Uitspraken

Appellante ontving sinds 10 april 2012 een uitkering ingevolge de Werkloosheidswet (WW). Nadat deze WW-uitkering met ingang van 3 september 2012 was stopgezet in verband met werkhervatting, is de WW-uitkering met ingang van 2 januari 2013 herleefd.

Bij besluit van 18 juni 2014 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen de besluiten van 14 maart 2014 ongegrond verklaard.

Appellante heeft in hoger beroep betoogd dat niet vast staat dat zij werkzaamheden heeft verricht en dat deze hebben plaatsgevonden tijdens de aangegeven periode en in deze omvang. Volgens appellante geven de zich in het dossier bevindende verklaringen geen enkele aanleiding voor de conclusie dat daadwerkelijk sprake is geweest van werkzaamheden. Bovendien heeft het Uwv onzorgvuldig gehandeld door enkele betrokkenen niet te horen. Gelet op de aard van de relatie tussen appellante en de personen bij wie zij werkzaamheden verrichtte, is de stelling dat deze werkzaamheden een zekere waarde vertegenwoordigen in het economisch verkeer met verdringing op de arbeidsmarkt tot gevolg, niet objectief vast komen te staan. Appellante heeft dan ook gesteld dat geen sprake is van schending van de inlichtingenverplichting, zodat had dienen te worden afgezien van de herziening en terugvordering. Ten aanzien van de boete heeft appellante betoogd dat deze, gelet op het ontbreken van verwijtbaarheid en haar financiële draagkracht, op nihil gesteld moet worden.

In hoger beroep heeft het Uwv, onder verwijzing naar het naar aanleiding van de uitspraak van de Raad van 24 november 2014 (ECLI:NL:CRVB:2014:3754) ontwikkelde beleid, vastgesteld dat in verband met de beperkte aflossingscapaciteit van appellante een boete opgelegd moet worden van € 10,-. Het Uwv heeft de Raad verzocht de boete nader vast te stellen op dit bedrag.

Vooropgesteld wordt dat het bij een besluit tot herziening van uitkeringen als hier aan de orde gaat om een belastend besluit waarbij het aan het bestuursorgaan is om de nodige kennis omtrent de relevante feiten en omstandigheden te vergaren en daarmee te onderbouwen dat geen of minder recht op uitkering heeft bestaan. Die last om informatie te vergaren brengt mee dat het Uwv in het voorliggende geval feiten moet aandragen aan de hand waarvan aannemelijk is dat appellante vanaf 14 januari 2013 gedurende elf uur per week huishoudelijke werkzaamheden heeft verricht bij drie particulieren.

Appellante heeft op 21 januari 2014 onder meer het volgende verklaard. Zij bezoekt de in 1.2 genoemde personen wekelijks gedurende een aantal uren, omdat zij goede kennissen zijn. Op maandag is zij van 8.30/9.00 uur tot 12.30/13.00 uur bij [naam A] , op woensdag is zij van 9.00 tot 13.30/14.00 bij zijn moeder, en op donderdag is zij van 11.00 tot 13.30/14.00 bij haar vriendin [naam C] . Zij stofzuigt dan natuurlijk wel eens, en doet ook wel eens een afwasje en de boodschappen, maar zij gaat daar niet speciaal naar toe om schoon te maken. Zij komt daar vooral voor de sociale contacten. Zij helpt hen met schoonmaakwerk, zonder dat zij haar daarvoor betalen, maar zij doet dat ook bij haar vriendin [naam D] en haar dochter, die zij ook op vaste dagen bezoekt. [naam A] heeft op 17 februari 2014 onder meer het volgende verklaard. Het contact met appellante, die een zeer goede, meelevende en erg sociaal voelende vrouw is, heeft een goede invloed op zijn lichamelijke en geestelijke gesteldheid. Appellante doet tijdens de wekelijkse bezoeken ook wel huiselijke klusjes, net als tijdens de bezoekjes aan zijn moeder.

Uit voornoemde verklaringen kan worden afgeleid dat appellante wekelijks gedurende elf uur aanwezig was bij de in 1.2 genoemde personen. Dit wordt ook niet betwist door appellante. Dat appellante gedurende deze elf uur per week ook (op geld waardeerbare) werkzaamheden heeft verricht kan uit deze, elkaar ondersteunende, verklaringen evenwel niet worden afgeleid. Het enkele feit dat sprake is van wekelijkse bezoeken en het af en toe verrichten van enkele huishoudelijke klussen is daartoe onvoldoende. Bij het ontbreken van andere onderzoeksresultaten die het standpunt van het Uwv zouden kunnen ondersteunen, moet de conclusie zijn dat de onderzoeksbevindingen onvoldoende feitelijke grondslag bieden voor het standpunt van het Uwv dat appellante vanaf 14 januari 2013 elf uur per week huishoudelijke werkzaamheden verrichtte bij de onder 1.2 genoemde personen. Het Uwv heeft dan ook niet aannemelijk gemaakt dat appellante elf uur per week werkzaamheden verrichtte en, door geen opgave te doen van deze elf uren, haar inlichtingenverplichting heeft geschonden.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat bestreden besluit ten aanzien van de herziening en terugvordering niet berust op een deugdelijke feitelijke grondslag en wegens strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht niet in stand kan blijven. In 4.4 is overwogen dat het Uwv niet aannemelijk heeft gemaakt dat appellante haar inlichtingenverplichting heeft geschonden. Daaruit vloeit voort dat het Uwv niet bevoegd was appellante op grond van artikel 27a van de WW een boete op te leggen.

Omwille van de duidelijkheid zal de aangevallen uitspraak geheel worden vernietigd. Het beroep tegen het bestreden besluit zal gegrond worden verklaard, en dat besluit zal worden vernietigd. Nu niet aannemelijk is dat het gebrek in besluit 1 kan worden hersteld zal besluit 1 worden herroepen. Ook besluit 2 zal worden herroepen.