Uitspraken

Op 13 februari 2013 heeft appellant zich ziekgemeld voor zijn werkzaamheden als tuinbouwmedewerker, die hij vanaf 26 november 2012 via [BV] B.V. ( [BV] ) zou hebben verricht. Hierop heeft het Uwv appellant met ingang van 13 februari 2013 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW).

Naar aanleiding van een aanvraag van appellant om een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) is het Uwv een onderzoek gestart vanwege verdenking van gefingeerde dienstverbanden bij [BV] . De uitkomst van dit onderzoek is neergelegd in het Rapport Werknemersfraude van 5 januari 2015.

Appellant heeft bewaar gemaakt tegen de in 1.3 genoemde besluiten. Dit bezwaar heeft het Uwv bij besluit van 8 april 2015 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat hij wel recht had op een ZW-uitkering. Op 13 februari 2013 heeft appellant zich ziekgemeld voor zijn werk als tuinbouwmedewerker. Hij heeft daar vanaf 26 november 2012 via het bedrijf [BV] gewerkt. Hieruit volgt dat er geen sprake was van een fictieve werkgever. Appellant had alleen maar een controlerende bevoegdheid binnen [BV] . Appellant heeft niet als algemeen directeur voor [BV] gewerkt. Volgens appellant was er tussen hem en [BV] sprake van een private dienstbetrekking en was er sprake van een gezagsverhouding, omdat hij bij een van de opdrachtgevers werkzaam was.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Het geschil is in hoger beroep beperkt tot de vraag of appellant werknemer was in de zin van artikel 3, eerste lid, van de ZW en (daarmee) in de zin van artikel 8, eerste lid, van de Wet WIA.

Het oordeel van de rechtbank hierover en de overwegingen die tot dit oordeel hebben geleid, worden geheel onderschreven. Hieraan wordt het volgende toegevoegd.

Blijkens zijn aanvraag heeft appellant zich ziekgemeld voor zijn werkzaamheden als tuinbouwmedewerker. Ter onderbouwing van zijn standpunt dat er sprake was van een arbeidsovereenkomst, heeft appellant verwezen naar een met [BV] gesloten overeenkomst getiteld “Arbeidsovereenkomst fase A met uitzendbeding”. Dit betekent echter nog niet dat tussen partijen een arbeidsovereenkomst tot stand is gekomen. Uit vaste rechtspraak van de Hoge Raad volgt dat de kwalificatie, die partijen zelf aan hun rechtsverhouding hebben gegeven, niet doorslaggevend is. Het is aan de rechter om de verhouding tussen partijen al dan niet als arbeidsovereenkomst te kwalificeren (arrest van 10 oktober 2003, ECLI:NL:HR:2003:AF9444).

In artikel 3 van deze overeenkomst is de aard van de overeenkomst nader omschreven als een uitzendovereenkomst in de zin van artikel 7:690 van het Burgerlijk Wetboek (BW). In artikel 3 is verder bepaald dat werknemer ter beschikking zal worden gesteld aan een of meer opdrachtgever(s) om onder diens toezicht werkzaamheden te verrichten. Dit betekent dat met toepassing van de artikelen 7:610 en 7:690 van het BW pas een arbeidsovereenkomst zal ontstaan op het moment dat appellant is uitgeleend aan een inlener/opdrachtgever (zie ook de uitspraak van de Raad van 20 mei 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:1649).

Ook in hoger beroep heeft appellant niet toegelicht aan wie hij was uitgeleend op het moment dat hij zich op 13 februari 2013 ziek meldde. Een inleenovereenkomst met een inlener of een nadere toelichting hierover ontbreekt. Evenmin heeft appellant een nadere toelichting gegeven over zijn gestelde werkzaamheden als tuinbouwmedewerker, die hij zou hebben verricht ten tijde van zijn ziekmelding, noch waaruit zou blijken dat hij deze werkzaamheden toentertijd heeft verricht in een gezagsverhouding tot een inlener/opdrachtgever.

Uit hetgeen is overwogen in 4.2 tot en met 4.5 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.