Uitspraken

Appellante voert aan dat zij door het fosfaatrechtstelsel een individuele en buitensporige last in de zin van artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens (EP) draagt. Op individueel niveau ontbreekt een fair balance. Appellante ging voor 2 juli 2015 onomkeerbare financiële verplichtingen aan. Een tussenkomende spoedklus bij haar aannemer vertraagde de bouw en daardoor kon appellante het vee pas later aanschaffen. Verweerder moet de door appellante geleden schade vergoeden.

Verweerder betwist dat appellante een individuele en buitensporige last draagt. Zij verkeert niet in een zeer nijpende situatie in vergelijking tot andere melkveehouders, te meer nu appellante pas startte met de bouw op 2 juli 2015. Hij ziet geen reden om ontheffing te verlenen.

Voor de algemene uitgangspunten bij de beoordeling van het beroep van appellante op artikel 1 van het EP verwijst het College naar zijn heropeningsbeslissing van 17 oktober 2018 (ECLI:NL:CBB:2018:522) en de uitspraak van 23 juli 2019 (ECLI:NL:CBB:2019:291).

Bij de beoordeling komt gewicht toe aan alle omstandigheden van het geval, onder meer of het bedrijf legaal is uitgebreid en of investeringen passen binnen de verleende vergunningen voor het houden van een specifieke aantal melkkoeien en jongvee. De marktwaarde van de fosfaatrechten maakt dat een tekort aan rechten niet eenvoudig kan worden aangevuld. Daarbij zullen, zo heeft het College overwogen, beperkte voorzieningen en het ontbreken van een overgangstermijn sneller kunnen leiden tot de conclusie dat er sprake is van een buitensporige last in het individuele geval. Dat laat onverlet dat, anders dan appellante heeft betoogd, gelet op de (parlementaire) voorgeschiedenis, voor melkveehouders duidelijk kon zijn dat ongeremde groei van de veestapel niet mogelijk zou zijn en dat na afschaffing van de melkquota mogelijk toch nog andere maatregelen, waaronder productiebeperkende maatregelen, zouden volgen. Al deze omstandigheden spelen een rol bij de vraag of er sprake is van een onevenredige en buitensporige last.

Naar het oordeel van het College draagt appellante geen individuele en buitensporige last ten gevolge van het fosfaatrechtenstelsel. Op 2 juli 2015 beschikte zij namelijk niet over de vereiste vergunningen voor de beoogde uitbreiding van haar veestapel. De Nb-vergunning is haar pas op 1 juli 2016 verleend. Appellante is dus met de door haar gedane investeringen vooruitgelopen op de voor de uitbreiding benodigde vergunning. Zoals het College eerder heeft overwogen, zie de uitspraak van 9 januari 2019, ECLI:NL:CBB:2019:7, is dan in beginsel geen ruimte om aan te nemen dat sprake is van een schending van artikel 1 EP. Dit uitgangspunt geldt ook wanneer dat voor appellante aanzienlijke financiële consequenties heeft. Hetgeen appellante heeft aangevoerd, geeft geen aanleiding om van dit uitgangspunt af te wijken. Dat de start van de bouw door een spoedklus van haar aannemer vertraging heeft ondervonden, is daarvoor geen reden.

5. Het bestreden besluit is, zoals appellante terecht stelt, in strijd met artikel 7:12 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) onvoldoende draagkrachtig gemotiveerd. Het College ziet aanleiding toepassing te geven aan artikel 6:22 van de Awb aangezien aannemelijk is dat appellante door dit gebrek niet is benadeeld. Ondanks dit gebrek zijn de rechtsgevolgen van het bestreden besluit namelijk wel juist. In het licht van deze overwegingen is er geen verplichting voor verweerder om schade te vergoeden.

6. Het beroep is ongegrond. Gezien het geconstateerde gebrek ziet het College aanleiding verweerder te veroordelen in de proceskosten van appellante. Deze worden, met inachtneming van het Besluit proceskosten bestuursrecht begroot op € 1.024,- voor de door een derde verleende rechtsbijstand (1 punt voor het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 512,-).