Uitspraken

05/3313 WW

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

U I T S P R A A K

op het hoger beroep van:

[appellant], wonende te [woonplaats] (hierna: appellant),

tegen de uitspraak van de rechtbank Utrecht van 19 april 2005, 04/863 (hierna: aangevallen uitspraak),

in het geding tussen:

appellant

en

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: Uwv).

Datum uitspraak: 8 mei 2006.

I. PROCESVERLOOP

Namens appellant is hoger beroep ingesteld.

Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.

Bij brief van 9 september 2005 heeft mr. M. Vaessen, advocaat te Utrecht, de Raad meegedeeld dat hij zich met onmiddellijke ingang terugtrekt als gemachtigde van appellant.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 27 maart 2006. Appellant is niet verschenen. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. E.B. Knollema, werkzaam bij het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen.

II. OVERWEGINGEN

1. De Raad stelt voorop dat het in dit geding aan de orde zijnde geschil wordt beoordeeld aan de hand van de Werkloosheidswet (WW) en de daarop berustende bepalingen, zoals die luidden ten tijde als hier van belang.

2.1. Voor een uitvoeriger weergave van de in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden verwijst de Raad naar de aangevallen uitspraak. Hij volstaat hier met het volgende.

2.2. Bij besluit van 3 september 2003 heeft het Uwv appellant op grond van hoofdstuk IV van de WW een uitkering toegekend van € 285,85 aan niet ontvangen vakantietoeslag en vergoeding van niet opgenomen vakantie-uren.

4. In hoger beroep is dit oordeel van de rechtbank bestreden.

5.1. Het gaat in dit geding om de vraag of de rechtbank kan worden gevolgd in haar oordeel dat het Uwv terecht heeft geweigerd het niet betaalde loon over de periode van 1 maart 2003 tot 4 juni 2003 over te nemen.

5.2. Ingevolge vaste jurisprudentie van de Raad komen vorderingen niet voor overneming op basis van hoofdstuk IV van de WW in aanmerking als zij niet duidelijk aanwijsbaar zijn, niet voldoende concreet zijn en aan gerede twijfel onderhevig. Ook naar het oordeel van de Raad is appellant er niet in geslaagd aannemelijk te maken dat op zijn voormalige werkgever een loondoorbetalingsverplichting rustte, zodat de gestelde vordering niet voor overneming in aanmerking kan worden gebracht. De omstandigheid dat de werkgever na het ontstaan van de gestelde loonvordering in betalingsonmacht is geraakt, maakt dit niet anders, waarbij de Raad nog opmerkt dat uit de gedingstukken blijkt dat collega’s van appellant over de maand maart het loon uitbetaald hebben gekregen.

5.3. Hetgeen namens appellant in hoger beroep is aangevoerd, bevat in vergelijking met de stellingen in eerste aanleg geen nieuwe gezichtspunten. Nu de uitspraak van de rechtbank geheel in overeenstemming is met de vaste jurisprudentie van de Raad en de Raad hetgeen door de rechtbank is vastgesteld en overwogen kan onderschrijven en ook overigens in hetgeen door appellant is aangevoerd geen redenen liggen om tot een ander oordeel te komen, ziet de Raad geen aanleiding nader op deze herhaalde feiten en gronden in te gaan.

5.4. Uit het voorgaande volgt dat het hoger beroep niet kan slagen, zodat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.

6. Voor een kostenveroordeling op grond van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht acht de Raad geen termen aanwezig.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep;

Recht doende:

Bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door H. Bolt. De beslissing is, in tegenwoordigheid van S.A.M. Schoenmaker-Zehenpfenning als griffier, uitgesproken in het openbaar op 8 mei 2006.

(get.) H. Bolt.

(get.) S.A.M. Schoenmaker-Zehenpfenning.