Uitspraken

Appellant heeft tegen de aangevallen uitspraak hoger beroep ingesteld. Daartoe heeft hij evenals in beroep in hoofdzaak betoogd dat het medisch en arbeidskundig onderzoek dat aan het bestreden besluit ten grondslag ligt, niet zorgvuldig tot stand is gekomen, dat zijn functionele mogelijkheden bij het bestreden besluit zijn overschat en dat hij vanwege zijn psychische beperkingen de door het Uwv voorgehouden functies niet kan vervullen. Ter nadere onderbouwing van de stelling dat het Uwv zijn functionele mogelijkheden overschat, heeft appellant in hoger beroep een brief van 3 februari 2014 en een e-mailbericht van 8 april 2014 overgelegd van R.G. Mentink, de psycholoog-psychotherapeut van Zorgbedrijf Ipsy, bij wie appellant onder behandeling is. Verder is met nadruk herhaald dat het inconsistent is dat de functies die appellant volgens het Uwv ondanks zijn beperkingen zou moeten kunnen vervullen, in veel opzichten lijken op zijn maatmanfunctie van inpakker.

Het Uwv heeft zijn standpunt gehandhaafd. In reactie op de in hoger beroep door appellant overgelegde stukken van Mentink heeft het Uwv een nader rapport van de bezwaarverzekeringsarts De Kanter in het geding gebracht.

4.1. De rechtbank heeft de in beroep door appellant aangevoerde en in hoger beroep herhaalde gronden met betrekking tot de medische onderbouwing van het bestreden besluit bij de aangevallen uitspraak afdoende besproken en toereikend gemotiveerd waarom die gronden niet slagen. De ter zake door de rechtbank gehanteerde overwegingen worden onderschreven. Appellant heeft in hoger beroep evenmin als in beroep objectieve medische gegevens ingebracht die twijfel doen rijzen aan de juistheid van de in de FML die het Uwv hanteert vastgelegde functionele mogelijkheden van appellant op de datum in geding. Aan de brief van 3 februari 2014 en het e-mailbericht van 8 april 2014 van Mentink, de huidige psycholoog-psychotherapeut van appellant, wordt niet het gewicht toegekend dat appellant eraan toekent. Daartoe wordt overwogen dat uit de enkele omstandigheid dat de huidige behandelaar van appellant uitgaat van een andere diagnose dan zijn vroegere behandelaar, niet kan worden afgeleid dat de ernst van de in aanmerking te nemen psychische beperkingen van appellant in het verleden is onderschat. Met betrekking tot de stelling dat aan appellant in maart 2012 het antidepressivum Venlafaxine is voorgeschreven en dat in de FML onvoldoende rekening is gehouden met de bijwerkingen van dit middel, wordt overwogen dat appellant niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij rond de datum in geding in een in aanmerking te nemen mate te kampen had met een of meer van de mogelijke (tijdelijke) bijwerkingen van Venlafaxine. De Raad acht zich voldoende voorgelicht over de gezondheidssituatie van appellant ten tijde in geding. Daarom is er geen aanleiding om een deskundige te benoemen.

De rechtbank heeft ook de in beroep door appellant aangevoerde en in hoger beroep herhaalde arbeidskundige gronden bij de aangevallen uitspraak afdoende besproken en toereikend gemotiveerd waarom die gronden niet slagen. Het oordeel van de rechtbank dat appellant in staat moet worden geacht om de werkzaamheden te verrichten die zijn verbonden aan de geselecteerde functies, wordt onderschreven. De geschiktheid van appellant voor de functies is toereikend toegelicht. Niet gebleken is dat de belasting in de functies de belastbaarheid van appellant op de datum in geding overschrijdt.

4.3. Uit wat onder punt 4.1 en punt 4.2 is overwogen, volgt dat de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit terecht ongegrond heeft verklaard. Dit betekent dat het hoger beroep van appellant niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.