Uitspraken

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank, voor zover hier van belang, het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaard, dit besluit vernietigd en bepaald dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand blijven.

De rechtbank heeft overwogen dat de WIJ met ingang van 1 januari 2012 is ingetrokken en dat op grond van het overgangsrecht op het bezwaar en beroep moet worden beslist met toepassing van de Wet werk en bijstand (WWB) zoals die vanaf 1 januari 2012 geldt. Nu het college de WIJ in plaats van de WWB ten grondslag heeft gelegd aan het bestreden besluit, heeft het college een onjuist wettelijk kader gehanteerd. Het bestreden besluit kan daarom niet in stand blijven.

De rechtbank heeft vervolgens bezien of de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand kunnen worden gelaten met toepassing van het sinds 1 januari 2012 geldende recht. In het nieuwe onderdeel d, van artikel 13, tweede lid, van de WWB is voor jongeren tot 27 jaar de bepaling opgenomen dat zij van het recht op algemene bijstand zijn uitgesloten voor zover uit hun houding en gedragingen ondubbelzinnig blijkt dat zij de verplichtingen, bedoeld in artikel 9, eerste lid, of artikel 55 van de WWB niet willen nakomen. De rechtbank heeft overwogen dat uit de volgende gedragingen van appellant ondubbelzinnig blijkt dat hij zijn verplichtingen niet wil nakomen:

- Hij zou zich inschrijven bij de Joke Smit school, maar heeft dit nooit gedaan;

- Hij heeft in september 2011 van zijn klantmanager een uitnodiging gekregen voor een banenmarkt, maar kon daar niet naar toe omdat hij dat weekend naar Parijs ging;

- Hij is gewezen op verschillende vacatures, maar niet is gebleken dat hij hierop heeft gereageerd;

- Hij heeft aangegeven dat hij werk bij [naam werkgever A.]had gevonden maar hij heeft, ondanks een verzoek van zijn klantmanager, hieromtrent nooit bewijsstukken geleverd;

- Uit de rapportage van 25 november 2011 blijkt dat appellant het maar niets vindt dat hij steeds moet solliciteren, omdat hij dat misschien niet wil en geld eigenlijk niet nodig heeft.

De rechtbank is tot de conclusie gekomen dat, nu artikel 13, aanhef en tweede lid, onder d, van de WWB dezelfde strekking heeft als de door het college toegepaste bepaling in de WIJ, de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand kunnen worden gelaten.

Zoals vermeld onder 1.1 heeft het college bij besluit van 10 november 2011 de opschorting van de inkomensvoorziening ongedaan gemaakt en een waarschuwing gegeven. Dit betekent dat de gedragingen voorafgaand aan 10 november 2011 al zijn gesanctioneerd door de waarschuwing. Hieruit volgt dat het feit dat appellant zich niet voor het in september 2011 beginnende schooljaar heeft ingeschreven en het feit dat hij niet naar de banenmarkten op 20 september en 4 november 2011 is gekomen, niet ten grondslag kunnen worden gelegd aan het besluit om de inkomensvoorziening in te trekken. Dit geldt ook voor het niet reageren op de door de klantmanager verstrekte vacatures, nu hierover geen nadere informatie in het dossier aanwezig is. In elk geval is niet gebleken dat na 10 november 2011 nog vacatures aan appellant zijn voorgelegd. De rechtbank heeft deze gedragingen daarom ten onrechte bij de beoordeling betrokken.

Uit het feit dat appellant niet de naam kon noemen van degene met wie hij bij [naam werkgever A.]had gesproken en dat hij de resultaten van het sollicitatiegesprek wilde afwachten, alvorens de klantmanager met [naam werkgever A.]zou gaan bellen, kan niet worden afgeleid dat appellant daarmee de onder 4.3.2 genoemde verplichtingen heeft geschonden. Het college heeft niet bestreden dat de sollicitatie bij [naam werkgever A.]voortkwam uit eigen initiatief van appellant. In zoverre is appellant de verplichting in de eerste zin onder punt 5 nagekomen. Deze sollicitatie was niet met hulp van het college tot stand gekomen en valt daarom niet onder de tweede zin van punt 5. Het college had ervoor kunnen kiezen om, eventueel met een nieuwe opschorting van de inkomensvoorziening, alsnog aan appellant een duidelijke verplichting op te leggen, bijvoorbeeld de verplichting om binnen een week alsnog met contactgegevens van [naam werkgever A.]te komen, zoals appellant zelf had voorgesteld. De opmerking van appellant dat hij het maar niets vindt dat hij steeds moet solliciteren, betekent niet dat hij op voorhand heeft geweigerd om gehoor te geven aan pogingen van het college om hem aan werk te helpen. Om te kunnen concluderen dat ondubbelzinnig is gebleken dat appellant niet aan zijn verplichtingen wil voldoen moet ook ondubbelzinnig vaststaan wat de voor appellant geldende verplichtingen zijn. Uit het voorgaande blijkt dat appellant in dit geval de weinig precies omschreven verplichtingen, zoals weergegeven onder 4.3.2, met de onder 4.2 genoemde houding en/of gedraging niet heeft geschonden. Het college was daarom niet bevoegd de inkomensvoorziening met ingang van 1 november 2011 in te trekken.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep slaagt en dat de aangevallen uitspraak, voor zover daarbij de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand zijn gelaten, moet worden vernietigd en dat het intrekkingsbesluit van 25 november 2011 moet worden herroepen.

Het verzoek van appellant om aan hem vergoeding van schade te doen toekomen moet worden opgevat als een verzoek om met toepassing van artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht wettelijke rente te vergoeden. Dit verzoek komt voor toewijzing in aanmerking. Het college dient de wettelijke rente te berekenen overeenkomstig de uitspraak van de Raad van 25 januari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV1958.

Voorts bestaat aanleiding om het college te veroordelen in de kosten van appellant. Deze kosten worden begroot op € 974,- in bezwaar en op € 487,- in hoger beroep, voor verleende rechtsbijstand, derhalve in totaal € 1.461,-.