Uitspraken

Appellant was laatstelijk vanaf 1 november 2009 in dienst van [werkgever] ([werkgever]). Bij vonnis van de rechtbank Arnhem van 29 januari 2013 is [werkgever] in staat van faillissement verklaard. Bij brief van 31 januari 2013 heeft de curator de arbeidsovereenkomst van appellant opgezegd. Op 4 februari 2013 heeft appellant bij het Uwv een aanvraag overname betalingsverplichtingen op grond van hoofstuk IV van de Werkloosheidswet (WW) ingediend.

Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit. Dat bezwaar was gericht tegen het in mindering brengen van de personeelslening op de hoofdstuk IV-uitkering en tegen de weigering om ATV-uren te vergoeden.

Bij besluit van 16 september 2013 (bestreden besluit I) heeft het Uwv dit bezwaar ongegrond verklaard. Volgens het Uwv is uit de hem ter beschikking staande gegevens niet gebleken dat de personeelslening was afgelost. Daarom achtte het Uwv zich gehouden om de lening te verrekenen met het tegoed aan uitkering wegens betalingsonmacht. Het Uwv heeft de weigering om ATV-uren te vergoeden gehandhaafd.

In hoger beroep heeft appellant zijn standpunt ter zake van de personeelslening en de vergoeding van ATV-uren gehandhaafd. Volgens appellant heeft het Uwv de personeelslening niet in mindering mogen brengen op de hoofdstuk IV-uitkering, primair omdat geen sprake was van een nog openstaande vordering en subsidiair omdat het Uwv verplicht was om de tussen hem en [werkgever] gemaakte afspraken, inhoudende dat de personeelslening wordt verrekend met openstaande vakantiedagen, na te komen.

Bij het besluit van 30 juni 2015 (bestreden besluit II) heeft het Uwv het bezwaar van appellant alsnog gegrond verklaard voor zover dat betrekking heeft op het overnemen van ATV-uren. Het Uwv heeft, onder toepassing van het arrest Regeling (arrest van het Hof van Justitie EG van 14 juli 1998, nr. C-125/97), besloten om over de periode van 2 november 2012 tot en met 31 januari 2013 in totaal 26,01 ATV-uren over te nemen tegen een uurloon van € 30,36, zodat aan ATV-uren in totaal € 789,66 wordt vergoed. Het Uwv heeft dit bedrag inclusief wettelijke rente aan appellant uitbetaald.

In hoger beroep heeft het Uwv staande gehouden dat de personeelslening in mindering moet worden gebracht op de hoofdstuk IV-uitkering.

Met bestreden besluit II is het Uwv alsnog geheel tegemoet gekomen aan het bezwaar van appellant dat zijn ATV-uren ten onrechte niet waren overgenomen. Als gevolg van bestreden besluit II moet bestreden besluit I worden vernietigd evenals de aangevallen uitspraak waarbij bestreden besluit I ten onrechte in stand is gelaten. Bestreden besluit II wordt, gelet op de artikelen 6:19 en 6:24 van de Algemene wet bestuursrecht, mede in de beoordeling betrokken. Zodoende resteert de vraag of de personeelslening terecht in mindering is gebracht op de hoofdstuk IV-uitkering van appellant.

Vast staat dat [werkgever] een vordering had op appellant uit hoofde van een personeelslening van € 4.316,90 en dat [werkgever] en appellant in december 2012 zijn overeengekomen dat deze lening geheel zou worden verrekend met nog openstaande vakantiedagen. Van de 417,3 vakantie-uren die appellant nog tegoed had zouden er 145 worden afgeschreven.

Appellant wordt niet gevolgd in zijn primaire standpunt dat van een openstaande vordering geen sprake meer was. Uit de administratie van [werkgever] is gebleken dat aan de in december 2012 gemaakte afspraken feitelijk geen uitvoering is gegeven. Appellant heeft dat ter zitting ook erkend. Het enkele feit dat appellant met [werkgever] had afgesproken dat de lening zou worden verrekend met niet genoten vakantiedagen, betekent niet dat de vordering was voldaan.

Appellant wordt wel gevolgd in zijn subsidiaire standpunt dat het Uwv gehouden was om de verplichting van [werkgever], om de personeelslening te verrekenen met openstaande vakantiedagen, over te nemen. In hoofdstuk IV van de WW is geregeld dat het Uwv in geval van betalingsonmacht van de werkgever de uit de dienstbetrekking voortvloeiende verplichtingen overneemt die de werkgever heeft tegenover zijn werknemer. Als uitgangspunt geldt dat de door het Uwv over te nemen verplichtingen worden bepaald door wat de werkgever en de werknemer in hun rechtsverhouding waren overeengekomen of wat uit het burgerlijk recht ten aanzien van die rechtsverhouding voortvloeit (zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad 9 april 2014; ECLI:NL:CRVB:2014:1243). Op grond van de in december 2012 tussen appellant en [werkgever] gemaakte afspraken was [werkgever] verplicht de personeelslening geheel te verrekenen met nog openstaande vakantiedagen van appellant. Het Uwv is gehouden deze uit de dienstbetrekking voortvloeiende verplichting na te komen jegens appellant. Dit betekent dat de met de personeelslening te verrekenen vakantiedagen volledig kunnen en, gelet op het hiervoor genoemde arrest Regeling, ook moeten worden toegerekend aan de periode vóór 1 maart 2012. Het Uwv heeft de personeelslening dan ook ten onrechte in mindering gebracht op de vergoeding aan niet opgenomen vakantiedagen over de periode van 1 maart 2012 tot en met 28 februari 2013.

Uit hetgeen onder 4.2 tot en met 4.4 is overwogen volgt dat ook het beroep van appellant tegen bestreden besluit II gegrond moet worden verklaard, dat bestreden besluit II moet worden vernietigd voor zover daarbij het bezwaar van appellant niet gegrond is verklaard en dat het besluit van 6 mei 2013 moet worden herroepen voor zover daarbij de personeelslening van € 4.316,90 in mindering is gebracht op de hoofdstuk IV-uitkering. Dit betekent dat dit bedrag alsnog door het Uwv aan appellant moet worden uitbetaald, te vermeerderen met de wettelijke rente.