Uitspraken

Betrokkene is per 1 maart 2002 als [naam functie] in dienst getreden bij de (rechtsvoorganger van) Atlant Groep, een rechtspersoon werkzaam op het terrein van de sociale werkvoorziening. Bij besluit van 9 januari 2013 is betrokkene geschorst bij wijze van ordemaatregel. Na een persoonsgericht onderzoek is de schorsing op 8 juni 2013 opgeheven. Per 1 juli 2013 is betrokkene met behoud van zijn bezoldiging ontheven van zijn functie en aangesteld in algemene dienst; daarbij was hij vrijgesteld van dienst en in de gelegenheid om uit te zien naar een andere betrekking. Er heeft in de periode vanaf 8 juni 2013 mediation plaatsgevonden tussen partijen, uitmondend in een vaststellingsovereenkomst op 19 augustus 2013.

Bij besluit van 28 augustus 2013 is betrokkene volgens afspraak ontslagen per 1 oktober 2013. Het bedrag van € 311.000,- is door betrokkene in een stamrecht-bv ondergebracht.

In de loop van 2014 heeft de controlerend accountant van Atlant zich op het standpunt gesteld dat de gemaakte afspraken op onderdelen in strijd zijn met de op 1 januari 2013 in werking getreden Wet normering bezoldiging topfunctionarissen publieke en semipublieke sector (WNT), met als mogelijk gevolg dat de minister gebruik zal maken van zijn handhavende bevoegdheden, bedoeld in de artikelen 5.3 tot en met 5.6 van de WNT. Partijen zijn daarop in overleg getreden. Dit heeft ertoe geleid dat betrokkene op 11 juli 2014 verzocht heeft het ontslagbesluit van 28 augustus 2013 in te trekken. Eveneens op 11 juli 2014 heeft het bestuur een nieuw ontslagbesluit genomen per 1 oktober 2013, wederom gebaseerd op artikel 8:8 van de CAR/UWO, onder intrekking van het eerdere ontslagbesluit. In dit nieuwe ontslagbesluit is opgenomen dat geen toepassing wordt gegeven aan artikel 10d:4 van de CAR/UWO (passende regeling). Het bestuur heeft daarbij overwogen zich ervan bewust te zijn dat artikel 10d:4 CAR/UWO en de jurisprudentie van de Raad ertoe verplichten dit ontslag gepaard te doen gaan van een passende regeling. Echter, uit artikel 1.6, tweede lid, van de WNT volgt dat uitkeringen in verband met de beëindiging van het dienstverband het bedrag van € 75.000,- niet te boven mogen gaan. Betalingen die dat bedrag overschrijden zijn onverschuldigd betaald, tenzij de betaling voortvloeit uit een rechterlijke uitspraak. Toekenning door het bestuur van de afgesproken uitkering, voor zover deze de € 75.000,- te boven gaat, zou in strijd zijn met de WNT. Ten overvloede overweegt het bestuur - kennelijk met het oog op een toekomstige rechterlijke uitspraak - dat een passende regeling in dit geval zou inhouden de toekenning van € 311.000,- bruto, als vergoeding in verband met de beëindiging van het dienstverband. Daarvan is € 45.000,- ter compensatie van gemiste pensioenopbouw, € 122.981,76 als bedrag aan bezoldiging over een re-integratiefase van acht maanden, waarbij verwezen is naar artikel 10d:6 van de CAR/UWO, en € 143.018,24 als afkoop van uitkeringsrechten.

Bij het treffen van een passende regeling heeft de rechtbank vooropgesteld dat zij bij de bepaling van de vergoeding op grond van artikel 1:6, tweede lid, van de WNT niet gebonden is aan het maximum van € 75.000,-, maar dat het wel aangewezen is de WNT mee te wegen als omstandigheid bij de vaststelling van een passende regeling. Over het bedrag van de passende regeling heeft de rechtbank het volgende overwogen.

Het bedrag van € 143.018,24 bruto ter afkoop van uitkeringsrechten kan volgens de rechtbank volledig worden meegenomen bij het vaststellen van een passende regeling, zonder dat dit meetelt bij de maximering tot € 75.000,-. Daarbij heeft de rechtbank verwezen naar de vaste rechtspraak van de Raad, waarin besloten ligt dat een ontslag op grond van artikel 8:8 van de CAR/UWO vergezeld moet gaan van een toekenning van een aanspraak op een minimale ontslaguitkering, die ten minste gelijk is aan het totaal van de reguliere WW-uitkering en de bovenwettelijke uitkeringen bij werkloosheid, alsof er geen sprake is van verwijtbare werkloosheid als bedoeld in artikel 24, eerste en tweede lid, van de Werkloosheidswet (WW). Het door partijen bij de brutering gehanteerde afkooppercentage van 30 acht de rechtbank redelijk, nu het niet overschrijdt hetgeen gebruikelijk is.

De rechtbank oordeelt voorts dat er geen aanleiding is een compensatie vast te stellen voor het aandeel van het bestuur in het ontstaan en voortbestaan van de situatie die tot het ontslag heeft geleid, de zogenoemde plus. Gesteld noch gebleken is dat het bestuur daarin een overwegend aandeel heeft gehad.

Over de bedragen ter compensatie van gemiste pensioenopbouw (€ 45.000,-) en van salaris over een re-integratiefase van acht maanden (€ 122.981,76) - totaal € 167.981,76 bruto - oordeelde de rechtbank dat deze bedragen niet voortvloeien uit een algemeen verbindend verklaarde collectieve arbeidsovereenkomst (cao) of een wettelijk voorschrift. Gelet op de WNT maximeerde de rechtbank dit bedrag tot € 75.000,-.

De rechtbank kende betrokkene dus een vergoeding in verband met de beëindiging van het dienstverband toe van € 218.018,24 bruto.

3. Partijen hebben in hoger beroep nagenoeg gelijkluidende beroepsgronden naar voren gebracht. Deze beroepsgronden worden hierna besproken.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De door partijen gekozen constructie, waarbij het bestuursorgaan weigert een passende regeling te treffen en vervolgens de rechter verzoekt om - zelf in de zaak voorziend - de door partijen overeengekomen regeling te bekrachtigen, is in strijd met artikel 10d:4 van de CAR/UWO, dat imperatief voorschrijft dat het bestuursorgaan (zelf) een passende regeling treft.

Uit het vorenstaande volgt, dat de rechtbank terecht heeft geoordeeld dat het bestuur ten onrechte geweigerd heeft een passende regeling vast te stellen en ook terecht het beroep gegrond heeft verklaard en het besluit van 11 juli 2014 heeft vernietigd. Gegeven de omstandigheid dat de rechtbank zelf heeft voorzien in een passende regeling en uit het oogpunt van finale geschillenbeslechting staat de Raad voor de vraag of de gronden die partijen tegen die door de rechtbank getroffen regeling hebben aangevoerd, gelet op het bepaalde in de WNT, doel treffen. Daarbij zal de Raad niet alleen dat deel van de regeling waar de rechtbank van de vaststellingsovereenkomst tussen partijen is afgeweken in beschouwing nemen, maar gelet op de verwevenheid van onderdelen van de ontslagregeling, een oordeel geven over de ontslagregeling als geheel, zoals deze door de rechtbank is bepaald.

Artikel 1.1, aanhef en onder i, van de WNT bepaalt dat onder uitkeringen wegens beëindiging van het dienstverband worden verstaan de som van uitkeringen bij beëindiging van het dienstverband en beloningen betaalbaar op termijn die betrekking hebben op de beëindiging van het dienstverband, met uitzondering van uitkeringen die voortvloeien uit een algemeen verbindend verklaarde cao of een wettelijk voorschrift.

Artikel 2.10, eerste lid, van de WNT bepaalt, voor zover hier van toepassing, dat partijen geen uitkeringen overeenkomen wegens beëindiging van het dienstverband, die gezamenlijk meer bedragen dan de som van de beloning en de voorzieningen ten behoeve van beloningen betaalbaar op termijn over de twaalf maanden voorafgaand aan de beëindiging van het dienstverband, tot ten hoogste € 75.000,- bruto.

Zoals de Raad eerder heeft overwogen (uitspraak van 29 januari 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:216) geldt, na de wijziging van hoofdstuk 10d van de CAR/UWO per 1 juli 2008, bij een ontslag op grond van artikel 8:8 van de CAR/UWO als uitgangspunt dat, naast (de garantie op) een werkloosheidsuitkering, een aanvullende uitkering als bedoeld in artikel 10d:10 van de CAR/UWO moet worden toegekend. Hiernaast dient een na-wettelijke uitkering te worden toegekend als het ontslag gelegen is in de werksfeer en niet grotendeels is te wijten aan de betrokken ambtenaar.

Zoals onder 4.6 is overwogen, heeft betrokkene op grond van hoofdstuk 10d van de CAR/UWO in verband met zijn ontslag op grond van artikel 8:8 van de CAR/UWO aanspraak op een werkloosheidsuitkering, een aanvullende uitkering en - nu het ontslag is gelegen in de werksfeer en niet grotendeels aan betrokkene is te wijten - een na-wettelijke uitkering. Deze uitkeringsaanspraken vloeien voort uit een wettelijk voorschrift en vallen daarmee onder de uitzondering genoemd in artikel 1.1, aanhef en onder i, van de WNT.

Uit wat hiervoor is overwogen volgt dat de rechtbank terecht geen grond heeft gezien om een hoger bedrag dan € 75.000,- toe te kennen voor de onder 4.10 en 4.11 besproken componenten. De aangevallen uitspraak komt dan ook voor bevestiging in aanmerking.