Uitspraken

Appellant heeft meerdere lichamelijke klachten. Het college heeft in 2007 aan appellant een scootmobiel toegekend. Appellant bewoonde een gelijkvloerse seniorenwoning met twee kamers aan de [adres 1] Op 21 februari 2011 is appellant nadat zijn gezin uit Marokko was overgekomen verhuisd naar een vijfkamerwoning aan het [adres 2]. Deze woning is bereikbaar met twee trappen en heeft een inpandige trap.

Op 20 december 2013 heeft appellant een aanvraag gedaan om een financiële tegemoetkoming in de verhuis- en herinrichtingskosten (verhuiskostenvergoeding) op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo), omdat appellant bij het gebruik van de woning aan het [adres 2] problemen ondervond bij het traplopen.

Bij besluit van 16 januari 2014, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 12 mei 2014 (bestreden besluit), heeft het college de aanvraag afgewezen. Het college heeft aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd dat geen sprake is van een onverwachte of onvoorzienbare verhuizing. Bij eerder onderzoek naar aanleiding van de aanvraag van appellant om een scootmobiel in 2007 is vastgesteld dat appellant door zijn aandoeningen beperkingen ondervond bij het traplopen. Desondanks is appellant in 2011 verhuisd naar de woning met trappen aan het [adres 2]. Appellant kon dan ook voorzien dat hij op enig moment zou moeten verhuizen naar een woning zonder trappen. Ook blijkt uit appellants inschrijving van 28 februari 2011 bij Woningnet dat hij altijd de wens heeft gehad om te verhuizen.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft overwogen dat het college zich onder verwijzing naar het onderzoek in 2007 en de inschrijving bij Woningnet op het standpunt heeft kunnen stellen dat de verhuizing voor appellant voorzienbaar was. Het college heeft de aanvraag om een verhuiskostenvergoeding daarom kunnen afwijzen.

3. Appellant heeft zich gemotiveerd tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Aan de afwijzing van de aanvraag om een verhuiskostenvergoeding heeft het college ten grondslag gelegd dat in het geval van appellant sprake is van een voorzienbare verhuizing. Het college heeft toegelicht dat deze afwijzingsgrond niet wordt bestreken door één van de in artikel 4, aanhef en onder a tot en met f, van de Verordening genoemde situaties, maar dat deze afwijzingsgrond gebaseerd is op artikel 4 van de Wmo. Anders dan het college is de Raad van oordeel dat het college aan artikel 4 van de Wmo geen bevoegdheid kan ontlenen om appellant de gevraagde voorziening te weigeren. Gelet op artikel 5 van de Wmo is het de gemeenteraad die in de Verordening regels dient op te nemen over de door het college te verlenen individuele voorzieningen. Door het college (mogelijk) te hanteren weigeringsgronden dienen daaronder te worden begrepen. Nu noch in artikel 4, noch in enig ander artikel van de Verordening is bepaald dat een voorziening wordt geweigerd of kan worden geweigerd indien deze voorzienbaar was, bestaat voor de door het college gehanteerde weigeringsgrond geen wettelijke grondslag. Daarom kan het bestreden besluit niet in stand blijven.

Het voorgaande is door de rechtbank niet onderkend. Hieruit volgt dat het hoger beroep slaagt en dat de aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. Doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met de wet.