Uitspraken

Uit de titel van richtlijn 97/78/EG volgt dat deze betrekking heeft op de vaststelling van de beginselen voor de organisatie van de veterinaire controles voor producten die uit derde landen in de Gemeenschap worden binnengebracht. Blijkens overweging 1 van de considerans van richtlijn 97/78/EG gaat het hierbij om dierlijke producten, producten van dierlijke oorsprong en plantaardige producten die ter voorkoming van de verspreiding van besmettelijke dierziekten aan een controle worden onderworpen en die ook zijn vermeld in de lijst van bijlage II bij het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap. Blijkens die bijlage valt daaronder ‘Vlees en eetbare slachtafvallen’. Verder volgt uit artikel 2 van richtlijn 97/78/EG en de daarin opgenomen verwijzingen dat deze richtlijn betrekking heeft op producten van dierlijke oorsprong, waaronder vers vlees of vleesproducten. Het College stelt vast dat het in dit geding onmiskenbaar gaat om producten van dierlijke oorsprong als hiervoor bedoeld die vanuit Egypte, een zogenoemd derde land, in de Europese Unie (EU) worden binnengebracht. Dat het hier gaat om diepgevroren rundvlees en niet om vers vlees en dat het rundvlees niet zijn oorsprong heeft in Egypte, als door appellanten is aangevoerd ter ondersteuning van hun standpunt dat de in geding zijnde producten niet vallen onder de bepalingen van richtlijn 97/78/EG, zijn geen feiten waar verweerder geen rekening mee heeft gehouden of die het College in het kader van de van toepassing zijnde regelgeving leiden tot een ander dan voormeld oordeel. Artikel 15 van richtlijn 97/78/EG bevat specifieke bepalingen voor de situatie van wederinvoer in de EU van producten van de EU. Controles bij wederinvoer vinden plaats omdat, als gesteld door verweerder en vermeld in overweging 13 van de considerans van richtlijn 97/78/EG, producten van de Gemeenschap die door een derde land worden geweigerd en naar de Gemeenschap worden teruggezonden, worden geacht niet langer aan de communautaire voorschriften te voldoen. Ten slotte volgt uit artikel 3, eerste lid, van richtlijn 97/78/EG dat geen partijen uit een derde land in de EU mogen worden binnengebracht die niet de bij deze richtlijn voorgeschreven veterinaire controles ondergaan hebben. Het College is gelet op het vorenstaande dan ook van oordeel dat richtlijn 97/78/EG in dit geding van toepassing is.

Het College verwijst ter onderbouwing van zijn oordeel dat in dit geding ook de GWWD van toepassing is naar het gelijkluidende oordeel van de voorzieningenrechter van het College in rechtsoverweging 4.1 van zijn uitspraak als hiervoor onder 1.6 vermeld. De artikelen 10 en 11 van de GWWD geven verweerder de bevoegdheid tot het stellen van regels voor het in Nederland brengen van producten van dierlijke oorsprong en vormen de grondslag voor de Regeling die daarom in dit geding eveneens van toepassing is.

Artikel 15 van richtlijn 97/78/EG heeft volgens appellanten uitsluitend betrekking op wederinvoer van een door een derde land geweigerde partij uit de Gemeenschap afkomstige producten. Dit artikel heeft volgens hen geen betrekking op partijen, als in dit geding aan de orde, die niet zijn geweigerd maar om handelstechnische redenen terugkeren. Het tweede lid van artikel 3.2.3.2 van de Regeling, waarop verweerder zich ter ondersteuning van zijn andersluidende standpunt beroept, is volgens appellanten een ontoelaatbare uitbreiding van artikel 15 van richtlijn 97/78/EG. Het College ziet in het kader van het voorliggende geschil geen aanleiding om daarover prejudiciële vragen te stellen aan het Hof, zoals volgt uit wat hierna onder 3.6.2. wordt overwogen.

Tussen partijen is niet in geschil, en het College stelt vast, dat appellanten, na de terugkeer van de containers met producten in Rotterdam, verweerder zelf hebben verzocht om toestemming voor wederinvoer als bedoeld in artikel 15 van richtlijn 97/78/EG. Dit blijkt met name uit de inhoud van de hiervoor onder 1.2.2 vermelde vooraanmeldingen, waarin de bestemming ‘wederinvoer’ is vermeld. De stelling van verweerder dat daarmee is bedoeld de voor de toepassing van richtlijn 97/78/EG van belang zijnde ‘veterinaire bestemming’ is door appellanten niet betwist, zodat het College daarvan uitgaat. De stelling van appellanten dat wederinvoer niet alleen een veterinaire bestemming is, maar ook een douanebestemming die na aankomst van de containers in Rotterdam nog kan worden gewijzigd, wat daar verder ook van zij, baat appellanten niet, reeds omdat niet is gebleken dat appellanten om een wijziging van de door hen opgegeven bestemming ‘wederinvoer’ hebben verzocht. Het College merkt hierbij nog op dat, zoals gesteld door verweerder, appellanten op de vooraanmeldingen ook een andere veterinaire bestemming hadden kunnen vermelden, zoals bijvoorbeeld doorvoer. Appellanten hebben dat niet gedaan maar verweerder om toestemming gevraagd voor wederinvoer als bedoeld in artikel 15 van richtlijn 97/78/EG. Gelet hierop heeft verweerder terecht en op goede gronden op het verzoek om toestemming tot wederinvoer beslist met toepassing van artikel 15 van richtlijn 97/78/EG. Dit laatste is ook niet in het nadeel van appellanten, aangezien tussen partijen vast staat dat invoer van rundvlees met een oorsprong in Egypte in de EU niet is toegestaan. De vraag of in het algemeen geldt dat artikel 15 van richtlijn 97/78/EG ook betrekking heeft op producten die niet door een derde land zijn geweigerd maar die om handelstechnische redenen vanuit een derde land terugkeren naar de EU en of het tweede lid van artikel 3.2.3.2. een juiste implementatie bevat van dat artikel, die aanleiding zou kunnen zijn tot het stellen van prejudiciële vragen, hoeft daarom in dit geding niet te worden beantwoord.

Het door appellanten aangevoerde standpunt dat geen sprake is van wederinvoer omdat zij de in geding zijnde producten niet in het vrije verkeer van de EU willen brengen leidt het College niet tot een ander oordeel. Verweerder heeft in de door hem na de zitting verstrekte informatie vermeld dat bij wederinvoer de in geding zijnde producten in de EU in het vrije verkeer worden gebracht, zodat deze vrij binnen de EU kunnen bewegen. Appellanten hebben in hun schriftelijke reactie deze informatie weliswaar als ‘niet opportuun en niet relevant’ aangemerkt, maar niet betwist. Het College ziet geen aanknopingspunt om niet van de juistheid van voormelde informatie van verweerder uit te gaan. Dat appellanten ter zitting hebben aangevoerd dat zij de producten in Nederland slechts willen ompakken in verpakkingen met een nieuwe houdbaarheidsdatum om deze producten vervolgens vanuit Nederland opnieuw te kunnen uitvoeren naar een derde land, maakt niet dat de producten bij wederinvoer binnen de EU niet in het vrije verkeer worden gebracht en dat geen sprake is van wederinvoer in de zin van artikel 15 van richtlijn 97/78/EG.

Gelet op wat hiervoor onder 3.6.2 en 3.6.3 is overwogen, heeft verweerder het verzoek van appellanten om toestemming voor wederinvoer terecht en op goede gronden getoetst aan artikel 15 van richtlijn 97/78/EG en artikel 3.2.3.2, eerste lid, van de Regeling. Het College ziet geen aanleiding om niet van de verbindendheid van laatst vermelde bepaling uit te gaan.

Voor zover appellanten in beroep hebben beoogd aan te voeren dat het overleggen van een non-manipulatieverklaring niet is vereist indien, als in dit geval aan de orde, de originele certificaten zijn overgelegd, is het College van oordeel dat dit standpunt berust op een onjuiste lezing van artikel 15, eerste lid, aanhef en onder a, sub i, van richtlijn 97/78/EG. Het College stelt vast dat deze bepaling een cumulatieve opsomming bevat van over te leggen verklaringen en garanties, die ook zijn vermeld in artikel 3.2.3.2, eerste lid, van de Regeling.

Het College volgt verweerder in zijn standpunt dat uit artikel 15 van richtlijn 97/78/EG volgt dat de voor wederinvoer aangeboden producten vergezeld moeten gaan van de (lees: schriftelijke) garantie dat aan de voorwaarden inzake opslag en vervoer van de producten voldaan is en waarop gepreciseerd wordt dat de betrokken producten geen bewerking hebben ondergaan (deze garantie wordt door verweerder ook wel aangeduid met de term non-manipulatieverklaring). In het kader van de hiervoor onder 1.3 vermelde documentencontrole moet mede uit die schriftelijke garantie blijken dat het product bij wederinvoer voldoet aan de EU-invoervoorwaarden, zoals ook bij reguliere invoer een partij moet zijn gecertificeerd ten bewijze van het voldoen aan de EU-invoervoorwaarden. Gelet hierop slaagt de beroepsgrond dat geen non-manipulatieverklaring hoeft te worden overgelegd niet. Het standpunt van appellanten dat ook op een andere wijze kan worden vastgesteld dat de producten precies dezelfde zijn als die eerder zijn uitgevoerd en dat zij niet zijn gemanipuleerd, te weten aan de hand van de aangebrachte originele bandverzegeling, de etiketten op de dozen, de etiketten op de verpakking en een controle van de producten, wat daar verder ook van zij, maakt dit niet anders en slaagt daarom evenmin.

Verweerder is van oordeel dat voormelde vraag ontkennend moet worden beantwoord. Enerzijds omdat de door appellanten overgelegde non-manipulatieverklaringen niet voldoen aan de op grond van artikel 15 van richtlijn 97/78/EG geldende eis, als ook vermeld in artikel 3.2.3.2 van de Regeling, dat zij moeten zijn afgegeven door een bevoegde autoriteit van een derde land. Anderzijds omdat verweerder, in navolging van de voorzieningenrechter van het College als hiervoor onder 1.6 en 1.7 vermeld, stelt dat, kort gezegd, de door appellanten overgelegde non-manipulatieverklaringen niet volledig en juist zijn ingevuld.

Met betrekking tot de, door verweerder gehanteerde en door appellanten betwiste, afwijzingsgrond dat een non-manipulatieverklaring moet zijn afgegeven door een bevoegde autoriteit uit het derde land, overweegt het College als volgt. Het College stelt vast dat voormeld vereiste niet is vermeld of volgt uit de tekst van richtlijn 97/78/EG en wel is vermeld in artikel 3.2.3.2, eerste lid, aanhef en onder b, van de Regeling en de daarop gebaseerde BPR30-procedure. Van het bestaan van Europese regelgeving waaruit ondubbelzinnig blijkt dat de in artikel 15 van richtlijn 97/78/EG bedoelde garantie, dat aan de voorwaarden inzake opslag en vervoer van de producten voldaan is en waarop gepreciseerd wordt dat de betrokken producten geen bewerking hebben ondergaan, moet zijn afgegeven door een autoriteit uit het derde land, is het College niet gebleken en verweerder heeft die desgevraagd niet kunnen aanwijzen. In artikel 2, tweede lid, onder k, van richtlijn 97/78/EG is bevoegde autoriteit, voor zover hier van belang, gedefinieerd als autoriteit van een lidstaat. De term bevoegde autoriteit in artikel 15 van richtlijn 97/78/EG zou dus, als deze betrekking had op een niet-EU-autoriteit, in afwijking van die definitiebepaling gelezen moeten worden. Verweerder heeft desgevraagd aangevoerd dat, nu het normaal gesproken een bevoegde autoriteit in het derde land is die een partij certificeert ten behoeve van het voldoen aan de EU-invoervoorwaarden, het naar analogie daarvan in de rede ligt dat ook een non-manipulatieverklaring moet worden afgegeven door een bevoegde autoriteit in het derde land. Het College acht dit enkele standpunt onvoldoende om in dit geding van de juistheid daarvan uit te gaan. Het College wijst er in dit verband op dat de in geding zijnde partijen in Egypte zijn geweest, zonder daar aan een Egyptische autoriteit aangeboden te zijn. Verweerder heeft desgevraagd niet duidelijk gemaakt op welke wijze deze partijen onder de aandacht van de Egyptische autoriteiten gebracht hadden moeten worden. Het College volgt verweerder niet in zijn standpunt dat appellanten de partijen hadden moeten invoeren en deze vervolgens weer hadden moeten uitvoeren om ze, met verklaringen van de Egyptische autoriteiten, terug in Nederland te krijgen. Tussen partijen staat immers vast, en ook het College gaat er van uit, dat invoer in Nederland van rundvlees uit Egypte niet is toegestaan. De door verweerder gestelde mogelijkheid om de partijen daarna weer naar Nederland te brengen was daarom voor appellanten geen reële optie. Gelet op het vorenstaande kan betwijfeld worden of verweerder moet worden gevolgd in zijn interpretatie op dit punt van artikel 15 van richtlijn 97/78/EG. Het College ziet echter geen aanleiding om daarover in dit geding prejudiciële vragen te stellen aan het Hof omdat dit niet tot een andere uitkomst van het geschil zou kunnen leiden. Het College overweegt daartoe dat het van oordeel is dat zelfs als de in geding zijnde non-manipulatieverklaringen, als gesteld door appellanten en betwist door verweerder, niet aan bewijskracht inboeten omdat zij, naar tussen partijen vast staat, niet zijn afgegeven door een Egyptische autoriteit als door verweerder bedoeld, aan deze verklaringen niet de bewijskracht kan worden toegekend die appellanten daar in dit geding aan toegekend willen zien. De door appellanten overgelegde non-manipulatieverklaringen bieden naar het oordeel van het College, als hierna onder 3.8.3 meer uitgebreid vermeld, niet de in artikel 15 van richtlijn 97/78/EG bedoelde garantie dat aan de voorwaarden inzake opslag en vervoer van de producten is voldaan en dat de betrokken producten geen bewerking hebben ondergaan.

Het College stelt vervolgens met verweerder vast dat de door appellanten overgelegde non-manipulatieverklaringen niet juist en volledig zijn ingevuld. Het College verwijst in dit verband naar wat hiervoor onder 1.2.5 is vermeld. Eén van de non-manipulatieverklaringen is niet ondertekend en het op die verklaring vermelde totale gewicht van de producten komt niet overeen met het gewicht dat met betrekking tot die producten op het veterinaire gezondheidscertificaat en op de vrachtbrieven is vermeld. Door het ontbreken van een handtekening op de daarvoor bestemde ruimte in het gebruikte formulier van de non-manipulatieverklaring, is niet aannemelijk gemaakt dat, zoals gesteld door appellanten, een terminal manager met de inhoud van die verklaring heeft ingestemd. Het College volgt appellanten verder niet in hun standpunt dat bedoelde onjuiste vermelding van het gewicht berust op een kennelijke verschrijving. Het College volgt verweerder in zijn standpunt dat van een kennelijke verschrijving geen sprake is nu vijf getallen op rij verkeerd zijn ingevuld. Bovendien hebben appellanten ook overigens niets aangevoerd dat het verschil in het vermelde gewicht kan verklaren. Het College stelt verder met betrekking tot de andere overgelegde non-manipulatieverklaring vast dat op de daarvoor bestemde ruimte geen vertrekdatum van de producten is vermeld. Gelet hierop is niet aannemelijk gemaakt dat de verklaring betrekking heeft op de volledige periode waarin de producten in de terminal opgeslagen zijn geweest. Gelet verder op de op beide verklaringen ontbrekende gegevens met betrekking tot het aantal colli en het nummer van het originele gezondheidscertificaat rijst bij het College de vraag of degenen die de formulieren hebben ingevuld over voldoende informatie beschikten om dat in overeenstemming met de werkelijkheid te kunnen doen.

Gelet op hetgeen is overwogen in 3.8.1 tot en met 3.8.4 is het College van oordeel dat de door appellanten overgelegde non-manipulatieverklaringen - ongeacht of zij op grond van artikel 15 van richtlijn 97/78/EG afkomstig hadden moeten zijn van een bevoegde Egyptische autoriteit - niet voldoen aan de (overige) daaraan ingevolge artikel 15 van richtlijn 97/78/EG te stellen eisen.

Het College is verder van oordeel dat de hiervoor onder 3.8 vastgestelde gebreken in de non-manipulatieverklaringen niet, althans niet volledig, kunnen worden hersteld door de beschikbare informatie in de overige door appellanten aan verweerder verstrekte stukken, als hiervoor onder 1.2 vermeld. Daarbij kent het College, evenals verweerder, betekenis toe aan het feit dat de producten gedurende ruim zeven maanden in Egypte zijn geweest en dat de containers in die periode geopend zijn geweest en van nieuwe zegels zijn voorzien, zonder dat appellanten daar verifieerbare schriftelijke informatie over hebben verstrekt waarvan verweerder in het kader van de documentencontrole kennis heeft kunnen nemen.

Appellanten hebben aangevoerd dat de zegels zijn verbroken en de containers zijn geopend omdat dit voorafgaand aan de verscheping vanuit Egypte naar Nederland een door de verschillende kapiteins gestelde voorwaarde was om de inhoud van de containers te controleren. Volgens appellanten is er met de inhoud van de containers verder niets gebeurd. Het College acht deze toelichting onvoldoende om van de juistheid daarvan uit te gaan. Het College merkt hierbij op dat, anders dan appellanten menen, hun in dit geding niet wordt verweten dat de containers niet met dezelfde verzegeling zijn teruggekeerd als waarmee zij uit de EU zijn vertrokken, zodat de door haar aangevoerde beroepsgrond dat voor een dergelijke eis geen wettelijke grondslag is aan te wijzen, geen verdere bespreking behoeft. Het gaat in dit geding niet om de zegels zelf, maar om de niet met schriftelijke stukken onderbouwde en daardoor onduidelijk gebleven omstandigheden waaronder die zegels zijn vervangen. Er zijn geen documenten beschikbaar waaruit blijkt wanneer, waar en om welke reden de containers zijn geopend, wat er na het openen van de containers met de inhoud daarvan is gebeurd en of de producten steeds op een juiste wijze opgeslagen zijn geweest. Appellanten hebben ter zitting aangeboden om de ontbrekende informatie alsnog in Egypte op te vragen en te verstrekken, evenals andere stukken waaruit kan worden afgeleid dat de producten op de juiste wijze opgeslagen zijn geweest, als bijvoorbeeld logboeken met betrekking tot de temperatuur waaronder de producten opgeslagen zijn geweest. Het College acht dit aanbod tardief en ziet geen aanleiding om appellanten daartoe de gelegenheid te bieden.