Uitspraken

Partijen:

[A. te B. ] (appellant)

het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam (college)

Het college heeft een verweerschrift ingediend.

1.1. Appellant ontving vanaf 1 september 2009 bijstand op grond van de Wet werk en bijstand (WWB) naar de inrichtingsnorm. Vanaf 14 januari 2011 ontvangt hij bijstand naar de norm voor alleenstaande met een toeslag van 20%.

1.2. Appellant heeft op 10 april 2011 bijzondere bijstand op grond van de WWB aangevraagd voor legeskosten voor het verlengen van zijn verblijfsvergunning ter hoogte van € 288,--. Bij besluit van 11 april 2011 heeft het college deze aanvraag afgewezen.

1.3. Bij besluit van 29 juni 2011 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 11 april 2011 ongegrond verklaard. Daaraan is ten grondslag gelegd dat deze kosten tot de algemeen noodzakelijke kosten van het bestaan behoren die uit het inkomen of vermogen dienen te worden voldaan.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1. Naar vaste rechtspraak (CRvB 3 augustus 2010, LJN BN3905) behoren legeskosten tot de incidenteel voorkomende algemeen noodzakelijke kosten van het bestaan, die een betrokkene in beginsel uit de bijstandsnorm dient te voldoen, hetzij door middel van reservering, hetzij door middel van gespreide betaling achteraf. Afzonderlijke bijstandsverlening is niet mogelijk, tenzij de kosten voortvloeien uit bijzondere omstandigheden.

4.2. Het feit dat appellant tot en met 13 januari 2011 bijstand ontving naar de inrichtingsnorm en vanaf 14 januari 2011 reguliere bijstand ontvangt, brengt niet met zich dat hij niet heeft kunnen reserveren voor de legeskosten ten behoeve van de aanvraag om verlenging van zijn verblijfsvergunning. Appellant diende zijn verblijfsvergunning jaarlijks te verlengen, zodat hij een jaar lang heeft kunnen reserveren voor daarmee verband houdende legeskosten. Appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij niet in staat was om tot en met 13 januari 2011 van zijn zak- en kleedgeld een gedeelte te reserveren voor deze kosten. Voor de periode daarna heeft appellant evenmin onderbouwd dat de bijstand, uitgekeerd naar de norm voor alleenstaande met een toeslag van 20%, ontoereikend was om te kunnen reserveren. Appellant hoefde nog niet terug te betalen voor de bijzondere leenbijstand die was verstrekt voor de woninginrichting. De beroepsgrond dat sprake is van bijzondere omstandigheden die in het individuele geval verlening van bijzondere bijstand rechtvaardigt slaagt dan ook niet.

4.3. Uit 4.1 en 4.2 volgt dat het hoger beroep geen doel treft. De aangevallen uitspraak dient dan ook te worden bevestigd.

Deze uitspraak is gedaan door J.C.F. Talman en in tegenwoordigheid van M. Sahin als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 2 april 2013.

(getekend) J.C.F. Talman

(getekend) M. Sahin

HD