Uitspraken

Appellante heeft tot 30 januari 2014 een uitkering op grond van de Ziektewet ontvangen.

Bij beslissing op bezwaar van 16 februari 2015 (bestreden besluit) is het bezwaar van appellante tegen het besluit van 4 september 2014 ongegrond verklaard.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat niet in geschil is dat appellante op 2 september 2014 de aanvraag om een WW-uitkering heeft ingediend. Tussen 4 februari 2014 en 2 september 2014 zijn meer dan 26 weken verstreken. Ingevolge artikel 35 van de WW wordt de uitkering niet betaald over perioden gelegen voor 26 weken voorafgaand aan de dag dat de aanvraag werd ingediend. Het Uwv heeft terecht vastgesteld dat de uitkering over de periode van 4 februari 2014 tot en met 3 maart 2014 niet tot uitbetaling komt. Er is geen sprake van een bijzonder geval, zodat het Uwv niet bevoegd is om hiervan af te wijken.

Naast het feit dat appellante haar aanvraag om een WW-uitkering 199 kalenderdagen te laat heeft ingediend, staat ook vast dat appellante zich 196 kalenderdagen te laat als werkzoekende heeft laten registreren. Dit betekent dat appellante twee verplichtingen als bedoeld in artikel 26 van de WW niet behoorlijk is nagekomen en dat het Uwv ingevolge artikel 27, derde lid, van de WW gehouden is om een maatregel op te leggen. Dat appellante op advies van haar advocaat heeft gewacht met het doen van een aanvraag en met de inschrijving als werkzoekende, komt voor haar risico en geeft geen aanleiding om geen of verminderde verwijtbaarheid aan te nemen. Het Uwv heeft de hoogte en de duur van de maatregel juist vastgesteld, waarbij het Uwv terecht is uitgegaan van schending van twee verplichtingen die voortkomen uit dezelfde oorzaak. Er is geen sprake van een dringende reden om van het opleggen van een maatregel af te zien, aldus de rechtbank.

Appellante heeft in hoger beroep het standpunt herhaald dat haar toenmalige advocaat haar heeft geadviseerd om geen WW-uitkering aan te vragen en om zich niet in te schrijven als werkzoekende. Deze omstandigheden zouden volgens appellante moeten leiden tot het aannemen van verminderde verwijtbaarheid dan wel een dringende reden. Ook geven deze omstandigheden aanleiding om een bijzonder geval aan te nemen. Daarnaast heeft appellante aangevoerd dat de rechtbank heeft miskend dat sprake is van schending van de hoorplicht. Appellante heeft verzocht om een hoorzitting en dit verzoek is door het Uwv zonder motivering afgewezen. Het telefoongesprek op 15 januari 2015 kan niet worden aangemerkt als een telefonische hoorzitting, aldus appellante.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Voor de toepasselijke wet- en regelgeving wordt verwezen naar de overwegingen 4.1 tot en met 4.8 van de aangevallen uitspraak. Daaraan wordt het volgende toegevoegd. Ingevolge artikel 7:2, eerste lid, van de Awb stelt een bestuursorgaan, voordat het op het bezwaar beslist, belanghebbenden in de gelegenheid om te worden gehoord. Op grond van artikel 7:3, aanhef en onder d, van de Awb kan van het horen van een belanghebbende worden afgezien indien de belanghebbende niet binnen een door het bestuursorgaan gestelde redelijke termijn verklaart dat hij gebruik wil maken van het recht te worden gehoord.

Niet betwist is dat appellante haar aanvraag niet binnen een week na het intreden van werkloosheid en ook niet binnen 26 weken na nadien heeft ingediend en zich dus niet tijdig als werkzoekende heeft ingeschreven. Het geschil tussen partijen betreft de vraag of de door appellante aangevoerde omstandigheden aanleiding geven om een bijzonder geval als bedoeld in artikel 35 van de WW aan te nemen en de vraag of sprake is van verminderde verwijtbaarheid dan wel van een dringende reden op grond waarvan het Uwv had moeten afzien van het opleggen van een maatregel. Daarnaast is aan de orde of het Uwv de in artikel 7:2 van de Awb neergelegde hoorplicht heeft geschonden.

Appellante heeft in hoger beroep de in beroep aangevoerde gronden herhaald. De rechtbank heeft deze beroepsgronden afdoende besproken en heeft overtuigend gemotiveerd waarom deze niet slagen. Het oordeel van de rechtbank en de daaraan ten grondslag gelegde overwegingen worden onderschreven. Voor een andersluidend oordeel zijn in hoger beroep geen aanknopingspunten.