Uitspraken

Op 9 augustus 2011 heeft [naam] , werkneemster van appellante, zich ziekgemeld. Op 16 mei 2013 heeft werkneemster een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen aangevraagd.

Bij besluit van 20 juni 2013 heeft het Uwv het tijdvak, waarin werkneemster jegens appellante als werkgeefster recht heeft op loon tijdens ziekte, verlengd met 52 weken. Die verlenging - ook wel loonsanctie genoemd - is opgelegd in aansluiting op de normale loondoorbetalingsverplichting van 104 weken, op de grond dat door appellante onvoldoende re-integratie-inspanningen zijn verricht, terwijl daarvoor geen deugdelijke grond aanwezig was. Bij besluit van 28 oktober 2013 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 20 juni 2013 ongegrond verklaard en de opgelegde loonsanctie gehandhaafd.

2. Appellante heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard. Naar het oordeel van de rechtbank heeft appellante zonder deugdelijke grond onvoldoende re-integratie-inspanningen verricht en is niet gebleken dat het besluitvormingsproces tot het opleggen van een loonsanctie strijdig is met de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

3. Appellante heeft zich niet met de uitspraak van de rechtbank kunnen verenigen. In hoger beroep heeft appellante staande gehouden dat de heroverweging in bezwaar niet conform de Awb heeft plaatsgevonden. De bezwaarprocedure die het Uwv hanteert in geschillen over een loondoorbetalingsverplichting, waarbij toezicht bestaat op de uitkomst van de bezwaarprocedure door een commissie die eveneens toezicht houdt op de aanvankelijke beslissing om een loondoorbetalingsverplichting op te leggen, verhoudt zich naar het oordeel van appellante niet met de bepalingen van de Awb.

4. De Raad beperkt zich tot wat in hoger beroep is aangevoerd en komt tot de volgende beoordeling.

In zijn uitspraken van 27 mei 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1718, en 18 november 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4053, heeft de Raad de door het Uwv beschreven rol weergegeven van de zogenoemde Bezwaar Landelijke Loonsanctie Commissie (BLLC) in het geval de bezwaargronden aanleiding geven om een beslissing over een al dan niet opgelegde loonsanctie te herroepen. Dat volgens het Uwv advisering door de BLLC niet nodig is als op grond van verzekeringsgeneeskundige en arbeidskundige onderzoeken wordt geconcludeerd tot handhaving van het primaire besluit, heeft in die zaken niet geleid tot het oordeel dat sprake was van strijdigheid met de Awb. De situatie van appellante, waarin op grond van het onderzoek van de arbeidsdeskundige bezwaar en beroep is geconcludeerd tot handhaving van het besluit van 20 juni 2013, geeft geen aanleiding over de rol van de BLLC nu anders te oordelen. Van een handelen van het Uwv in strijd met de artikelen 7:11 en 7:12 van de Awb is geen sprake geweest.

Het hoger beroep slaagt niet en de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.