Uitspraken

1.1.

1.2.

Op 8 september 2011 is werknemer uitgevallen voor zijn werk ten gevolge van een verkeersongeval.

1.3.

Bij besluit van 19 juni 2012 heeft het Uwv werknemer met ingang van 16 augustus 2012, de datum gelegen 104 weken na de eerste uitval van werknemer op 19 augustus 2010, in aanmerking gebracht voor een loongerelateerde WGA-uitkering ingevolge de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA).

1.4.

1.6.

Bij besluit van 16 juli 2012 heeft het Uwv het besluit van 19 juni 2012 ingetrokken.

1.7.

1.8.

Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen het besluit van 19 juni 2012 en de besluiten van 16 juli 2012. Daarbij heeft appellante aangevoerd dat werknemer bij besluit van 19 juni 2012 voor een zogeheten IVA-uitkering in aanmerking had moeten worden gebracht, omdat hij volledig en duurzaam arbeidsongeschikt is. Appellante betwist voorts in het bijzonder dat werknemer van 27 december 2010 tot 8 september 2011 volledig geschikt is geweest voor het eigen werk, in verband waarmee appellante stelt te overwegen om tegen het vonnis van de rechtbank beroep in te stellen. Voorts heeft appellante benadrukt dat het Uwv een eigen onderzoeksplicht heeft.

1.9.

Bij besluit van 14 september 2012 (bestreden besluit) heeft het Uwv, voor zover in dit geding van belang, het bezwaar van appellante tegen de besluiten van 16 juli 2012 (kennelijk) ongegrond verklaard. Het Uwv heeft daarbij overwogen appellante slechts gedeeltelijk te kunnen volgen in haar opvatting dat hij een eigen onderzoeksplicht heeft. Daarbij is verwezen naar het rapport deskundigenoordeel en naar het vonnis van de rechtbank ’s-Gravenhage van 3 juli 2012. Het Uwv heeft te kennen gegeven dat, gelet op het deskundigenoordeel en het vonnis van de rechtbank, daarbij nog mede in aanmerking genomen dat appellante ter onderbouwing van haar opvatting geen medische gegevens heeft ingebracht, geen aanleiding is gevonden om nog een eigen onderzoek in te stellen naar de juistheid van het oordeel dat werknemer op 27 december 2012 geschikt was te achten voor het eigen werk.

3.1.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het door appellante ingestelde beroep ongegrond verklaard.

3.2.

Naar het oordeel van de rechtbank kan het standpunt van appellante dat het Uwv naast de uitkomst van de deskundigenprocedure tevens een eigen onderzoeksplicht heeft naar de vraag of werknemer de wachttijd heeft volgemaakt, niet tot de door haar gewenste uitkomst leiden. Uit de systematiek van het Burgerlijk Wetboek, de Ziektewet, en de Wet WIA in onderlinge samenhang, leidt de rechtbank af dat het Uwv bij de beoordeling of de wettelijk voorgeschreven wachttijd is volgemaakt, in beginsel mag afgaan op wat in de arbeidsverhouding tussen werknemer en werkgever rechtens is komen vast te staan in het geval een deskundigenprocedure is gevolgd. De uitkomsten zijn in dit geval ook door de burgerlijke rechter beoordeeld en appellante heeft in dat oordeel berust. Het Uwv heeft daarom van de juistheid van de uitkomst van het deskundigenoordeel mogen uitgaan.

3.3.

De rechtbank heeft overwogen dat de wachttijd, die op 19 augustus 2010 is aangevangen, op 27 september 2010 is gestuit, waardoor de wachttijd van 104 weken als bedoeld in artikel 23, eerste lid, van de WIA niet is doorlopen. Hieruit volgt dat in het bestreden besluit terecht ervan is uitgegaan dat werknemer geen aanspraak kan maken op een WIA-uitkering, nu niet is voldaan aan één van de in artikel 47, eerste lid, van de WIA opgenomen voorwaarden.

4. In hoger beroep heeft appellante haar in bezwaar en beroep aangevoerde gronden herhaald. Zij heeft andermaal benadrukt dat het Uwv een eigen onderzoeksplicht heeft en zich daarbij niet hoeft te laten leiden door het oordeel van de rechtbank, ook als dat in rechte is komen vast te staan. Volgens appellante is werknemer - tot aan zijn uitval op 8 september 2011 - op en na 27 december 2010 volledig arbeidsongeschikt gebleven.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.
4.1. Artikel 23, eerste lid, van de Wet WIA, bepaalt dat voordat de verzekerde aanspraak kan maken op een uitkering voor hem een wachttijd geldt van 104 weken. Als eerste dag van de wachttijd geldt, op grond van het tweede lid van artikel 23, de eerste werkdag al dan niet in dienstbetrekking waarop door de verzekerde wegens ziekte niet is gewerkt of het werken tijdens werktijd is gestaakt. Voorts houdt het derde lid van dit artikel - kort gezegd - in dat bij het bepalen van de wachttijd de volgende perioden in aanmerking worden genomen (a) perioden waarin recht bestaat op ziekengeld als bedoeld in de Ziektewet (ZW) en (b) perioden die niet al op grond van onderdeel a meetellen maar waarin de verzekerde ongeschikt is geweest voor zijn arbeid.

4.2.

In vaste rechtspraak heeft de Raad blijk gegeven van het oordeel dat de vraag of de wachttijd is vervuld, steeds een zelfstandige beoordeling vergt, op basis van alle beschikbare gegevens van medische en andere aard, waarbij eventuele eerdere tijdens de wachttijd plaatsgevonden hersteldverklaringen betrokken (kunnen) worden. Zie onder meer de uitspraak van 13 oktober 2006 (ECLI:NL:CRVB:2006:AZ0780).

4.3.

De Raad stelt vast dat, gelet op de onderbouwing door het Uwv van het door hem ingenomen standpunt, zoals onder meer naar voren komt uit het bestreden besluit zelf, het proces-verbaal van de zitting bij de rechtbank, het verweerschrift in hoger beroep alsmede uit wat de gemachtigde van het Uwv ter zitting bij de Raad heeft verklaard, het Uwv bij zijn standpuntbepaling, zo niet volledig dan toch in elk geval in overwegende mate, is afgegaan op het rapport deskundigenoordeel van 15 februari 2011 en het meergenoemde vonnis van de rechtbank van 3 juli 2012, waarin de rechtbank heeft geoordeeld in lijn met de uitkomsten van dat deskundigenoordeel.

4.4.

Eigen onderzoek door een verzekeringsarts en/of een arbeidsdeskundige heeft niet plaatsgevonden. Daarmee is het Uwv in gebreke gebleven ten aanzien van de op hem rustende plicht tot het verrichten van eigen onderzoek, als hiervoor onder 4.2 omschreven. Anders dan de rechtbank in de aangevallen uitspraak heeft overwogen, als hiervoor onder 3.2 in samenvatting weergegeven, volstaat de enkele verwijzing naar het vonnis van de rechtbank van 3 juli 2012 en naar het deskundigenoordeel niet. Hierbij moet in aanmerking worden genomen dat het betreffende vonnis is gewezen in het kader van een arbeidsrechtelijk geschil tussen werknemer en appellante. In dat geschil was het Uwv geen partij. Dit betekent dat aan de uitkomst van dat geschil niet zonder meer, als thans is geschied, beslissende betekenis kan worden toegekend voor de rechtsverhouding tussen appellante en het Uwv betreffende de aanspraak van de werknemer van appellante op een WIA-uitkering, zoals in de onderhavige procedure aan de orde.

4.5.

Hetzelfde geldt voor het deskundigenoordeel, in welk verband de Raad wijst op zijn rechtspraak waarin is geoordeeld dat de zogeheten second opinion - deze aangeduid als deskundigenoordeel - dient te worden aangemerkt als een attest waarvan de werknemer in het kader van een vordering tot loondoorbetaling tegenover zijn werkgever gebruik kan maken. Zie onder meer de uitspraak van 5 januari 2005 (ECLI:NL:CRVB:2005:AS3619) en de daarin vermelde uitspraak van 27 augustus 1997 (ECLI:CRVB:1997:ZB7154). Uit die rechtspraak vloeit voort dat de uitkomst van een deskundigenoordeel niet zonder meer bepalend kan worden geacht voor de aanspraken van werknemer tegenover het Uwv op grond van de Wet WIA.

4.6.

Het Uwv zal alsnog op basis van een toereikend eigen verzekeringsgeneeskundig en arbeidskundig onderzoek zijn standpunt dienen te bepalen over de eerste arbeidsongeschiktheidsdag en de daarmee samenhangende vraag of en wanneer, daarvan uitgaande, de wachttijd als bedoeld in artikel 23 van de Wet WIA is volbracht.

4.7.

Uit het voorgaande volgt dat het bestreden besluit niet op een zorgvuldige wijze is voorbereid, alsmede dat een deugdelijke en daadkrachtige motivering voor het in het bestreden besluit ingenomen standpunt ontbreekt. Teneinde te komen tot een definitieve beslechting van het geschil, ziet de Raad aanleiding om met toepassing van artikel 8:51d van de Algemene wet bestuursrecht en met inachtneming van de overwegingen in 4.1 tot en met 4.6, het Uwv opdracht te geven de gebreken in het bestreden besluit te herstellen dan wel een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen.