Uitspraken

Appellant ontving ten tijde in geding bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB). Hij heeft op 1 oktober 2012 bijzondere bijstand aangevraagd voor de legeskosten van € 74,50 ter zake van een woningurgentieverklaring. Bij besluit van 18 oktober 2012 heeft het college die aanvraag afgewezen.

Bij besluit van 27 december 2012 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 18 oktober 2012 ongegrond verklaard. Het college heeft zich ten aanzien van de afwijzing van het verzoek om bijzondere bijstand op het standpunt gesteld dat ten tijde van de aanvraag de legeskosten reeds door appellant waren voldaan.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep ongegrond verklaard. Daartoe heeft zij overwogen dat uit de door appellant overgelegde kassabon die hij bij zijn aanvraag heeft overgelegd, is gebleken dat hij op 1 oktober 2012 het verschuldigde bedrag van € 74,50 contant heeft betaald. De rechtbank heeft daarop vastgesteld dat de kosten zijn gemaakt en voldaan voordat appellant de aanvraag om bijzondere bijstand heeft ingediend. Met verwijzing naar vaste rechtspraak van de Raad (waaronder de uitspraak van 21 juli 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BJ4669) heeft de rechtbank geoordeeld dat nu van een (reële) schuld ter zake van de gemaakte kosten niet is gebleken, appellant gelet op artikel 35, eerste lid, WWB in samenhang met artikel 11, eerste lid, van de WWB, geen recht had op bijzondere bijstand voor deze kosten.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad verwijst voor de toepasselijke wet- en regelgeving naar de aangevallen uitspraak en komt tot de volgende beoordeling.

De Raad onderschrijft het oordeel van de rechtbank, en de overwegingen waarop dit oordeel berust, dat uit artikel 35, eerste lid, WWB gelezen in verbinding met artikel 11, eerste lid, van de WWB volgt dat geen plaats is voor verlening van bijzondere bijstand voor kosten waarin ten tijde van de aanvraag reeds is voorzien. Appellant heeft wel betoogd dat hij zich genoodzaakt voelde om direct de legeskosten ter zake van de urgentieverklaring te voldoen op het moment dat hij met deze kosten werd geconfronteerd, maar hij heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij niet op een eerder tijdstip, en desnoods ook nog op het moment dat hem verzocht werd eerst legeskosten te voldoen, een daartoe strekkende aanvraag om bijzondere bijstand had kunnen indienen. In dit verband wordt opgemerkt dat appellant in het verleden reeds eerder een soortgelijke urgentieverklaring heeft aangevraagd en uit dien hoofde wist, dan wel had kunnen weten, dat in dat kader leges zijn verschuldigd en dat deze moeten worden voldaan voordat een verzoek in behandeling wordt genomen.

Gelet op 4.1 slaagt het hoger beroep niet. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.