Uitspraken

Op 8 april 2013 heeft appellant een aanvang gemaakt met werkzaamheden voor uitzendbureau Co-Flex (Co-Flex). Op 23 mei 2013 heeft appellant telefonisch contact gehad met het Uwv en gemeld dat hij gedeeltelijk in werk is hervat bij Co-Flex. Tevens heeft hij op 23 mei 2013 op een zogenoemd Wijzigingsformulier gemeld dat hij had gewerkt in de weken 15 tot 19 en dat hij de gewerkte uren wil doorgeven. Ten aanzien van die werkzaamheden heeft appellant op 30 mei 2013 opgave gedaan op een zogenoemd Inkomstenformulier WW.

Bij besluit van 22 augustus 2013 heeft het Uwv de WW-uitkering van appellant herzien over de periode van 8 april 2013 tot en met 2 juni 2013 en een bedrag van in verband met die herziening aan onverschuldigd betaalde WW-uitkering van € 1.719,70 van appellant teruggevorderd. Appellant heeft tegen dit besluit geen rechtsmiddelen aangewend.

3. Bij een tweede besluit van 22 augustus 2013 heeft het Uwv appellant een boete van

€ 1.719,70 opgelegd omdat appellant niet tijdig en correct zijn werkzaamheden aan het Uwv heeft gemeld. Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen dit besluit. Bij beslissing op bezwaar van 2 januari 2014 (bestreden besluit) heeft het Uwv dat bezwaar ongegrond verklaard en het eerdere standpunt gehandhaafd. Aan het bestreden besluit heeft het Uwv ten grondslag gelegd dat appellant gewerkte uren bij Co-Flex niet correct heeft doorgegeven en dat hij zijn werkzaamheden via [werkgever A] helemaal niet heeft gemeld.

4. Appellant heeft beroep ingesteld tegen het bestreden besluit. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank dat beroep gegrond verklaard. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat appellant uit eigen beweging alsnog heeft doorgegeven dat sprake was van gedeeltelijke werkhervatting, voordat het Uwv de overtreding van de inlichtingenverplichting heeft geconstateerd. Omdat appellant niet alles juist en volledig heeft doorgegeven was er naar het oordeel van de rechtbank geen grondslag om verminderde verwijtbaarheid aan te nemen, maar kon ook niet van opzet worden gesproken. Naar het oordeel van de rechtbank was evenmin sprake van grove schuld. Omdat appellant redelijkerwijs had moeten of kunnen begrijpen dat zijn gedrag tot gevolg kon hebben dat een te hoog bedrag aan uitkering zou worden toegekend, heeft de rechtbank het boetebedrag gematigd tot 50% van het benadelingsbedrag, wat na afronding leidde tot een boete van € 860,-. De rechtbank heeft die boete opgelegd en heeft daarnaast beslissingen gegeven over de proceskosten en het griffierecht.

In hoger beroep heeft appellant gesteld dat hij de inlichtingenplicht niet heeft geschonden en dat hij na 8 april 2013 onverwijld met het Uwv contact heeft opgenomen. Subsidiair stelt appellant dat de boete niet evenredig is en dat, omdat hij uit eigen beweging zijn werkzaamheden heeft gemeld, slechts een minimumboete van € 150,- kan worden opgelegd. Ten slotte heeft appellant gesteld dat sprake is van een dringende reden in verband met de financiële situatie van hem en zijn gezin.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. Naar de mening van het Uwv is door het Uwv bewijs geleverd van het feit dat appellant zijn werkhervatting niet onverwijld heeft doorgegeven. Het Uwv heeft er verder op gewezen dat het appellant na ontvangst van zijn uitkering over de periode van 1 april 2013 tot en met 28 april 2013, gelet op de omvang van zijn werkzaamheden, duidelijk had moeten zijn dat er iets niet klopte met de uitkering. Voor een verdere matiging bestaat volgens het Uwv geen aanleiding.

Voor de van toepassing zijnde wettelijke bepalingen wordt verwezen naar de onderdelen 5 en 8 van de aangevallen uitspraak.

Van de werkzaamheden bij [werkgever A] heeft appellant in het geheel geen melding gemaakt. Zoals ter zitting is gebleken, is uit een door het Uwv gehouden zogenoemde thematische controle gebleken dat appellant voor [werkgever A] werkte.

Appellant heeft zo de op hem rustende inlichtingenplicht geschonden. Weliswaar heeft hij een melding gedaan, maar die was niet volledig en bleef voor wat betreft [werkgever A] geheel achterwege, terwijl hij wist dat hij ook die activiteiten moest vermelden. Er is dan ook geen aanleiding om een verminderde verwijtbaarheid aan te nemen.

Dat er bijzondere omstandigheden zijn die aanleiding moeten geven tot een verdere matiging van de boete dan de rechtbank heeft gedaan, is niet gebleken. Appellant heeft wat dat betreft geen financiële gegevens ingebracht en de boete is inmiddels betaald. De in beroep opgelegde boete van € 860,- is daarom passend en geboden.

Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd, voor zover aangevochten.