Uitspraken

Appellant is met ingang van 15 maart 2010 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA).

Naar aanleiding van een melding van Politie Flevoland dat appellant op 13 juli 2012 als verdachte is gehoord in verband met het aantreffen van een hennepkwekerij in een woning, voor welke woning appellant als woningbemiddelaar zou zijn opgetreden en uit dien hoofde inkomsten zou hebben ontvangen, heeft het Uwv een onderzoek gestart naar de rechtmatigheid van de WIA-uitkering van appellant vanaf 15 maart 2010. Daartoe is appellant gehoord en is administratief onderzoek gedaan. Op grond van de resultaten van dit onderzoek, neergelegd in een rapport van 12 november 2013, heeft het Uwv geconcludeerd dat appellant werkzaamheden heeft verricht als zelfstandig adviseur in woningbemiddeling en daarmee inkomsten heeft verworven. Appellant heeft toegegeven dat hij bemiddelaar en adviseur in woningen was. Hij heeft bevestigd dat hij voor zichzelf werkte met [naam A] , eigenaar van [naam adviesbureau] . Ook heeft hij bevestigd dat hij eerder tegenover de politie heeft verklaard met zijn werkzaamheden inkomsten te hebben verworven, maar weet hij niet meer waarom hij die eerdere verklaring heeft afgelegd. Alhoewel het Uwv appellant herhaaldelijk heeft verzocht om zijn administratie vanaf 2010 te overleggen, heeft appellant op geen enkele wijze inzicht verschaft over voornoemde werkzaamheden en inkomsten. Hierdoor bestaat bij het Uwv het gegronde vermoeden dat appellant zijn inlichtingenverplichting niet of niet behoorlijk is nagekomen, zodat niet kan worden vastgesteld of appellant recht heeft op een WIA-uitkering.

Bij besluit van 24 oktober 2013 heeft het Uwv de betaling van de WIA-uitkering van appellant met ingang van 1 november 2013 opgeschort, omdat appellant niet heeft voldaan aan het verzoek van het Uwv om de benodigde gegevens te leveren, waardoor het recht op WIA-uitkering niet is vast te stellen.

Appellant heeft tegen de besluiten van 24 oktober 2013 en 18 november 2013 bezwaar gemaakt. Bij besluit van 17 maart 2014 (bestreden besluit) heeft het Uwv de bezwaren van appellant ongegrond verklaard.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

De gronden die appellant in hoger beroep heeft aangevoerd zijn in essentie een herhaling van wat hij bij de rechtbank heeft aangevoerd. Er is geen aanleiding om over de vraag of het Uwv op juiste wijze toepassing heeft gegeven aan de artikelen 27, eerste lid, en 76a, eerste lid, onder a, van de Wet WIA anders te oordelen dan de rechtbank heeft gedaan. Het oordeel van de rechtbank wordt onderschreven dat op grond van de onderzoeksresultaten van het Uwv, in het bijzonder de door appellant afgelegde verklaringen tegenover de Politie Flevoland en sociaal rechercheurs van het Uwv, aannemelijk is geworden dat appellant vanaf 15 maart 2010 werkzaamheden heeft verricht als zelfstandig adviseur in woningbemiddeling en daarmee inkomsten heeft verworven. Van feiten of omstandigheden op grond waarvan afgeweken zou moeten worden van het uitgangspunt dat in beginsel van de juistheid van de tegenover opsporingsambtenaren afgelegde verklaring wordt uitgegaan, is niet gebleken. De stelling van appellant dat hij als gevolg van ziekte en ziekenhuisopnames bij voortduring niet in staat is geweest werkzaamheden te verrichten, is ook in hoger beroep onvoldoende onderbouwd. Uit de door appellant overgelegde stukken volgt dat sprake is van bezoeken aan artsen en enkele opnames, maar die informatie kan niet de stelling rechtvaardigen dat appellant in het geheel niet in staat is geweest door zijn gezondheidstoestand werkzaamheden te verrichten vanaf 15 maart 2010.

Het kon appellant redelijkerwijs duidelijk zijn dat deze werkzaamheden en/of inkomsten daaruit van invloed konden zijn op het recht op of de hoogte van zijn uitkering of het bedrag, dat daarvan wordt uitbetaald. Door hiervan geen opgave te doen, uit eigen beweging dan wel op verzoek van het Uwv, heeft appellant de op hem op grond van artikel 27 van de Wet WIA rustende inlichtingenverplichting geschonden. Deze schending heeft tot gevolg dat het recht van appellant vanaf 15 maart 2010 niet meer kan worden vastgesteld. Het Uwv heeft dan ook terecht het recht van appellant op een WIA-uitkering met ingang van 15 maart 2010 ingetrokken. Dringende redenen als bedoeld in artikel 76, derde lid, van de Wet WIA om geheel of gedeeltelijk van intrekking af te zien, zijn niet gebleken.

Uit 4.1 en 4.2 volgt ook dat de Raad evenmin het standpunt van appellant deelt, dat artikel 67 van de Wet WIA door het Uwv onjuist zou zijn toegepast.

Uit wat is overwogen in 4.2 tot en met 4.5 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.