in bepaalde gevallen € 6.000,- niet te boven gaat. Voor het verkrijgen en vervreemden, huren en verhuren, pachten en verpachten of bezwaren van onroerende zaken en registergoederen, het ter leen ontvangen of verstrekken van gelden, het aannemen en ontslaan van personeel en het aangaan of wijzigen van arbeidsovereenkomsten, het aangaan van dadingen en overeenkomsten van bindend advies, het voeren van processen en het berusten in rechtsvorderingen, alsmede andere overeenkomsten waarmee een hoger bedrag dan hiervoor genoemd is gemoeid, is echter de schriftelijke medewerking van alle vennoten vereist.
4.4 Uit artikel 9 van de vennootschapsovereenkomst blijkt verder dat het jaarlijkse bedrijfsresultaat ongeacht of dit positief of negatief is, als volgt wordt verdeeld: [naam 3] (sr) en [naam 4] ontvangen of dragen ieder 25 % en appellant ontvangt of draagt
50 %. Uit de aanvulling van de vennootschapsovereenkomst van 27 september 2010 naar aanleiding van de toetreding van [naam 3] (jr) tot de VOF [naam 2] blijkt dat appellant ingaande 1 januari 2010 25 % van het resultaat krijgt of draagt, [naam 3] (sr)
31 %, [naam 4] 19 % en [naam 3] (jr) 25 %.
4.5
Gelet op deze omstandigheden, in samenhang bezien, kan naar het oordeel van het College niet worden gezegd dat appellant vanaf 1 januari 1997 dan wel vanaf 31 december 2004 voor eigen rekening en risico een landbouwbedrijf beheerde: zijn economische inbreng in de onderneming was in vergelijking tot de inbreng van zijn ouders gering en ook had appellant geen doorslaggevende stem bij het nemen van belangrijke bedrijfsbeslissingen. Het College ziet onder ogen dat appellant vanaf 31 december 2004 een hoger risico droeg dan de andere vennoten, maar acht dit, in het licht van de economische inbreng en de zeggenschapsverhoudingen in de onderneming, op zich onvoldoende voor het oordeel dat hij voor eigen rekening en risico een landbouwonderneming beheerde.
5.
Het voorgaande betekent dat verweerder de aanvraag ten onrechte heeft afgewezen op de grond dat appellant per 1 april 2012 geen jonge landbouwer was in de in van de Regeling. Het besluit van 24 mei 2013 kan niet worden gedragen door de daaraan ten grondslag gelegde motivering en komt wegens strijd met artikel 7:12 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) voor vernietiging in aanmerking. Verweerder zal een nieuw besluit op bezwaar moeten nemen met inachtneming van deze uitspraak.
6.
Het College ziet aanleiding om verweerder op grond van artikel 8:75, eerste lid, Awb te veroordelen in de door appellant in verband met de behandeling van het beroep gemaakte kosten. Op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht worden de kosten voor verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 974,- (1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, wegingsfactor 1 en een waarde per punt van € 487.-).
.jpg?width=50&height=55)
.jpg?width=50&height=55)
