Uitspraken

Overwegingen

1. Het geschil gaat over de vaststelling door verweerder van het aantal betalingsrechten van de maatschap, waarvan appellant maat is. In de Gecombineerde opgave 2015 heeft de maatschap aangegeven dat zij 28 percelen landbouwgrond met een totale oppervlakte van 42,38 ha in gebruik of beheer heeft. Verweerder heeft het aantal geconstateerde hectaren subsidiabele landbouwgrond vastgesteld op 42,26 ha en aldus het aantal betalingsrechten vastgesteld op 42,26. De vraag is of verweerder de oppervlakte van 6,96 ha van acht percelen die de maatschap bij het indienen van de Gecombineerde opgave 2015 niet heeft opgegeven voor uitbetaling, terecht heeft betrokken bij het vaststellen van het aantal betalingsrechten.

2
Appellant voert aan dat de maatschap deze acht percelen slechts één jaar (in 2015) in pacht heeft. Om die reden heeft hij deze percelen niet voor uitbetaling van de betalingsrechten opgegeven. Appellant is ervan uitgegaan dat de oppervlakte van deze percelen dan ook niet door verweerder bij de toewijzing van betalingsrechten in aanmerking zou worden genomen, zodat de waarde van de betalingsrechten wordt verdeeld over de oppervlakte van de percelen die hij in de toekomst behoudt.

3 Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat de oppervlakte van alle percelen die in de Gecombineerde opgave zijn opgegeven met een gewascode voor een subsidiabel gewas in het kader van de betalingsregeling – en waarbij niet is aangegeven dat er sprake is van noemenswaardige hinder – wordt meegeteld, ongeacht of het perceel ook daadwerkelijk is geactiveerd voor uitbetaling als genoemd in artikel 32, eerste lid, van Verordening (EU) nr. 1307/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 17 december 2013 tot vaststelling van voorschriften voor rechtstreekse betalingen aan landbouwers in het kader van de steunregelingen van het gemeenschappelijk landbouwbeleid (Verordening 1307/2013).

4 Ingevolge artikel 72, eerste lid, eerste alinea en onder a, van Verordening (EU) nr. 1306/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 17 december 2013 inzake de financiering, het beheer en de monitoring van het gemeenschappelijk landbouwbeleid (Verordening 1306/2013) dient een begunstigde van de in artikel 67, lid 2, bedoelde steun elk jaar een aanvraag voor rechtstreekse betalingen of een betalingsaanvraag in voor respectievelijk het desbetreffende areaal en de diergebonden maatregelen voor plattelandsontwikkeling, waarin voor zover van toepassing worden aangegeven alle landbouwpercelen op het bedrijf, alsmede het niet-landbouwareaal waarvoor de in artikel 67, lid 2, bedoelde steun wordt aangevraagd.

5 Uit de hiervoor onder 4 weergegeven artikelen volgt dat het aantal betalingsrechten wordt bepaald op basis van het aantal subsidiabele hectaren landbouwgrond dat een landbouwer op 15 mei 2015 in gebruik heeft en als zodanig in de verzamelaanvraag van de Gecombineerde opgave 2015 heeft opgegeven. Aangezien niet in geschil is dat appellant de oppervlakte van 6,96 ha van de acht percelen op 15 mei 2015 in gebruik had en dat dit subsidiabele hectaren betreffen, heeft verweerder de oppervlakte van deze percelen terecht betrokken bij het vaststellen van het aantal betalingsrechten.

6 Ingevolge artikel 72, eerste lid, eerste alinea en onder b, van Verordening 1306/2013 dient een begunstigde van de in artikel 67, lid 2, bedoelde steun elk jaar een aanvraag voor rechtstreekse betalingen of een betalingsaanvraag in voor respectievelijk het desbetreffende areaal en de diergebonden maatregelen voor plattelandsontwikkeling, waarin voor zover van toepassing worden aangegeven de ter activering aangegeven betalingsrechten.

7 Uit de hiervoor onder 6 weergegeven artikelen volgt dat verweerder de uitbetaling van de betalingsrechten terecht heeft gebaseerd op het aantal betalingsrechten die appellant ter activering voor de uitbetaling heeft aangegeven. Voor zover appellant in bezwaar alsnog te kennen heeft gegeven in aanmerking te willen komen voor uitbetaling van alle toegewezen betalingsrechten – als de gepachte percelen niet in mindering kunnen worden gebracht op de toegewezen betalingsrechten –, overweegt het College als volgt. Volgens vaste jurisprudentie is voor de wijziging van de aanvraag om uitbetaling van de betalingsrechten, gelet op het moment waarop deze aanvraag is gedaan, alleen plaats, indien sprake is van een kennelijke fout (zie bijvoorbeeld uitspraak van het College van 8 maart 2017, ECLI:NL:CBB:2017:83). Een dergelijk geval is hier niet aan de orde, omdat, zoals verweerder terecht heeft opgemerkt, de maatschap de acht percelen bewust buiten beschouwing heeft willen laten voor de vaststelling van de betalingsrechten en daarmee ook voor de uitbetaling daarvan.

8 Het beroep is ongegrond.

9 Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.