Uitspraken

Appellante, geboren in 1928, verblijft in een zorginstelling. Voor het verblijf in de zorginstelling is appellante op grond van het Bijdragebesluit zorg (Bbz) een eigen bijdrage verschuldigd.

Bij besluit van 11 januari 2011 heeft CAK de eigen bijdrage vastgesteld op de hoge bijdrage. Deze bedraagt € 1.509,25 per maand met ingang van 1 januari 2011.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft geoordeeld dat CAK zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat het pensioen van de stichting administratie Indonesische pensioenen

(SAIP-pensioen) niet valt onder artikel 6, eerste lid, onder b, aanhef en onder 3, van het Bbz. Appellante ontvangt als weduwe van een gewezen ambtenaar een pensioen en niet een uitkering op grond van de Wet uitkeringen vervolgingsslachtoffers 1940-1945 (Wuv) of de Wet uitkeringen burger-oorlogsslachtoffers 1940-1945 (Wubo). De rechtbank is verder van oordeel dat geen sprake is van een ongerechtvaardigd onderscheid tussen de uitkeringen op grond van de Wuv en de Wubo enerzijds en het SAIP-pensioen dat appellante ontvangt anderzijds. De uitkeringen op grond van de Wuv en de Wubo betreffen uitkeringen aan (weduwen van) slachtoffers van vervolging en burgerslachtoffers in de Tweede Wereldoorlog die wegens ziekte of invaliditeit, ontstaan of verergerd door vervolging of oorlogshandelingen, niet meer in staat zijn om een inkomen te verwerven dat zij in hun laatstelijke functie verwierven. Een SAIP-pensioen voor voormalige ambtenaren die in openbare dienst werkzaam zijn geweest in Nederlands-Nieuw-Guinea is hiermee niet op één lijn te stellen. CAK heeft daarom terecht het SAIP-pensioen niet in mindering gebracht op het verzamelinkomen van appellante.

3. Appellante heeft in hoger beroep aangevoerd dat zij en haar wijlen echtgenoot oorlogsleed hebben ervaren. Het SAIP-pensioen dat zij ontvangt is daarom gelijk te stellen met de uitkeringen van oorlogsslachtoffers als genoemd in artikel 6, eerste lid, onder b, aanhef en onder 3, van het Bbz en dit pensioen dient dan ook in mindering te worden gebracht op haar verzamelinkomen.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De Raad onderschrijft de overwegingen van de rechtbank en verenigt zich met het op grond daarvan door de rechtbank gegeven oordeel. De Raad voegt hier aan toe dat uit de Nota van toelichting bij artikel 6 van het Bbz (Stb. 1996, 486) volgt dat de reden dat de uitkeringen op grond van de Wuv en Wubo worden uitgesloten bij de vaststelling van het bijdrageplichtig inkomen, ligt in de systematiek van die wetten. Dergelijke uitkeringen van belanghebbenden die in een zorginstelling verblijven, worden verminderd tot een bedrag dat de belanghebbende, afhankelijk van zijn financiële positie, ter vrije besteding houdt voor persoonlijke uitgaven. Deze systematiek geldt niet voor het SAIP-pensioen van appellante. Daarop vindt immers niet een dergelijke aftrek plaats bij verblijf in een zorginstelling. Ook hierom is het SAIP-pensioen niet gelijk te stellen met de uitkeringen als bedoeld in artikel 6, eerste lid, onder b, aanhef en onder 3, van het Bbz.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.