Uitspraken

Het bezwaar van appellant tegen dit besluit is bij besluit van 29 augustus 2013 (bestreden besluit) ongegrond verklaard. Daaraan heeft het Uwv ten grondslag gelegd een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep en een rapport van een arbeidsdeskundige bezwaar en beroep.

In hoger beroep heeft appellant primair aangevoerd dat van een werkgever niet valt te vergen hem in dienst te nemen vanwege zijn incontinentie. Subsidiair is aangevoerd dat zijn medische beperkingen zijn onderschat. Appellant heeft zich op 29 augustus 2014 bij het Uwv wederom ziek gemeld en uit het in het kader van de Ziektewet verrichte onderzoek blijkt dat sprake is van een conversiestoornis met overwegend motorische uitvalverschijnselen waardoor er een incontinentie bestaat voor urine en ontlasting. Verzekeringsarts bezwaar en beroep P.M. van der Gugten die in die procedure rapport heeft uitgebracht is van oordeel dat appellant per 29 augustus 2014 niet arbeidsgeschikt was voor minstens één van de aan de onderhavige schatting ten grondslag gelegde functies. Deze stoornis, en de daaruit voortvloeiende beperkingen, was op de datum in geding ook al aanwezig, aldus appellant. Dit betekent dat het standpunt van het Uwv dat appellant in staat moet worden geacht de geduide functies te vervullen niet kan worden gevolgd.

Het Uwv heeft hiertegen ingebracht rapporten van verzekeringsarts bezwaar en beroep R.M. Hulst waarin ten aanzien van de conversiestoornis blijk wordt gegeven van een andere opvatting. Volgens deze arts is de gestelde conversiestoornis niet aan te merken als een psychiatrische stoornis. Het geheel aan klachten moet worden gezien als een vorm van gedrag en leidt niet tot arbeidsongeschiktheid.

Geconstateerd wordt dat niet alleen tussen partijen, maar ook tussen de verzekeringsartsen bezwaar en beroep Van der Gugten en Hulst, een duidelijk verschil van opvatting bestaat of de conversiestoornis van appellant is aan te merken als een psychiatrische stoornis waaruit beperkingen kunnen voortvloeien. Er is hierin aanleiding gevonden een onafhankelijk psychiatrisch deskundige te benoemen.

In zijn rapport van 4 oktober 2016 komt deskundige De Graaff tot de conclusie dat appellant bij onderzoek en tevens op de datum in geding 6 februari 2013, lijdende was aan een conversiestoornis met motorische symptomen en uitvalsverschijnselen. De vraag of hij zich kan verenigen met de in de Functionele Mogelijkhedenlijst (FML) van 15 maart 2013 vastgelegde beperkingen, heeft de deskundige ontkennend beantwoord. Er is sprake van volledige incontinentie voor urine en ontlasting, waarvoor appellant afhankelijk was van incontinentieluiers. De beperking is ernstig en passend in het kader van een conversiestoornis. Appellant is dan ook beperkt op het aspect samenwerken. De deskundige acht appellant daarnaast ook beperkt op de aspecten vervoer en doelmatig handelen. Ook op een aantal fysieke aspecten lijken aanvullende beperkingen volgens de deskundige ook plausibel.

De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft vervolgens de FML aangepast, in zoverre dat wegens de incontinentie meestal geen direct contact met collega’s mag worden vereist. Op de overige door de deskundige genoemde aspecten wordt geen aanvullende beperking aangenomen, mede omdat er fysiek geen stoornissen kunnen worden geobjectiveerd. Arbeidskundig onderzoek heeft tot de conclusie geleid dat er voldoende functies resteren waarvoor appellant geschikt wordt geacht.

Als uitgangspunt geldt dat de bestuursrechter het oordeel van een onafhankelijke, door hem ingeschakelde deskundige volgt als de motivering van deze deskundige hem overtuigend voorkomt. Deze situatie doet zich hier voor. Het rapport van 4 oktober 2016 en de nadere reactie van 13 januari 2017 op het in 4.3 weergegeven standpunt van de verzekeringsarts bezwaar en beroep geven blijk van een zorgvuldig onderzoek en zijn inzichtelijk en consistent. Daarbij wordt in aanmerking genomen dat de conclusies van de ingeschakelde deskundige op een voldoende uitgebreid en zorgvuldig onderzoek berusten en overtuigend, aan de hand van een relevant medisch onderzoek en kennisneming van de omtrent appellant beschikbare medische informatie, zijn gemotiveerd. De deskundige heeft na kennisname van de kritiek van de verzekeringsarts bezwaar en beroep op zijn rapport, zijn conclusies stellig en gemotiveerd gehandhaafd. De door de verzekeringsarts bezwaar en beroep staande gehouden eigen opvatting biedt in het licht van evenvermeld uitgangspunt een onvoldoende grondslag om voorbij te gaan aan de bevindingen en de conclusies van de deskundige. Van belang daarbij is dat de verzekeringsarts bezwaar en beroep, naast het staande houden van de eigen opvatting, geen specifieke bezwaren naar voren heeft gebracht die een voldoende gemotiveerde betwisting inhouden van de juistheid van de conclusies van de deskundige.

Uit 4.4 tot en met 4.5.3 volgt dat het bestreden besluit niet in stand kan blijven omdat het niet berust op een deugdelijke motivering. Het bestreden besluit zal evenals de aangevallen uitspraak worden vernietigd met de opdracht dat het Uwv een nieuw besluit op bezwaar neemt met inachtneming van wat in deze uitspraak is overwogen.

Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil, ziet de Raad aanleiding om met aanpassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht te bepalen dat tegen het door het Uwv te nemen besluit slechts bij hem beroep kan worden gesteld.