Uitspraken

Appellante ontving van 1 oktober 2010 tot 12 januari 2011 bijstand op grond van de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande ouder. Bij een op 15 februari 2013 verzonden besluit heeft het college de bijstand van appellante ingetrokken met ingang van 12 januari 2011. Dit besluit is door de uitspraak van de Raad van heden, nummer 14/189 WWB, in rechte onaantastbaar geworden.

Appellante heeft zich op 22 april 2014 opnieuw gemeld om bijstand aan te vragen naar de norm voor een alleenstaande ouder. Zij heeft deze aanvraag op 25 april 2014 ingediend en daarbij als verblijfadres opgegeven [adres] te [woonplaats] (opgegeven adres). Op dit adres wonen ook H, die een inkomen heeft in de vorm van een ouderdomspensioen, en de drie gezamenlijke kinderen van appellante en H.

Bij besluit van 19 mei 2014, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 2 juli 2014 (bestreden besluit), heeft het college de aanvraag afgewezen op de grond dat appellante een gezamenlijke huishouding voert met H en daarom geen zelfstandig subject van bijstand is. Appellante woont op hetzelfde adres als H, met wie zij kinderen heeft. Op grond van artikel 3, vierde lid, van de WWB staat in dat geval vast dat er een gezamenlijke huishouding is.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Daartoe heeft zij het volgende aangevoerd. Het oordeel van de rechtbank dat geen tegenbewijs mogelijk is tegen een conclusie op grond van artikel 3, vierde lid, van de WWB staat haaks op de systematiek van het bestuursrecht. Het uitsluiten van tegenbewijs staat een redelijke belangenafweging in de weg. Dit is in strijd met internationaalrechtelijke verplichtingen van de Staat. Door de onmogelijkheid tegenbewijs te leveren, is appellante in een afhankelijke positie ten opzichte van haar voormalige echtgenoot gekomen, waardoor haar rechten als vrouw op buitenproportionele wijze zijn geschonden. Dit is in strijd met artikel 8 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM). De belangen van de kinderen zijn niet in acht genomen. Dit is in strijd met artikel 3 van het Internationaal Verdrag inzake de rechten van het kind (IVRK).

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

In artikel 3, vierde lid, aanhef en onder b, van de WWB is bepaald dat een gezamenlijke huishouding in ieder geval aanwezig wordt geacht indien de belanghebbenden hun hoofdverblijf hebben in dezelfde woning en uit hun relatie een kind is geboren of erkenning heeft plaatsgevonden van een kind van de een door de ander.

Vaststaat dat appellante en H in de te beoordelen periode, die loopt van 22 april 2014, de datum waarop appellante zich heeft gemeld om bijstand aan te vragen, tot en met 19 mei 2014, de datum van het afwijzingsbesluit, hun hoofdverblijf in dezelfde woning hadden en dat uit hun relatie kinderen zijn geboren. Hiermee is gegeven dat in die periode het onweerlegbaar rechtsvermoeden van artikel 3, vierde lid, aanhef en onder b, van de WWB van toepassing is en in de weg staat aan bijstandverlening aan appellante.

Het beroep op artikel 3 van het IVRK faalt, nu, zoals de Raad eerder heeft overwogen (uitspraak van 13 november 2012, ECLI:NLCRVB:2012:BY3139), deze verdragsbepaling geen bepaling vormt die naar zijn inhoud een ieder kunnen verbinden als bedoeld in de artikelen 93 en 94 van de Grondwet. Bovendien werden appellante en haar kinderen in te beoordelen periode - en ook daarvoor - onderhouden door H, zodat niet valt in te zien in welk opzicht de belangen van de kinderen zijn geschaad door de afwijzing van de bijstandsaanvraag van appellante.

Uit 4.2 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal daarom worden bevestigd.