Uitspraken

De werknemer heeft zich op 24 november 2006 ziek gemeld voor zijn werk als constructiebankwerker. Op 24 juli 2008 heeft hij een aanvraag voor een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) ingediend. Bij besluit van

28 oktober 2008 heeft het Uwv vastgesteld dat voor de werknemer geen recht op een uitkering op grond van de Wet WIA is ontstaan omdat hij met ingang van 21 november 2008 minder dan 35% arbeidsongeschikt is. Tegen dit besluit heeft de werknemer bezwaar gemaakt. Bij besluit van 6 februari 2009 heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard. De werknemer heeft tegen het besluit van 6 februari 2009 beroep ingesteld. De rechtbank heeft bij uitspraak van 17 december 2009 (09/1114), voor zover van belang, het beroep gegrond verklaard en het besluit van 6 februari 2009 vernietigd. De rechtbank heeft wel de medische grondslag van dat besluit onderschreven, maar was van oordeel dat de geschiktheid van de geselecteerde functies voor de werknemer ontoereikend was gemotiveerd. Hangende het tegen die uitspraak van de rechtbank door de werknemer ingestelde hoger beroep heeft het Uwv op

11 maart 2010 een nieuwe beslissing op het bezwaar van werknemer genomen. In dat besluit (bestreden besluit 1) is het bezwaar van de werknemer tegen het besluit van 28 oktober 2008 alsnog gegrond verklaard en is vastgesteld dat voor de werknemer met ingang van

21 november 2008 recht is ontstaan op een WGA-uitkering naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 80 tot 100%. Bij uitspraak van 15 december 2010 (ECLI:NL:CRVB:2010:BO7513) heeft de Raad het hoger beroep van de werknemer niet-ontvankelijk verklaard vanwege het ontbreken van procesbelang.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen bestreden besluit 1

niet-ontvankelijk verklaard en de beroepen tegen de bestreden besluiten 2 en 3 ongegrond. Met betrekking tot de niet-ontvankelijkverklaring van het beroep heeft de rechtbank overwogen dat zij heeft vastgesteld dat zich in het procesdossier meerdere brieven van het Uwv bevinden, waarbij appellante in kennis is gesteld van het besluit van 28 oktober 2008, van de omstandigheid dat de werknemer daartegen bezwaar had gemaakt, van de beslissing op bezwaar van 6 februari 2009 en van bestreden besluit 1. Nu het Uwv niet aannemelijk heeft gemaakt dat genoemde brieven aan appellante zijn verzonden, gaat de rechtbank ervan uit dat deze brieven appellante, zoals zij heeft gesteld, niet hebben bereikt. Echter, wel staat vast dat appellante een brief van 18 januari 2013 van het Uwv, met daarbij gevoegd het dossier inzake het bezwaar van appellante tegen het toerekeningsbesluit, heeft ontvangen en dus kennis heeft genomen dan wel kunnen nemen van het zich onder die stukken bevindende bestreden besluit 1. Naar het oordeel van de rechtbank is met het met een brief van

18 januari 2013 toezenden van het bezwaardossier voldaan aan de vereisten van artikel 3:41 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), waarbij het naar het oordeel van de rechtbank niet vereist is dat, alleen wanneer een besluit afzonderlijk naar de belanghebbende is gestuurd, is voldaan aan het bekendmakingsvereiste. Het op 27 maart 2013 ontvangen beroepschrift is na de op 1 maart 2013 geëindigde beroepstermijn van zes weken ontvangen. De rechtbank heeft deze overschrijding van de beroepstermijn niet verschoonbaar geacht.

Het Uwv en de werknemer hebben bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

In de artikelen 6:7 en 6:8, eerste lid, van de Awb is bepaald dat de termijn voor het indienen van een beroepschrift zes weken bedraagt en aanvangt met ingang van de dag na die waarop het besluit op de voorgeschreven wijze is bekendgemaakt. Ingevolge artikel 3:41, eerste lid, van de Awb, voor zover hier van belang, geschiedt de bekendmaking van besluiten die tot een of meer belanghebbenden zijn gericht door toezending of uitreiking aan hen. Appellante is belanghebbende bij bestreden besluit 1. Anders dan de rechtbank heeft geoordeeld, is de toezending aan appellante van bestreden besluit 1 bij de brief van

18 januari 2013 geen bekendmaking van bestreden besluit 1 in de zin van artikel 3:41, eerste lid, van de Awb. De toezending van bestreden besluit 1 heeft immers niet plaatsgevonden met het oog op de bekendmaking van dat besluit maar betrof een pakket stukken voor een later geplande hoorzitting in het kader van het bezwaar van appellante tegen een ander besluit van het Uwv, namelijk het toerekeningsbesluit. De Raad verwijst naar zijn vaste rechtspraak (zie bijvoorbeeld de uitspraken van 22 maart 2004, 12 augustus 2010, 14 september 2011 en

10 december 2013 achtereenvolgens gepubliceerd als ECLI:NL:CRVB:2004:AO7429, ECLI:NL:CRVB:2010:BN4044, ECLI:NL:CRVB:2011:BT1759 en ECLI:NL:CRVB:2013:2742). In lijn met die uitspraken moet worden geoordeeld dat bestreden besluit 1 niet bekend is gemaakt en het beroep tegen dat besluit met toepassing van artikel 6:10, eerste lid, onder a, van de Awb ontvankelijk is. De rechtbank heeft dit niet onderkend. De aangevallen uitspraak dient daarom te worden vernietigd.

Ingevolge artikel 8:115, eerste lid, aanhef en onder a, van de Awb, wijst de hogerberoepsrechter de zaak terug naar de rechtbank die deze in eerste aanleg heeft behandeld, indien de rechtbank de niet-ontvankelijkheid van het beroep heeft uitgesproken en de hogerberoepsrechter deze uitspraak vernietigt met ontvankelijkverklaring van het beroep.

Ingevolge artikel 8:116 van de Awb kan de hogerberoepsrechter de zaak zonder terugwijzing afdoen, indien deze naar zijn oordeel geen nadere behandeling door de rechtbank behoeft.

De Raad ziet geen aanleiding om zelf in de zaak te voorzien of een bestuurlijke lus toe te passen, nu in wezen een geheel nieuwe beoordeling van de mate van arbeidsongeschiktheid van de werknemer per einde van de wachttijd dient plaats te vinden. Het Uwv dient opnieuw op de bezwaren tegen de besluiten van 28 oktober 2008, 26 oktober 2012, 1 maart 2013,

21 maart 2013 en 27 maart 2013 te beslissen met inachtneming van deze uitspraak. Dat betekent dat het Uwv het besluit ten aanzien van de arbeidsongeschiktheid van de werknemer zowel ten aanzien van de medische als de arbeidskundige kant zorgvuldig, goed onderbouwd en inzichtelijk moet motiveren. De Raad merkt in dit verband, strikt genomen ten overvloede, op dat ook de motivering van de functieselectie en de geschiktheid van de werknemer voor de geselecteerde functies aan de hiervoor in 5.2 geformuleerde maatstaf dient te voldoen. De wel zeer summiere motiveringen, zoals die naar voren komen uit de rapporten van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep van 15 februari 2010 en 27 augustus 2015, volstaan niet.

6. Aanleiding bestaat het Uwv te veroordelen in de proceskosten van appellante in beroep en in hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 1.225,- (2,5 punt, in beroep: beroepschrift, verschijnen ter zitting op 20 september 2013, nadere zitting op 29 september 2014, anders dan na tussenuitspraak, als bedoeld in artikel 8:64 van de Awb) en € 980,- (2 punten, in hoger beroep: beroepschrift en verschijnen ter zitting op 4 september 2015), in totaal derhalve

€ 2.205,-. Voorts zal worden bepaald dat het Uwv het betaalde griffierecht in beroep en in hoger beroep vergoedt.