Uitspraken

1.1.

Betrokkene, geboren in 1942, leed aan Amyotrofische Laterale Sclerose (ALS). Bij besluit van 11 april 2012 heeft het college de aanvraag van betrokkene om op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) een woningaanpassing toe te kennen afgewezen met toepassing van het zogenoemde verhuisprimaat. De reden hiervan was dat de kosten van de gewenste uitbouw een bedrag van € 12.500,- aanzienlijk zouden overschrijden en dat de woonproblemen die betrokkene ondervond volgens het college veel sneller zouden kunnen worden opgelost met een verhuizing, aangezien er destijds in de gemeente Heerhugowaard voldoende passende huur- en aanleunwoningen beschikbaar waren, die voldoende compenserend zouden zijn voor de door betrokkene ondervonden beperkingen.

1.2.

Naar aanleiding van het bezwaar van betrokkene tegen de afwijzing van de aanvraag zijn partijen in gesprek gegaan over de (verdeling van de) kosten van een te realiseren aanbouw. In september 2012 hebben appellanten voor een beoogde aanbouw aan de zijkant van het huis van betrokkene een offerte van een aannemer en bouwtekeningen van BT Architecten bij het college ingediend. Het realiseren van deze aanbouw zou in totaal € 39.000,- kosten, waarvan appellanten stelden € 27.000,- zelf te kunnen financieren.

1.3.

Het college heeft het bezwaar, overeenkomstig het advies van de commissie voor bezwaarschriften, ongegrond verklaard bij besluit van 1 november 2012 (bestreden besluit). Het college heeft het standpunt ingenomen dat de gevraagde verbouwing het grensbedrag voor het verhuisprimaat van € 12.500,- ver oversteeg en dat de mogelijkheid van appellanten om het bedrag van € 27.000,- zelf te financieren niet voldoende duidelijk was geworden. Verder heeft het college in aanmerking genomen dat de door betrokkene gewenste uitbouw in strijd bleek te zijn met het gemeentelijke bestemmingsplan, terwijl een verhuizing naar een reeds aangepaste woning voldoende compenserend zou zijn.

2.1.

2.2.

De rechtbank heeft het beroep van betrokkene ongegrond verklaard. De rechtbank heeft overwogen dat niet gezegd kan worden dat het college het verhuisprimaat in het besluit van 11 april 2012 ten onrechte of onjuist heeft gehanteerd. Ook het door het college in het bestreden besluit ingenomen standpunt heeft de rechtbank onderschreven. Dit standpunt houdt in dat, evenals in beroep, tijdens de bezwaarprocedure niet voldoende duidelijk is geworden of, en zo ja op welke termijn een omgevingsvergunning kon worden verkregen en welke kosten er met het door betrokkene voorgestane bouwplan zouden zijn gemoeid. De rechtbank oordeelde dat in die omstandigheden van het college niet gevergd kon worden om in het kader van de Wmo een bijdrage te leveren aan de gewenste woningaanpassing en dat het college de mogelijkheid van verhuizing naar een aangepaste woning mocht tegenwerpen.

3.1.

In hoger beroep heeft betrokkene, kort gezegd, aangevoerd dat de rechtbank heeft miskend dat het college de door betrokkene naar voren gebrachte belangen ten onrechte niet, althans niet voldoende heeft meegewogen in het bestreden besluit. Hierbij is ten onrechte voorbij gegaan aan de tijdens de hoorzitting in bezwaar overgelegde verklaring van de ergotherapeut van het Medisch Centrum Alkmaar.

3.2.

Het college heeft in verweer naar voren gebracht dat voorafgaand aan het bestreden besluit uitgebreid onderzoek heeft plaatsgevonden naar het functioneren van betrokkene en de mogelijke oplossingen voor haar woonproblemen. Ook is er meermalen overleg met de zoon van betrokkene geweest om tot overeenstemming te komen. Het college bestrijdt dat niet alle belangen zorgvuldig zijn afgewogen en verwijst daarbij naar het bestreden besluit.

3.3.

Na het overlijden van betrokkene in december 2014 hebben de erven het hoger beroep gehandhaafd stellende dat zij kosten hebben gemaakt voor het ontwerpbouwplan. Zij hebben een factuur van 19 oktober 2012 overgelegd van BT Architecten ter hoogte van € 6.763,90. Deze kosten dienen volgens appellanten door het college te worden vergoed omdat de kosten zijn gemaakt naar aanleiding van de hoorzitting in bezwaar op 17 juli 2012. Appellanten stellen dat door de voorzitter van de commissie voor bezwaarschriften bij appellanten de indruk is gewekt dat betrokkene met een concreet voorstel aangaande de woningaanpassing moest komen. Naar aanleiding hiervan heeft betrokkene BT Architecten ingeschakeld. Een ontwerpbouwplan was noodzakelijk voor de aanvraag van een omgevingsvergunning.

4.1.

Ingevolge artikel IV van de Wet nadeelcompensatie en schadevergoeding bij onrechtmatige besluiten (Stb. 15 februari 2013, nr. 50) blijft het voor 1 juli 2013 geldende recht van toepassing als het schadeveroorzakende besluit voor 1 juli 2013 is bekendgemaakt. In verband hiermee zal de Raad het verzoek van appellanten om vergoeding van de kosten van het ontwerpbouwplan opvatten als een verzoek om schadevergoeding zoals bedoeld in het op 1 juli 2013 vervallen artikel 8:73, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Op grond van dit artikellid komt aan de bestuursrechter de bevoegdheid toe om, indien hij het beroep gegrond verklaart, desgevraagd het bestuursorgaan tot schadevergoeding te veroordelen. De Raad zal daarom beoordelen of de rechtbank het beroep van betrokkene terecht ongegrond heeft verklaard.

4.2.

De Raad is, evenals de rechtbank, van oordeel dat het bestreden besluit zorgvuldig tot stand is gekomen en dat het college de belangen van betrokkene in voldoende mate heeft betrokken in de afweging. Het college was zich, getuige ook het vele overleg dat aan het bestreden besluit is vooraf gegaan, bewust van het belang van betrokkene om niet te hoeven verhuizen en in de eigen vertrouwde woning te blijven. Het college heeft daarbij onder meer acht geslagen op de sociale consequenties van een verhuizing en de mogelijkheden van de mantelzorg. Niet aannemelijk is geworden dat niet op verantwoorde wijze in de zorg van betrokkene zou kunnen zijn voorzien bij verhuizing naar een passende andere woning. Verder heeft het college in verband met de onzekerheden met betrekking tot de omgevingsvergunning en de financiering van het eigen aandeel van betrokkene zich op het standpunt kunnen stellen dat het realiseren van de uitbouw, waarbij het college een bedrag van € 12.500,- voor zijn rekening zou nemen, onvoldoende concreet was, ondanks het beschikbaar zijn van een offerte van het bouwbedrijf en bouwtekeningen van BT Architecten.

4.3.

Uit 4.2 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. Omdat het hoger beroep niet slaagt, volgt uit artikel 8:73, eerste lid, van de Awb dat veroordeling tot vergoeding van schade niet mogelijk is, zodat dit verzoek wordt afgewezen.