Uitspraken

De rechtbank heeft hiertoe allereerst, kort weergegeven, geoordeeld dat, in tegenstelling tot het standpunt van het Uwv, de Verklaring van 20 november 2013 een besluit is in de zin van artikel 1:3 van de Algemene wet bestuursrecht. Het daartegen gerichte bezwaarschrift is gedateerd op 23 december 2013 en ontvangen op 30 december 2013. Dit is buiten de bezwaartermijn van twee weken. De termijnoverschrijding is echter verschoonbaar, nu in het besluit van 20 november 2013 een bezwaarclausule ontbreekt.

De rechtbank heeft voorts geoordeeld dat er geen reden bestaat om het verzekeringsgeneeskundig onderzoek voor onzorgvuldig of onjuist te houden of om te twijfelen aan de juistheid van de conclusies van de verzekeringsartsen van het Uwv. De rechtbank heeft geconcludeerd dat het Uwv op goede gronden de ZW-uitkering van appellante heeft beëindigd per 1 januari 2014.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Op grond van artikel 19, eerste en vierde lid, van de ZW heeft een verzekerde bij ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebreken recht op ziekengeld. Volgens vaste rechtspraak van de Raad wordt onder “zijn arbeid” verstaan het laatstelijk voor het intreden van de ongeschiktheid verrichte werk.

In het onderhavige geval is dit de arbeid die appellante verrichtte in de functie van secretaris voor de duur van twintig uren per week bij Stichting [stichting] . Tussen partijen is niet in geschil dat het Uwv is uitgegaan van de juiste maatstaf van de in het kader van de ZW in aanmerking te nemen arbeid.

Resteert de vraag of er op en na de datum in geding van 1 januari 2014 sprake is van dusdanige medisch objectiveerbare ziekte of gebreken die het appellante niet mogelijk maken haar arbeid te verrichten.

De rechtbank heeft terecht geoordeeld dat het medisch onderzoek op een voldoende zorgvuldige wijze heeft plaatsgevonden. Uit de rapporten van de verzekeringsartsen blijkt immers dat zij op de hoogte waren van de klachten van appellante. De verzekeringsarts heeft dossierstudie verricht en appellante op het spreekuur gezien en onderzocht. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft ook dossierstudie verricht. In de beroepsfase heeft hij de door appellante overgelegde medische informatie van Kingma van 4 september 2014 bij de beoordeling betrokken. Naar het oordeel van de Raad heeft appellante haar standpunt dat het Uwv haar na het bezwaar van 23 december 2013 opnieuw had moeten oproepen voor een medisch onderzoek en er daarom in de bezwaarfase geen goede heroverweging is gemaakt onvoldoende concreet onderbouwd. Appellante heeft desgevraagd ter zitting niet aangegeven wat zij nog naar voren had willen brengen dat het Uwv aanleiding zou hebben kunnen geven om de gemaakte beoordeling te wijzigen. De Raad volgt appellante daarom niet in haar standpunt. Tevens is appellante uitgenodigd voor een hoorzitting waar zij om haar moverende redenen geen gebruik van heeft gemaakt.

De verzekeringsartsen hebben op basis van onderzoek geconcludeerd dat de aanwezigheid van de klachten van appellante niet per definitie tot het oordeel leidt dat zij arbeidsongeschikt is. De rechtbank heeft voorts terecht geoordeeld dat de verzekeringsartsen voldoende hebben gemotiveerd waarom zij van mening zijn dat appellante geschikt is haar eigen arbeid te verrichten. Dat appellante op de datum in geding van 1 januari 2014 niet is onderzocht door de verzekeringsartsen doet hieraan niet af nu de verzekeringsarts appellante vóór de datum in geding heeft gezien op het spreekuur en de verzekeringsarts bezwaar en beroep na de datum in geding heeft beoordeeld dat de door de verzekeringsarts gemaakte inschatting van de arbeidsgeschiktheid op de voornoemde datum in geding juist is geweest.

De rechtbank heeft verder terecht geoordeeld dat de door appellante overgelegde informatie van Kingma niet leidt tot een ander oordeel, nu deze MDL-arts/internist zich heeft onthouden van het doen van uitspraken omtrent de arbeids(on)geschiktheid van appellante. Verder hebben de verzekeringsartsen blijk gegeven op de hoogte te zijn van de ziekte van Crohn, en de daarmee gepaard gaande klachten, waarover Kingma spreekt. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft blijkens het rapport van 8 september 2014 de informatie van Kingma betrokken in de beoordeling en onderbouwd geconcludeerd dat uit medisch oogpunt op grond van deze informatie geen noodzaak bestaat af te wijken van het eerdere oordeel. Nu appellante verder geen objectieve medische informatie in de procedure heeft gebracht, waarmee zij haar standpunt kan onderbouwen dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep een onjuiste conclusie heeft getrokken, wordt geen aanleiding gezien te twijfelen aan de bevindingen van de verzekeringsartsen die hebben geleid tot het bestreden besluit.

Gelet op het voorgaande heeft de rechtbank met juistheid geoordeeld dat het Uwv terecht heeft vastgesteld dat appellante met ingang van 1 januari 2014 in staat moet worden geacht tot het verrichten van werkzaamheden als secretaris voor de duur van twintig uren per week, zodat zij met ingang van die datum geen recht heeft op een ZW-uitkering.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd. Hierin ligt besloten dat het verzoek van appellante om het Uwv te veroordelen tot vergoeding van de schade die zij heeft geleden ten gevolge van het bestreden besluit, bestaande uit inkomensschade, wordt afgewezen.