Uitspraken

Op verzoek van het Uwv heeft psychiater prof. J.K. van der Veer op 25 februari 2014 gerapporteerd. Hij concludeert onder meer dat er geen bezwaar is tegen het starten met

re-integratie naar passend werk.

Bij besluit van 21 mei 2014 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 31 maart 2014 ongegrond verklaard. Aan dat besluit ligt een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 19 mei 2014 ten grondslag. Bij de overwegingen in dat rapport is ook betrokken een door de psychiater prof. dr. H.J.C. van Marle op

31 maart 2014 opgesteld rapport, ingebracht door appellante en opgemaakt in het kader van een letselschadeprocedure.

2. De rechtbank heeft het door appellante tegen het bestreden besluit ingestelde beroep ongegrond verklaard. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat het onderzoek door het Uwv zorgvuldig, consistent en concludent is geweest. Er is kennisgenomen van de rapporten van de psychiaters Van der Veer en Van Marle. De verzekeringsarts (bezwaar en beroep) heeft bij zijn oordeelsvorming voldoende rekening gehouden met de beperkingen van appellante.

In hoger beroep heeft appellante aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte geen doorslaggevende betekenis heeft gehecht aan het rapport van Van Marle, die geconstateerd heeft dat er sprake is van een psychiatrische stoornis, die meer beperkingen oplevert dan het Uwv heeft aangenomen. Ter ondersteuning van dat standpunt heeft appellante in hoger beroep diverse stukken overgelegd, waaronder rapporten van de klinisch neuropsycholoog

drs. G. Kraaijenbrink van 10 februari 2015 en 28 april 2015, een rapport van de neuroloog J.U.R. Niewold van 22 juli 2015, een nader rapport van Van Marle van 20 maart 2015 en een rapport van de verzekeringsarts mr. drs. J.F.G. Wolthuis van 24 september 2015, opgemaakt in het kader van de letselschadeprocedure.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Op grond van artikel 19, eerste en vierde lid, van de ZW heeft een verzekerde bij ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte recht op ziekengeld. Op grond van vaste rechtspraak dient onder “zijn arbeid” te worden verstaan de laatstelijk voor de ziekmelding feitelijk verrichte arbeid. Deze regel lijdt echter in zoverre uitzondering dat, wanneer de verzekerde na het volbrengen van de voorgeschreven wachttijd, blijvend ongeschikt is voor zijn oude werk en niet in enig werk heeft hervat, als maatstaf geldt arbeid, zoals die nader is geconcretiseerd bij de beoordeling van de aanspraak van betrokkene op een uitkering ingevolge de Wet WIA.

Van ongeschiktheid in de zin van de ZW is geen sprake indien de verzekerde geschikt is voor ten minste één van de functies die zijn geselecteerd bij de schatting in het kader van de

Wet WIA.

Voor dat oordeel is doorslaggevende betekenis toegekend aan de rapporten van

Van Marle van 31 maart 2014 en 20 maart 2015. Van Marle heeft appellante onderzocht op

20 maart 2014, zijnde een datum die vlak bij de in geding zijnde datum van 1 april 2014 ligt, en heeft daarover uitgebreid gerapporteerd. Hij constateert dat er sprake is van een posttraumatische stressstoornis en een dysthyme stoornis. Appellante is slachtoffer geweest van een gewelddadig steekincident en lijdt daardoor onder meer aan angstaanvallen en herbelevingen. Ook is er sprake van paniekaanvallen, chronische vermoeidheid, concentratiestoornissen en vergeetachtigheid. Er is nog steeds sprake van intensieve behandeling. Er is nog geen sprake van een eindtoestand. Wel is de verwachting dat er binnen twee jaar een belangrijke verbetering zal plaatsvinden. Bij zijn nader rapport van

20 maart 2015 heeft Van Marle een door hem ingevulde beperkingenlijst met betrekking tot psychische of mentale belastbaarheid gevoegd. Hij geeft onder meer aan dat appellante ernstig beperkt is op de onderdelen geluidshinder, aanpassingsvermogen, assertiviteit, concentreren van de aandacht en leidinggeven. Daarnaast zijn er onder meer matige beperkingen op de onderdelen zelfvertrouwen, energie, herinneren, inzicht in eigen kunnen, zelfstandig handelen, concentratie en omgaan met conflicten. Hoewel de rapporten van Van Marle zijn opgesteld in een ander kader, namelijk de letselschadeprocedure, is er geen aanleiding om aan de onderzoeksbevindingen geen waarde te hechten in het kader van de onderhavige procedure. Daarbij is in aanmerking genomen dat het rapport van Van Marle blijk geeft van een zorgvuldig onderzoek en ten aanzien van de psychische klachten en beperkingen consistent en inzichtelijk is gemotiveerd. De in de rapporten van de verzekeringsarts van

31 maart 2014 en van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 19 mei 2014 genoemde beperkingen kunnen, gelet op genoemd rapport van Van Marle, ten tijde als hier van belang, niet als voldoende worden aangemerkt. Dit oordeel wordt ondersteund door de brief van de klinisch neuropsycholoog Kraaijenbrink van 28 april 2015, die in lijn met de bevindingen van Van Marle concludeert dat appellante duidelijk beperkt is ten aanzien van aandachtstaken die een sterk beroep doen op tijdsdruk, en dat seriematig productiewerk ook een hoge mate van concentratie kan impliceren. Ook neuroloog Niewold ondersteunt de bevindingen van Van Marle en stelt verder dat er sprake is van een algeheel vertraagd werktempo, waarbij specifieke problemen bestaan bij tempodruk. Niewold acht appellante niet in staat tot seriematig productiewerk waarin productienormen moeten worden gehaald.