Uitspraken

Appellant ontving bijstand op grond van de Wet werk en bijstand (WWB).

Op 3 december 2012 heeft appellant zich ingeschreven op het door de ISD beschikbaar gestelde adres [adres] te [plaats].

Appellant heeft zich op 13 december 2012 gemeld bij Werkplein Baanzicht. Appellant heeft opnieuw bijstand aangevraagd. Bij besluit van 10 januari 2013 heeft de ISD met ingang van 13 december 2012 bijstand toegekend. Op 13 februari 2013 is de bijstand beëindigd.

Op 16 april 2013 heeft appellant zich andermaal gemeld bij Werkplein Baanzicht teneinde bijstand aan te vragen. Bij besluit van 1 mei 2013 heeft de ISD de aanvraag afgewezen, omdat appellant sinds 13 februari 2013 nog steeds thuisloos is en hij zich niet heeft ingeschreven op het adres waar hij het meest verblijft.

Bij besluit van 13 september 2013 (bestreden besluit) heeft de ISD het bezwaar tegen het besluit van 1 mei 2013, onder verwijzing naar het advies van het bezwaarschriftencommissie van 13 september 2013, ongegrond verklaard.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De te beoordelen periode loopt in dit geval van 16 april 2013 (datum melding) tot en met 1 mei 2013 (datum afwijzingsbesluit).

Het gaat in dit geding om een besluit tot afwijzing van een aanvraag om bijstand. Een aanvrager moet in het algemeen de feiten en omstandigheden aannemelijk maken die nopen tot inwilliging van die aanvraag. In dat kader dient de aanvrager de nodige duidelijkheid te verschaffen. Vervolgens is het aan het bijstandverlenend orgaan om in het kader van de onderzoeksplicht deze inlichtingen op juistheid en volledigheid te controleren. Indien de betrokkene niet aan de wettelijke inlichtingen- of medewerkingsverplichting voldoet, is dit een grond voor weigering van de bijstand indien als gevolg daarvan het recht op bijstand niet kan worden vastgesteld.

Voorop staat dat controleerbare gegevens over de feitelijke woon- en verblijfplaats van essentieel belang zijn voor de beantwoording van de vraag of iemand recht heeft op bijstand. Ook van iemand die stelt adresloos te zijn kan worden gevergd dat hij controleerbare gegevens verstrekt over zijn feitelijke verblijfplaats.

Ingevolge artikel 40, eerste lid, van de WWB bestaat het recht op bijstand jegens het college van burgemeester en wethouders van de gemeente waar de belanghebbende woonplaats heeft als bedoeld in de artikelen 10, eerste lid, en 11 van Boek 1 van het Burgerlijk Wetboek. Bij algemene maatregel van bestuur kan worden bepaald dat bijstand aan een belanghebbende zonder adres als bedoeld in artikel 1 van de Wet gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens wordt verleend door het college van burgemeester en wethouders van een bij die algemene maatregel aan te wijzen gemeente. In artikel 11, eerste lid, van het Besluit WWB 2007, zoals deze gold ten tijde van belang, is de gemeente Assen als zodanig aangewezen.

De ISD maakt in zijn beleid inzake bijstandverlening aan daklozen onderscheid tussen daklozen en thuislozen, en heeft appellant als thuisloze aangemerkt. Appellant heeft deze kwalificatie niet bestreden. De thuisloze is een persoon zonder vaste woning, doch wel structureel onderdak op verschillende adressen heeft. Volgens het beleid dient de thuisloze zich in te schrijven op het adres waar hij doorgaans verblijft teneinde in aanmerking te komen voor bijstand dan wel zijn recht op bijstand te behouden. Omdat de thuisloze kan verkeren in een overmachtssituatie waarin hij zich niet direct kan inschrijven op een adres waar veelal wordt verbleven, wordt de thuisloze voor die inschrijving een termijn van twee maanden gegund. In de tussenliggende periode dient de thuisloze zich in te schrijven op een door de ISD beschikbaar gesteld adres, te weten [adres] te [plaats]. Als de thuisloze na twee maanden geen ander inschrijfadres heeft gevonden, volgt uitschrijving op voornoemd adres en wordt het recht op bijstand beëindigd.

Voornoemd beleid wordt als buitenwettelijk begunstigend beleid aangemerkt. Volgens vaste rechtspraak van de Raad (uitspraak van 12 juli 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BR2509) betekent dit dat de aanwezigheid en de toepassing van dit beleid als gegeven wordt aanvaard en dat de door de bestuursrechter te verrichten toetsing zich moet beperken tot de vraag of het beleid op consistente wijze is toegepast.

Vaststaat dat appellant, nadat hij zich heeft ingeschreven op [adres] te [plaats], in de periode van 13 december 2012 tot 13 februari 2013 in de gelegenheid is gesteld om zich in te schrijven op het adres waar hij het meeste verbleef. Ten tijde van de hier voorliggende aanvraag stond appellant echter nog immer ingeschreven op [adres] te [plaats], zodat de aanvraag terecht is afgewezen. Dat appellant heeft gesteld dat hij geen toestemming heeft gekregen van kennissen en/of vrienden om zich in te schrijven op het adres waar hij het meeste verbleef, betreft een omstandigheid die voor zijn rekening en risico komt. De ISD heeft het hiervoor aangehaalde buitenwettelijk begunstigend beleid consistent toegepast. Appellant is nog gewezen op de mogelijkheid om een daklozenuitkering aan te vragen, maar daar heeft hij om hem moverende redenen van afgezien.

Voor zover appellant een beroep heeft gedaan op het gelijkheidsbeginsel omdat hem nadien in de gemeente [naam gemeente] wel bijstand is toegekend, slaagt dit beroep niet. In dit verband is van belang dat de WWB gedecentraliseerd door de gemeenten wordt uitgevoerd en in de rechtspraak is aanvaard dat daardoor verschillen kunnen ontstaan, bijvoorbeeld in die zin dat in de ene gemeente niet en in een andere gemeente wel een voor de belanghebbende begunstigend buitenwettelijk beleid wordt gevoerd of dat dit beleid in de ene gemeente voor de betrokkene gunstiger uitwerkt dan in de andere gemeente.

Ten slotte, voor zover appellant in hoger beroep de gronden van het bezwaar en het beroep heeft herhaald en ingelast, is van belang dat de rechtbank op die gronden is ingegaan. Appellant heeft geen redenen aangevoerd waarom de gemotiveerde weerlegging van die gronden in de aangevallen uitspraak onjuist dan wel onvolledig is.

Uit de overwegingen 4.1 tot en met 4.9 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.