Uitspraken

Appellante heeft, kort samengevat, in hoger beroep gesteld dat de rechtbank haar uitspraak niet heeft gedaan op de grondslag van het beroepschrift, de overgelegde stukken en het onderzoek ter zitting. De rechtbank had de uitkomst van een door haar bij de toenmalige Commissie Gelijke Behandeling (CGB) aanhangig gemaakte procedure moeten afwachten. Appellante heeft als uitzendkracht een andere arbeidsrechtelijke positie dan een werknemer op grond van een arbeidsovereenkomst voor (on)bepaalde tijd. Onvoldoende is onderzocht of er sprake was van een acute noodzaak voor beëindiging van de dienstbetrekking alsmede of er reële en begrijpelijke bezwaren waren tegen de voortzetting van de dienstbetrekking die niet binnen redelijke termijn binnen die dienstbetrekking waren op te lossen. Appellante heeft daarbij aandacht gevraagd voor haar psychische gesteldheid, de omstandigheden van de werksituatie en een volgens haar uitzichtloos perspectief op een oplossing.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Voor de van toepassing zijnde wettelijke bepalingen wordt verwezen naar de overwegingen 3.1 en 3.2 van de aangevallen uitspraak.

Appellante heeft aan de rechtbank de gronden van haar beroep zeer uitvoerig uiteengezet. Zoals de Raad ook in zijn uitspraak van 10 augustus 2006, ECLI:NL:CRVB:2006:AY6558 heeft overwogen, vloeit uit de artikelen 8:69 en 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) niet voort dat de bestuursrechter op alle door een belanghebbende aangevoerde argumenten moet ingaan. De rechtbank heeft zich kunnen beperken tot de kern van de door appellante aangevoerde gronden en een gemotiveerd oordeel gegeven over wat partijen verdeeld houdt, te weten of sprake was verwijtbare werkloosheid, in het bijzonder van omstandigheden op grond waarvan moet worden geoordeeld dat redelijkerwijs van appellante niet had kunnen worden gevergd de arbeidsovereenkomst voort te zetten. Van strijd met artikel 8:69 van de Awb is hier geen sprake.

De beroepsgrond dat de rechtbank de uitkomst van de procedure bij de CGB had moeten afwachten, slaagt evenmin. Allereerst heeft appellante de rechtbank niet om uitstel verzocht. Bovendien bestond er ook geen aanleiding om de beslissing op het beroep aan te houden wegens het toen nog niet bekend zijn van het oordeel van het CGB over deze door appellante aan het CGB voorgelegde vragen. Die procedure betrof een andere rechtsvraag dan die hier aan de orde is, namelijk of het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam jegens haar (verboden) onderscheid op grond van handicap of chronische ziekte heeft gemaakt bij het afgeven van een referentie over haar en door haar geen vaste werkplek of eigen bureaustoel te geven.

Anders dan appellante heeft gesteld, is voldoende onderzocht of er in dit geval sprake was van een acute noodzaak om ontslag te nemen alsmede of dat er overigens reële en begrijpelijke bezwaren tegen voortzetting van de dienstbetrekking waren die niet binnen redelijke termijn binnen die dienstbetrekking waren op te lossen. Het Uwv heeft navraag gedaan bij [uitzendbureau] en na bezwaar hebben twee bezwaarverzekeringsartsen van het Uwv hierover gerapporteerd.

Gelet op de gerapporteerde bevindingen en op de overige beschikbare gegevens is niet aannemelijk geworden dat sprake was van een acute noodzaak om ontslag te nemen. Met het bij [onderdeel] aanwezige kantoormeubilair was een passende werkplek voor appellante voorhanden. [onderdeel] heeft appellante de voor het gebruik van dat kantoormeubilair gebruikelijke instructie verstrekt en, mits gevolgd, zou voortzetting van haar werk op één van de flexibele werkplekken van het callcenter van [onderdeel] niet tot schade van haar gezondheid zijn geweest. Voor zover appellante van mening was dat de haar per e-mail verstrekte instructie onvoldoende of onduidelijk was, had het op haar weg gelegen om [onderdeel] dan wel [uitzendbureau] als werkgeefster te verzoeken nadere instructie over het op juiste wijze instellen van stoel, werktafel en beeldscherm op het callcenter te laten verzorgen.

Uit 4.3 volgt dat de rechtbank terecht het standpunt van het Uwv heeft onderschreven dat appellante verwijtbaar werkloos is geworden in de zin van artikel 24, eerste lid, aanhef en onder a, in verbinding met artikel 24, tweede lid, aanhef en onder b, van de WW. Wat appellante verder nog heeft aangevoerd over haar positie als uitzendkracht, haar psychische gesteldheid en de werksituatie bij [onderdeel] biedt geen grond om te oordelen dat het door haar niet nakomen van de verplichting om te voorkomen werkloos te worden haar niet in overwegende mate kan worden verweten.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.