Uitspraken

Appellant ontving sinds 28 oktober 2008 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande. Op 17 november 2010 is appellant in het kader van zijn Workfirst-traject voor 20 uur per week gestart bij Werkplan Productie (Werkplan). Doel van dat traject was om te bezien of appellant bemiddelbaar was naar een reguliere baan. In verband met een hoog (ziekte)verzuim is appellant op 28 april 2011 medisch gekeurd door verzekeringsarts M.J. Gerritze. In haar op 28 april 2011 aan het college verzonden rapport heeft zij heeft geconcludeerd dat appellant in staat is te achten zijn werkzaamheden bij Werkplan te verrichten. Appellant heeft zijn werkzaamheden bij Werkplan niet hervat.

Bij besluit van 3 mei 2011 heeft het college aan appellant meegedeeld dat de verplichtingen van artikel 9 van de WWB onverkort voor hem gelden.

Bij besluit van 7 juni 2011 heeft het college de bijstand van appellant bij wijze van maatregel over de periode van 1 juni 2011 tot en met 30 juni 2011 met 50% verlaagd. Daaraan lag ten grondslag dat appellant niet voldoende gebruik heeft gemaakt van een door het college aangeboden voorziening, gericht op arbeidsinschakeling. Tegen dit besluit heeft appellant geen bezwaar gemaakt.

Met ingang van 11 juli 2011 heeft het college de bijstand van appellant ingetrokken, omdat appellant vanaf die datum een inkomen boven de voor hem geldende bijstandsnorm heeft.

Appellant heeft vanaf 19 oktober 2011 geen werkzaamheden voor Werkcenter verricht.

Bij brief van 12 januari 2012 is appellant door Werkcenter uitgenodigd voor de ondertekening van een nieuwe arbeidsovereenkomst op 16 januari 2012. Appellant heeft geen gevolg gegeven aan deze uitnodiging.

Hangende het tegen het besluit van 27 februari 2012 gemaakte bezwaar heeft het college bij besluit van 31 juli 2012 dat besluit gewijzigd wat betreft de duur van de maatregel. Deze is teruggebracht tot de periode van 31 januari 2012 tot 29 februari 2012.

Niet in geschil is dat het aan appellant aangeboden werk bij Werkcenter een voorziening betrof gericht op arbeidsinschakeling als bedoeld in artikel 9, eerste lid, aanhef en onder b, van de WWB.

Ingevolge artikel 9, eerste lid, aanhef en onder b, van de WWB - voor zover van belang en geldend ten tijde in geding - is de belanghebbende verplicht gebruik te maken van een door het college aangeboden voorziening, waaronder begrepen sociale activering, gericht op arbeidsinschakeling, alsmede mee te werken aan een onderzoek naar zijn mogelijkheden tot arbeidsinschakeling.

Artikel 18, tweede lid, van de WWB bepaalt - voor zover van belang en zoals geldend ten tijde in geding - dat indien de belanghebbende de uit deze wet voortvloeiende verplichtingen niet of onvoldoende nakomt, het college de bijstand verlaagt overeenkomstig de verordening, bedoeld in artikel 8, eerste lid, onderdeel b. Van een verlaging wordt afgezien indien iedere vorm van verwijtbaarheid ontbreekt.

Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van de Raad van 26 april 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BQ3331) is het niet aan de betrokkene, maar aan het bijstandverlenend orgaan om te bepalen welke re-integratievoorziening voor de betrokkene is aangewezen om het uiteindelijke doel, arbeidsinschakeling, te bereiken. Wel is vereist dat het bijstandverlenend orgaan maatwerk levert en de voorziening het resultaat is van een zorgvuldige, op de persoon toegesneden afweging. Het bijstandverlenend orgaan dient voorts aan de betrokkene kenbaar te maken waaruit die voorziening bestaat, waarom deze voorziening, gelet op de individuele feiten en omstandigheden is aangewezen en welk tijdpad wordt gevolgd.

Appellant heeft vanaf 19 oktober 2011 geen werkzaamheden meer verricht bij Werkcenter. In januari 2012 heeft Werkcenter appellant wederom een nieuwe arbeidsovereenkomst aangeboden, in de vorm van een tweede verlenging (met drie maanden) van de op 11 juli 2011 aangegane overeenkomst voor bepaalde tijd. Voorafgaand aan dit aanbod heeft het college geen onderzoek verricht naar de afwezigheid van appellant vanaf 19 oktober 2011. Appellant heeft nadien gewezen op zijn toegenomen gezondheidsklachten in die tijd waarvoor hij zich onder medische behandeling heeft gesteld en dat Werkcenter zijn ziekmelding op 19 oktober 2011 niet heeft willen accepteren. Gelet op dit geruime tijdsverloop van arbeidsverzuim had het op de weg van het college gelegen hierover met appellant te spreken. In dat gesprek had ook de vraag aan de orde kunnen komen of, en zo ja op welke wijze, het re-integratietraject van appellant zou kunnen worden voortgezet. Daarbij had het college ook gemotiveerd kenbaar kunnen maken aan appellant wat met de aangeboden (tweede) verlenging van de arbeidsovereenkomst met Werkcenter werd beoogd. Door dit na te laten en in plaats daarvan appellant plompverloren door Werkcenter te laten uitnodigen voor de ondertekening van wederom een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd heeft het college niet het vereiste maatwerk geleverd, als onder 4.4 bedoeld. Hieruit vloeit voort dat het appellant onder de hier geschetste omstandigheden niet valt te verwijten dat hij geen gehoor heeft gegeven aan de oproep van Werkcenter om op 16 januari 2012 te verschijnen om het nieuwe contract te ondertekenen.

Het college mocht dus in verband met het niet verschijnen van appellant bij Werkcenter op 16 januari 2012 geen verlaging van de bijstand toepassen op grond van artikel 18, tweede lid, van de WWB in verbinding met de Afstemmingsverordening. De rechtbank heeft dit niet onderkend. Voor de duidelijkheid zal de Raad de aangevallen uitspraak vernietigen, behalve de beslissingen over proceskosten en griffierecht. Doende hetgeen de rechtbank had behoren te doen, zal de Raad het beroep tegen het bestreden besluit gegrond verklaren en de besluiten van 27 februari 2012 en 31 juli 2012, herroepen, voor zover daarbij de bijstand van appellant met ingang van 31 januari 2012 is verlaagd.