Uitspraken

Appellant was als coördinator verbonden aan de [stichting] (hierna: de stichting). De stichting is op 20 september 2011 in staat van faillissement verklaard en was gevestigd op het woonadres van appellant en zijn echtgenote. Bestuurders van de stichting waren de echtgenote van appellant en (gedurende een korte periode) [broer] , de broer van de echtgenote van appellant.

Op 27 april 2010 is appellant met ingang van 25 februari 2009 ziek gemeld voor zijn functie bij de stichting. Appellant heeft van 8 april 2010 tot en met 22 februari 2011 een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW) ontvangen. Op 3 november 2010 heeft appellant een uitkering ingevolge de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) aangevraagd. Het Uwv heeft bij besluit van 11 november 2010 bepaald dat appellant met ingang van 23 februari 2011 recht heeft op een WIA-uitkering, berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 100%.

Het Uwv heeft in het kader van een onderzoeksproject en naar aanleiding van een vermoeden dat appellant niet meer in Nederland woonachtig was een onderzoek gedaan waarvan de resultaten zijn neergelegd in het rapport van 21 november 2012. Mede op basis van dit onderzoek heeft het Uwv volgens een intern bericht van 13 mei 2013 geconcludeerd dat appellant voor de werkzaamheden die hij voor de stichting verrichtte niet verplicht verzekerd is geweest op grond van de sociale verzekeringswetten.

Bij besluit van 27 september 2013 heeft het Uwv bepaald dat appellant met ingang van
8 april 2010 geen recht heeft op ZW-uitkering en dat appellant het volgens het Uwv te veel betaalde bedrag aan ZW-uitkering van € 19.783,03 bruto, moet terugbetalen. Bij twee besluiten van eveneens 27 september 2013 heeft het Uwv bepaald dat appellant met ingang van 23 februari 2011 geen recht heeft op een WIA-uitkering en dat appellant over de periode van 23 februari 2011 tot en met 30 september 2012 een WIA-uitkering heeft ontvangen zonder dat hij daar recht op had, in totaal een bedrag van € 36.035,67 bruto, wat terug betaald dient te worden. De tegen de besluiten van 27 september 2013 gemaakte bezwaren heeft het Uwv ongegrond verklaard bij drie afzonderlijke beslissingen op bezwaar van 26 november 2013 (bestreden besluiten).

Appellant heeft zich niet kunnen verenigen met de aangevallen uitspraak. Appellant is van mening dat de rechtbank een onjuiste maatstaf heeft gehanteerd door uit te gaan van een weerlegbaar rechtsvermoeden en heeft daartoe verwezen naar de uitspraak van de Raad van 14 oktober 2015 (ECLI:NL:CRVB:2015:3634). Voorts is appellant van mening dat de nihilaangifte en het met vertraging uitbetalen van loon niet in de weg staan aan een gezagsverhouding omdat dit het gevolg is geweest van een gebrek aan voldoende gelden. Uit de stukken volgt niet dat appellant zich als eigenaar heeft gepresenteerd. Gezien de beheersing van de Nederlandse taal was appellant de aangewezen persoon om contacten te leggen met derden en de werkzaamheden uit te voeren. Appellant was dermate deskundig dat hij niet of zeer beperkt hoefde te worden bijgestuurd. Dit echter in opdracht van het bestuur. Dat de echtgenote niet altijd thuis was, is niet van belang. Alles ging informeel omdat het een kleine stichting betreft en appellant en de bestuurder in één huis woonden.

Het Uwv heeft verzocht om bevestiging van de aangevallen uitspraak.

In hoger beroep is uitsluitend in geschil of appellant zijn werkzaamheden heeft verricht in een privaatrechtelijke dienstbetrekking als bedoeld in artikel 3, eerste lid, van de ZW, WIA en de Werkloosheidswet, zoals die bepaling luidde ten tijde van belang en op grond waarvan werknemer is de natuurlijke persoon, jonger dan 65 jaar, die in privaatrechtelijke of in publiekrechtelijke dienstbetrekking staat.

Naar vaste rechtspraak moet voor het aannemen van een privaatrechtelijke dienstbetrekking sprake zijn van een verplichting tot het persoonlijk verrichten van arbeid, een gezagsverhouding en een verplichting tot het betalen van loon (bijvoorbeeld ECLI:NL:CRVB:2011:BQ1785). Er is dan sprake van een arbeidsovereenkomst in de zin van artikel 7:610 van het Burgerlijke Wetboek. Bij de beantwoording van de vraag of een arbeidsverhouding is aan te merken als een arbeidsovereenkomst moet acht worden geslagen op alle omstandigheden van het geval, in onderling verband bezien en dienen niet alleen de rechten en verplichtingen in aanmerking te worden genomen die partijen bij het aangaan van de rechtsverhouding voor ogen stonden, maar moet ook acht worden geslagen op de wijze waarop partijen uitvoering hebben gegeven aan hun rechtsverhouding en aldus daaraan inhoud hebben gegeven. Daarbij is niet één enkel element beslissend, maar moeten de verschillende rechtsgevolgen die partijen aan hun verhouding hebben verbonden in hun onderling verband worden bezien (zie ECLI:NL:HR:2011:BP3887 en ECLI:NL:HR:2012:BU8926).

Bij besluiten als hier aan de orde gaat het om belastende besluiten waarbij het aan het bestuursorgaan is om de nodige kennis omtrent de relevante feiten en omstandigheden te vergaren. Die last om informatie te vergaren brengt in dit geval mee dat het Uwv de feiten moet aandragen aan de hand waarvan aannemelijk is dat er geen sprake is geweest van een dienstbetrekking tussen appellant en de stichting. Indien op grond van de door het Uwv gepresenteerde feiten aannemelijk is dat appellante ten tijde van belang geen dienstbetrekking in de zin van de sociale verzekeringswetten heeft vervuld, dan ligt het op de weg van appellant de onjuistheid daarvan met tegenbewijs, berustend op objectieve en verifieerbare gegevens, aannemelijk te maken (zie bijvoorbeeld ECLI:NL:CRVB:2015:4827).

Appellant heeft met name gesteld dat hij zijn werkzaamheden wel degelijk in een gezagsverhouding tot de stichting heeft verricht.

De Raad heeft zijn vaste rechtspraak (zie bijvoorbeeld ECLI:NL:CRVB:2011:BU7413) onder meer bij zijn door appellant genoemde uitspraak van 14 oktober 2015 verlaten. Ook bij een arbeidsverhouding tussen partijen die tot elkaar in een familierechtelijke betrekking staan, geldt als maatstaf voor de vraag of sprake is van een gezagsverhouding of gezegd kan worden dat degene die arbeid verricht aan gezag is onderworpen van de wederpartij en dat laatstgenoemde bevoegd is om opdrachten en instructies te geven en om controle uit te oefenen op de voortgang en resultaten van het werk (zie ECLI:NL:CRVB:2016:1329). De familierelatie is wel een element dat mede betrokken dient te worden in deze beoordeling.

Onder toepassing van deze maatstaf wordt het oordeel van de rechtbank dat appellant zijn werkzaamheden voor de stichting niet in een gezagsverhouding heeft verricht en de feiten en omstandigheden die zij aan dat oordeel ten grondslag heeft gelegd, onderschreven. De informatie die de echtgenote van appellant ter zitting van de Raad heeft gegeven, leidt niet tot een andere waardering van de feiten. Deze informatie is namelijk zeer algemeen van aard en komt erop neer dat beslissingen in overleg tussen de echtgenoten in een informele setting werden genomen, wat wordt beaamd door appellant. Dit is echter in het licht van de overige omstandigheden van het geval zoals geschetst door de rechtbank, onvoldoende voor de vaststelling dat appellant zijn werkzaamheden in een gezagsverhouding tot de stichting heeft verricht. Dat de echtgenote het laatste woord had bij bepaalde keuzes in de montage van beelden wordt niet aannemelijk geacht aangezien steeds naar voren is gebracht dat juist appellant over de benodigde kennis en kunde ter zake beschikte, zodat niet aannemelijk is dat de echtgenote in staat is geweest appellant daarover inhoudelijke aanwijzingen te geven. Concrete en verifieerbare gegevens over (een) film(s) die de stichting zou hebben gemaakt, noch over de gang van zaken daarbij, zijn door appellant ook in hoger beroep niet naar voren gebracht.

Dit leidt tot de conclusie dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.