Uitspraken

Appellant ontvangt sinds 3 juni 2003 een uitkering op grond van de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering. Daarnaast werkt hij achttien uur per week bij de gemeente [gemeente] . Aan appellant is in 1982 een vervoersvoorziening toegekend door een rechtsvoorganger van het Uwv (ABP/USZO) in de vorm van een vergoeding voor de kosten van woon-werkvervoer en voor de kosten van leefvervoer. De uit deze vervoersvoorziening voortvloeiende verplichtingen zijn met ingang van 1 januari 2009 overgenomen door het Uwv.

Bij besluit van 11 juli 2014 heeft het Uwv appellant meegedeeld dat de vergoeding met ingang van 1 februari 2015 zal worden verlaagd, omdat de vervoerskostenvoorziening die aan appellant wordt verstrekt niet (meer) in overeenstemming is met het beleid van het Uwv. Het Uwv heeft gesteld dat appellant thans recht heeft op € 76,50 per jaar voor woon-werkvervoer en € 1.400,- per jaar voor leefvervoer (3.500 kilometers). Dit besluit is na heroverweging in bezwaar gehandhaafd bij besluit van 31 oktober 2014 (bestreden besluit).

Appellant heeft zich tegen deze uitspraak gekeerd en gesteld dat niet duidelijk is wat de basis is van de verlaging. Het Uwv heeft geen rekening gehouden met zijn individuele belangen. Appellant heeft weliswaar een eigen auto, maar dat rechtvaardigt in zijn ogen niet dat de vergoeding lager wordt. Hij maakt ook reizen in verband met zijn ziekte, wat een extra financiële belasting vormt. Volgens appellant moet de vergoeding ongewijzigd worden voortgezet in plaats van verlaagd naar de door het Uwv gehanteerde categorie C25-I (eigen vervoer).

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Voor de toepasselijke wettelijke bepalingen wordt verwezen naar de overwegingen 7 tot en met 13 van de aangevallen uitspraak.

Niet in geschil is dat het Uwv voor personen zoals appellant, die destijds vielen onder de regeling van ABP/USZO, het beleid voerde dat vóór 1 maart 2004 toegekende vervoersvoorzieningen in de vorm van een kilometervergoeding bij gebruik van een eigen auto tot het moment van vervanging van de auto op de toen geldende integrale autokostenvergoeding gebaseerd zouden blijven, maar dat de toepassing van de integrale autokostenvergoeding na maximaal zeven jaar, zijnde de afschrijvingstermijn van een personenauto, zou eindigen. Vanaf 1 maart 2011 is (ook) op deze groep van personen het algemene beleid van toepassing.

De Raad is met de rechtbank van oordeel dat het in 4.3 genoemde beleid niet in strijd is met de toepasselijke wet- en regelgeving en de grenzen van een redelijke beleidsbepaling niet te buiten gaat.

De arbeidsdeskundige bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 7 januari 2015 met een navolgbare berekening duidelijk gemaakt dat appellant bij toepassing van het beleid aanspraak heeft op € 76,50 per jaar voor woon-werkvervoer en € 1.400,- per jaar voor leefvervoer, in totaal € 1.476,50 per jaar ofwel € 123,04 per maand.

Niet is gebleken van omstandigheden die ertoe leiden dat er sprake is van een zodanige bijzondere situatie dat zou moeten worden afgeweken van het beleid. In aanmerking wordt genomen dat het Uwv de toepassing van het tot 1 maart 2004 geldende beleid voor appellant niet al per 1 maart 2011 heeft beëindigd en dat aan appellant een ruime gewenningstermijn is gegund door bij het besluit van 11 juli 2014 de vergoeding eerst per 1 februari 2015 te verlagen.

Het hoger beroep van appellant slaagt niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.