Uitspraken

Appellante is op 1 januari 2011 voor onbepaalde tijd als ICT-consultant in dienst getreden bij [naam B.V.], de rechtsvoorganger van [naam werkgeefster] (werkgeefster). Bij brief van 6 november 2012 heeft appellante achterstallig loon en vakantiegeld van werkgeefster gevorderd. Per e-mail van 11 december 2012 heeft appellante de arbeidsovereenkomst met onmiddellijke ingang opgezegd wegens een dringende reden, gelegen in het feit dat werkgeefster te weinig loon en vakantiegeld heeft betaald en/of dit niet tijdig heeft voldaan en de plichten uit de arbeidsovereenkomst op grove wijze heeft veronachtzaamd. Voorts heeft zij werkgeefster verzocht een eindafrekening op te stellen. Met ingang van 11 december 2012 is appellante in dienst getreden bij een andere werkgever.

In hoger beroep heeft appellante staande gehouden dat er wel degelijk sprake was van betalingsonmacht ten tijde van haar ontslag. Haar salaris werd niet of te laat uitbetaald. Het vakantiegeld over 2012 en deels over 2011 is in het geheel niet uitbetaald. Hetzelfde geldt voor het salaris van oktober, november en december 2012. Ook waren er loonbetalingsproblemen met andere werknemers, zoals blijkt uit de verslagen van de curator. Werkgeefster heeft in december 2012 een ontslagvergunning wegens bedrijfseconomische redenen gevraagd voor alle werknemers, die in januari 2013 door het Uwv is verleend. Voorts heeft werkgeefster in juni 2013 betalingsonmacht aan de Belastingdienst gemeld voor de aangiften omzetbelasting over 2011 en 2012. Appellante is daarnaast van mening dat zij tijdig en adequaat heeft gehandeld om haar vordering betaald te krijgen. Zij heeft daarnaast betoogd dat op grond van Richtlijn 2008/94/EG van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie van 22 oktober 2008 betreffende de bescherming van de werknemers bij insolventie van de werkgever (PB L 283/36, blz. 36, Insolventierichtlijn), haar een uitkering wegens betalingsonmacht niet geweigerd mag worden.

Het Uwv heeft op 2 september 2016 een gewijzigde beslissing op bezwaar genomen (bestreden besluit 2). Daarin is naar aanleiding van de uitspraak van de Raad van 27 mei 2016 (ECLI:NL:CRVB:2016:1956) overwogen dat de Insolventierichtlijn niet toelaat dat het Uwv verzoeken om overname van betalingsverplichtingen afwijst omdat een werknemer niet voldoende tijdig en adequaat actie heeft ondernomen, zodat dit appellante niet meer wordt tegengeworpen. Als nader primair standpunt heeft het Uwv gesteld dat er geen duidelijke samenhang bestaat tussen de beëindiging van het dienstverband van appellante en het faillissement en subsidiair dat de vorderingen van appellante onvoldoende aanwijsbaar zijn. Het bezwaar tegen het besluit van 15 november 2013 is daarom terecht ongegrond verklaard.

Gelet op artikel 6:19, eerste lid, in samenhang met artikel 6:24 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) heeft het hoger beroep mede betrekking op bestreden besluit 2.

Blijkens bestreden besluit 2 wordt de afwijzing van de aanvraag gebaseerd op artikel 62, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW. Gelet op dit nadere standpunt berust bestreden besluit 1 niet op een deugdelijke motivering en komt dit besluit wegens strijd met artikel 7:12, eerste lid, van de Awb, voor vernietiging in aanmerking en dient ook de aangevallen uitspraak, nu daarbij dat besluit in stand is gelaten, te worden vernietigd.

Op grond van artikel 61 van de WW, voor zover hier van belang, heeft een werknemer recht op een uitkering op grond van hoofdstuk IV van de WW, indien hij van een werkgever, die in staat van faillissement is verklaard of die anderszins verkeert in de blijvende toestand dat hij heeft opgehouden te betalen, loon, vakantiegeld, of vakantiebijslag te vorderen heeft.

Op grond van artikel 62, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW heeft
de werknemer, wiens dienstbetrekking met de werkgever reeds was geëindigd voordat de werkgever kwam te verkeren in een toestand als bedoeld in artikel 61, geen recht op een uitkering op grond van hoofdstuk IV, tenzij een duidelijke samenhang bestaat tussen de omstandigheden die tot het eindigen van de dienstbetrekking leidden en de omstandigheden, die tot die toestand hebben geleid.

Met het faillissement op 10 september 2013 is gegeven dat op die datum in ieder geval een toestand van blijvende betalingsonmacht bij werkgeefster is ingetreden. Er is echter geen aanleiding om aan te nemen dat deze toestand zich reeds voordeed ten tijde van de ontslagname door appellante op 11 december 2012. De overwegingen hierover in punt 5.1 van de aangevallen uitspraak worden onderschreven. De ter zitting overgelegde e-mail van de curator aan appellante van 26 mei 2014 geeft geen aanleiding voor een ander oordeel. De curator vermeldt in deze e-mail in de administratie van werkgeefster over 2012 een flinke stapel nog te betalen facturen te hebben aangetroffen, maar ook dat het voor haar niet mogelijk is om de betalingsonmacht concreet aan te duiden met de in de administratie aangetroffen stukken. Dit is onvoldoende om een toestand van blijvende betalingsonmacht aannemelijk te achten.

De in artikel 62, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW neergelegde eis van “duidelijke samenhang” dient, gelet op de strekking van dat artikel, zeer strikt te worden uitgelegd (bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 9 januari 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:BY8064). Het feit dat het ten tijde van de ontslagname door appellante bedrijfseconomisch slecht ging met werkgeefster, in verband waarmee zij kort daarna een ontslagvergunning voor de werknemers heeft aangevraagd en verkregen, is dan ook onvoldoende om aan te nemen dat sprake is van een duidelijke samenhang in de zin van dat artikellid. Bij gebreke van een duidelijke samenhang tussen de ontslagname door appellante op 11 december 2012 en de op 11 september 2013 ingetreden toestand van blijvende betalingsonmacht van werkgeefster, heeft het Uwv de aanvraag terecht met toepassing van artikel 62, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW afgewezen.

Appellante heeft betoogd dat op grond van de Insolventierichtlijn een uitkering wegens betalingsonmacht niet aan haar geweigerd mag worden, omdat deze weigering verder gaat dan de beperkingen die op grond van artikel 4, tweede en derde lid, en artikel 12 van de Insolventierichtlijn gesteld mogen worden aan de betalingsverplichtingen van de waarborgfondsen. De Insolventierichtlijn is echter op grond van artikel 1, eerste lid, daarvan van toepassing op aanspraken van werknemers tegenover werkgevers die in staat van insolventie verkeren. De Insolventierichtlijn verzet zich dan ook niet tegen een bepaling als artikel 62, eerste lid, aanhef en onder a, van de WW, die in beginsel geen recht op uitkering geeft aan personen wiens dienstbetrekking met de werkgever reeds was geëindigd voordat de werkgever kwam te verkeren in een toestand van insolventie. Deze beroepsgrond slaagt niet.

Uit wat in 4.3 tot en met 4.7 is overwogen volgt dat het beroep tegen bestreden besluit 2 ongegrond is.

5. Nu de gevraagde uitkering terecht is geweigerd is er geen aanleiding voor toewijzing van het verzoek om schadevergoeding.

6.
Omdat de aangevallen uitspraak en bestreden besluit 1 zullen worden vernietigd, bestaat aanleiding het Uwv te veroordelen in de proceskosten. Deze worden begroot op € 990,- voor kosten van rechtsbijstand in beroep en € 990,- voor kosten van rechtsbijstand in hoger beroep, in totaal € 1.980,-.