Uitspraken

Appellant heeft in bezwaar tegen het besluit van 18 februari 2014 aangevoerd dat het Uwv heeft miskend dat zijn beperkingen zijn toegenomen. Ter onderbouwing van dat standpunt heeft appellant verwezen naar de onder 1.2 vermelde brief van Postma, alsmede naar diens rapport van 27 februari 2014. In dat laatste rapport staat vermeld in de rubriek diagnose dat er sprake is van een oude HNP en discopathie, waarbij de klachten worden verergerd door distorsie van het bekken en een rechter convexe torsie lumbaal. Nadat de verzekeringsarts bezwaar en beroep het medisch oordeel van de verzekeringsarts heeft bevestigd, heeft het Uwv het bezwaar van appellant bij besluit van 17 april 2014 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

2. In beroep heeft appellant drie rapporten overgelegd van Salude Deskundige Dienst, die in het kader van de Wet werk en bijstand (Wwb) zijn opgesteld. In die rapporten is naar aanleiding van een medisch onderzoek begin 2013 melding gemaakt van een beperkte belastbaarheid voor arbeid. Daarbij is geadviseerd om in eerste instantie maximaal tien uur per week te werken en deze omvang uit te breiden naar maximaal halve dagen. Verder heeft appellant bestreden dat de voorgehouden functies medisch geschikt zijn.

3. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft overwogen dat de verzekeringsartsen in hun rapporten op zorgvuldige en inzichtelijke wijze hebben onderbouwd op grond waarvan de beperkingen als opgenomen in de FML van 14 juli 2010 ook van toepassing zijn op de medische situatie van appellant op 21 november 2013. De brieven van de chiropractor maken de beoordeling niet anders. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft met die informatie al rekening gehouden. Wat betreft de in het kader van de Wwb-beoordeling opgestelde rapporten heeft de rechtbank overwogen dat die rapporten de beoordeling evenmin anders maken, omdat de criteria die worden gehanteerd bij een dergelijke beoordeling niet dezelfde zijn als die gelden bij een beoordeling in het kader van de Wet WIA.

4. In hoger beroep heeft appellant staande gehouden wat in eerdere instantie is aangevoerd.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

De rechtbank heeft met juistheid de medische grondslag van het bestreden besluit onderschreven. Met betrekking tot de informatie van de chiropractor wordt overwogen dat deze een omschrijving van de diagnose heeft gegeven, maar dat diens bevindingen geen aanleiding geven om de door het Uwv vastgestelde beperkingen als onvoldoende vergaand te beschouwen. Voor het standpunt van appellant dat hij niet in staat kan worden geacht om functies te vervullen in reguliere arbeid op de arbeidsmarkt, zijn in de beschikbare gegevens onvoldoende aanknopingspunten te vinden. De omstandigheid dat appellant in het kader van de Wwb is vrijgesteld van de sollicitatieverplichting, is daarvoor onvoldoende, omdat de beoordeling in het kader van die wet afwijkt van die op het kader van de Wet WIA. De Raad onderschrijft de overwegingen van de rechtbank, zoals weergegeven onder overweging 3, dan ook volledig en maakt deze tot de zijne. Aangezien met datgene wat appellant heeft aangevoerd onvoldoende twijfel is ontstaan aan de juistheid van de door het Uwv vastgestelde beperkingen, wordt het ter zitting gedane verzoek aan de Raad om een onafhankelijk deskundige te raadplegen afgewezen. De Raad komt dan ook tot de slotsom dat het hoger beroep niet slaagt.