Uitspraken

Appellanten ontvangen jarenlang bijstand naar de norm voor gehuwden, laatstelijk ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB). Bij besluit van 22 september 2005 is appellante voorlopig voor de duur van twee jaar vrijgesteld van alle arbeidsverplichtingen. Het college heeft na afloop van die periode geen herbeoordeling doen plaatsvinden. Omtrent de vraag of appellant met zijn beperkingen in staat is betaalde arbeid te verrichten is door het college een onderzoek opgedragen aan Consultancy voor Gezondheid & Arbeid (ARPOS). Namens ARPOS is de verzekeringsarts L. Th. Schonagen in zijn rapport van 17 december 2010 tot de conclusie gekomen dat appellant blijvend als volledig arbeidsongeschikt wordt beschouwd en dat hij niet meer in staat wordt geacht loonvormende arbeid dan wel beschutte arbeid te verrichten. Volgens die arts is er ten aanzien van de arbeidsmogelijkheden geen verbetering te verwachten.

Bij besluit van 13 september 2011 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar van appellanten tegen het besluit van 19 januari 2011, voor zover hier van belang, ongegrond verklaard. Het college heeft zich daarbij op het standpunt gesteld dat van de door appellanten gewenste permanente ontheffing van de arbeidsverplichtingen, gelet op artikel 9, tweede lid, van de WWB, in samenhang met het bepaalde in artikel 18, eerste lid, van de WWB, geen sprake kan zijn.

Wat in hoger beroep is aangevoerd komt er op neer dat de permanente arbeidsongeschiktheid van appellant, zoals deze is vastgesteld door de onder 1.1 genoemde verzekeringsarts van ARPOS, zou moeten leiden tot een ruimere vrijstelling dan de door het college daarvoor gegeven maximale periode van twee jaar, bijvoorbeeld voor een periode van dertig jaar.

De rechtbank heeft, onder verwijzing naar de uitspraak van 1 april 2008, ECLI:NL:CRVB:2008:BC8521, terecht geoordeeld dat de WWB geen mogelijkheid biedt voor een permanente ontheffing van genoemde verplichtingen. Dit is niet anders ten aanzien van een ontheffing voor een periode van dertig jaar, aangezien ook dan geen sprake is van een tijdelijke ontheffing als bedoeld in artikel 9, tweede lid, van de WWB.

In de Beleidsregels ontheffing arbeidsverplichtingen van de gemeente Wassenaar wordt geen maximale termijn van ontheffing wegens medische omstandigheden genoemd. Het is binnen deze gemeente echter een vaste gedragslijn dat ter zake een termijn van maximaal twee jaar wordt toegepast, overeenkomstig de wel in de beleidsregels opgenomen maximale termijn van ontheffing wegens intensieve zorgtaken of sociale omstandigheden.

In de omstandigheden van appellant heeft het college aanleiding gezien de maximale termijn van ontheffing van twee jaar toe te passen. Het college heeft daarmee gehandeld in overeenstemming met de vaste gedragslijn. Het hanteren van een langere termijn acht het college niet wenselijk omdat een medische herbeoordeling na twee jaar de mogelijkheid biedt om binnen een aanvaardbare termijn met de uitkeringsgerechtigde in contact te blijven. Dat periodieke contact acht het college van belang voor de eventuele re-integratie van de betrokkene en met name voor zijn of haar sociale activering. Deze gedragslijn ten aanzien van de bevoegdheid hier aan de orde is niet onredelijk in het licht van de met het bepaalde in artikel 9 van de WWB beoogde doelen en daarmee samenhangende belangen. Hetgeen appellant heeft aangevoerd leidt niet tot het oordeel dat sprake is van bijzondere omstandigheden op grond waarvan het college met analoge toepassing van artikel 4:84 van de Algemene wet bestuursrecht van de vaste gedragslijn had moeten afwijken door een langere termijn van ontheffing te hanteren.

Uit het vorenoverwogene vloeit voort het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak, voor zover aangevochten, voor bevestiging in aanmerking komt.