Uitspraken

Op 10 december 2012 is betrokkene voor 38,75 uur per week gaan werken voor [werkgever] ([werkgever]). Bij wijzigingsformulier van 5 maart 2013 heeft betrokkene aan appellant meegedeeld dat hij vanaf 1 februari 2013 volledig aan het werk is gegaan bij dit bedrijf.

Nadat appellant informatie bij [werkgever] heeft ingewonnen, heeft hij bij brief van 21 juni 2013 aan betrokkene het voornemen meegedeeld om de WW-uitkering over de periode van 10 december 2012 tot en met 24 februari 2013 terug te vorderen en een boete op te leggen, omdat betrokkene niet heeft doorgegeven dat hij per 10 december 2012 volledig werkzaam was. Op 10 juli 2013 is betrokkene over dit voornemen gehoord.

Bij besluit van 18 november 2013 (bestreden besluit 1) heeft appellant de bezwaren van betrokkene tegen de besluiten van 11 juli 2013 ongegrond verklaard.

Appellant keert zich in hoger beroep tegen deze matiging van de boete. Betrokkene heeft de opgave van zijn werkzaamheden niet alleen te laat gedaan, maar heeft ook bewust een onjuiste aanvangsdatum genoemd. Met zijn opgave, dat hij vanaf 1 februari 2013 bij [werkgever] werkte, wilde betrokkene, zo blijkt uit zijn verklaringen, de destijds in zijn ogen ten onrechte niet ontvangen WW-uitkering compenseren. Gelet hierop heeft de rechtbank in het feit dat de website van het Uwv in januari 2013 enkele keren niet bereikbaar was ten onrechte aanleiding gezien om de boete te matigen.

Betrokkene heeft in hoger beroep aangevoerd dat het Uwv veel meer dan enkele keren onbereikbaar is geweest, waardoor hij de wijziging niet kon doorgeven. Appellant was via de werkgever allang op de hoogte van het dienstverband. Betrokkene is van mening dat hij recht had op WW-uitkering in oktober en november 2012. Hij heeft deze willen innen door op te geven dat hij met ingang van 1 februari 2013 is gaan werken. Ter zitting heeft betrokkene verklaard dat hij kan leven met de door de rechtbank opgelegde boete van € 1.000,-, maar een boete van € 2.025,- onevenredig hoog vindt.

Ook de hoogte van het benadelingsbedrag, weergegeven in 3.2, is niet geschil. Appellant keert zich tegen de vaststelling door de rechtbank van de boete op € 1.000,- en heeft in bestreden besluit 2 de boete vastgesteld op € 2.025,-. Dit besluit wordt op grond van artikel 6:19, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in de procedure betrokken.

Op grond van artikel 2, eerste lid, van het Boetebesluit, zoals dit luidde vóór 1 januari 2013, wordt de bestuurlijke boete vastgesteld op 10% van het benadelingsbedrag, met dien verstande dat zij op tenminste € 52,- wordt vastgesteld.

Naar aanleiding de in 3.2 genoemde uitspraak van de Raad van 24 november 2014 heeft het Uwv zijn boetebeleid aangepast. Bij volledige verwijtbaarheid, zonder dat sprake is van opzet of grove schuld, wordt de boete wordt vastgesteld op 50%. Voor situaties als bedoeld in artikel 2a, tweede lid, onder c, van het Boetebesluit wordt, indien de juiste inlichtingen alsnog binnen een jaar worden verstrekt, de boete in beginsel vastgesteld op 25% van het benadelingsbedrag.

Betrokkene heeft door zijn werkzaamheden bij [werkgever] pas op 5 maart 2013 te melden artikel 25 van de WW geschonden. Deze bepaling verplicht er toe dat hij deze werkzaamheden, die zijn aangevangen op 12 december 2012, onverwijld aan het Uwv had gemeld. Appellant heeft aan bestreden besluit 2 ten grondslag gelegd dat er geen aanleiding is om ter zake van deze schending van de inlichtingenplicht verminderde verwijtbaarheid aan te nemen, omdat betrokkene op het wijzigingsformulier van 5 maart 2013 een onjuiste ingangsdatum van de werkzaamheden, 1 februari 2013, heeft vermeld. Dit standpunt wordt onderschreven. Dat betrokkene in deze periode in moeilijke financiële omstandigheden verkeerde dan wel dat de website van het Uwv in januari 2013 enige tijd niet bereikbaar was is geen reden om die wezenlijke melding achterwege te laten of verminderde verwijtbaarheid aan te nemen, zeker niet nu het gaat om een bewuste keuze van betrokkene, op een moment waarop – naar eigen zeggen – de problemen met de website niet kunnen hebben gespeeld omdat deze zich pas in januari 2013 voordeden. Hiervan uitgaande heeft appellant de boete in bestreden besluit 2 juist vastgesteld. Betrokkene is met deze boete niet tekort gedaan. Voor matiging van deze boete wegens de overige omstandigheden van het geval is geen aanleiding. De boete van € 2.025 is in dit geval passend geboden.

Betrokkene heeft ter zitting gesteld dat hij in totaal een hoger bedrag heeft betaald – circa € 10.000,- – dan waar het Uwv op grond van de terugvorderings- en boetebesluiten recht op heeft. Deze stelling valt buiten de omvang van het geding, dat zich beperkt tot de hoogte van de boete.

In zijn reactie op bestreden besluit 2 heeft betrokkene verzocht om vergoeding van schade van € 500,- voor gemaakte kosten in verband met de hoger beroepsprocedure van de afgelopen twee jaar. Dit verzoek komt niet voor inwilliging in aanmerking, reeds omdat betrokkene niet concreet onderbouwd heeft welke schade hij heeft geleden. Voor zover hij heeft gewezen op stress als gevolg van de procedure in hoger beroep geldt dat deze binnen een redelijke termijn is afgerond, zodat voor een vergoeding om die reden geen aanleiding bestaat.

In hoger beroep is uitsluitend in geschil de hoogte van de opgelegde boete. Wat in 4.1 tot en met 4.8 is overwogen leidt tot de slotsom dat het hoger beroep slaagt, omdat de rechtbank een te lage boete heeft opgelegd. Gelet hierop dient de aangevallen uitspraak ook in zoverre te worden vernietigd. Het beroep tegen bestreden besluit 2, waarbij de bezwaren tegen de intrekking en terugvordering van de WW-uitkering opnieuw ongegrond zijn verklaard en de boete is vastgesteld op € 2.025,-, is ongegrond.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.