Uitspraken

Appellant heeft sinds 19 september 2012 werkzaamheden in dienstverband verricht als papierrestaurator (algemeen medewerker) voor 32 uur per week voor [naam werkgever] (werkgever). Op 28 augustus 2014 heeft appellant zich ziek gemeld wegens psychische klachten. Appellant en zijn werkgever hebben op 26 maart 2015 een vaststellingsovereenkomst gesloten waarbij de dienstbetrekking met wederzijds goedvinden per 1 mei 2015 is beëindigd.

Bij besluit van 2 juni 2015 heeft het Uwv geweigerd appellant in aanmerking te brengen voor ziekengeld onder de overweging dat het dienstverband tijdens ziekte is beëindigd en appellant dus een onnodig beroep op de Ziektewet (ZW) doet. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit is door het Uwv bij besluit van 18 november 2015 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

De rechtbank heeft het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat in beginsel sprake is van een benadelingshandeling als een verzekerde instemt met een beëindiging van de dienstbetrekking bij ziekte. Dit is alleen anders als de kans verwaarloosbaar klein is dat de kantonrechter een ontbindingsverzoek zal afwijzen omdat het verzoek gericht zou zijn op het ontlopen van het opzegverbod tijdens ziekte. De rechtbank heeft geoordeeld dat het niet aannemelijk is dat de functie van appellant wegens bedrijfseconomische redenen is komen te vervallen. Daarbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat appellant expliciet heeft betwist dat zijn functie is komen te vervallen, nu slechts een deel van zijn werkzaamheden bestond uit de vervallen werkzaamheden in het kader van “Scanning on Demand”. De kans dat een eventueel ontbindingsverzoek door de kantonrechter zou worden afgewezen is om die reden niet verwaarloosbaar klein. Daarom is volgens de rechtbank sprake van een benadelingshandeling als bedoeld in artikel 45, eerste lid, aanhef en onder j, van de ZW.

De rechtbank heeft voorts geoordeeld dat de omstandigheid dat appellant heeft vertrouwd op een advies van zijn toenmalige rechtsbijstandverlener, niet betekent dat hem niet in overwegende mate kan worden aangerekend dat hij heeft ingestemd met de beëindiging van de dienstbetrekking. Volgens vaste rechtspraak dienen de gevolgen van (processueel) handelen of nalaten van een gemachtigde voor rekening te blijven van degene die de behartiging van zijn belangen aan die gemachtigde heeft toevertrouwd. In het verlengde hiervan leidt het feit dat iemand handelt conform door hem verkregen onjuist advies van een door hem ingeschakelde rechtsbijstandverlener volgens de rechtbank niet tot verminderde verwijtbaarheid van dit handelen en moeten de gevolgen daarvan blijven voor degene die de rechtsbijstandsverlener heeft ingeschakeld.

In hoger beroep heeft appellant herhaald dat hij op advies van zijn rechtsbijstandverlener de vaststellingsovereenkomst heeft ondertekend en dat hij niet wist dat dat gevolgen zou hebben voor zijn ZW-uitkering. Appellant zou niet hebben meegewerkt aan een vaststellingsovereenkomst als hij had geweten wat de gevolgen daarvan zouden zijn. Tevens blijkt uit informatie van de werkgever dat de noodzaak van het vervallen van zijn arbeidsplaats onomstotelijk vaststond, nu de vestiging waar appellant werkzaam was, is gesloten. Ter onderbouwing van dit standpunt heeft appellant verwezen naar een uitspraak van de Raad van 4 april 2012 (ECLI:NL:CRVB:2012:BW1977). Volgens appellant valt hem dan ook niets te verwijten en dient de maatregel daarom te worden opgeheven dan wel te worden gematigd.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Voor het wettelijk kader verwijst de Raad naar de aangevallen uitspraak.

De gronden die appellant in hoger beroep heeft aangevoerd zijn in essentie een herhaling van wat hij in beroep heeft aangevoerd. Met de rechtbank wordt geoordeeld dat het Uwv op goede gronden geweigerd heeft de ZW-uitkering uit te betalen. De rechtbank heeft de beroepsgronden van appellant afdoende besproken en met juistheid geoordeeld dat de desbetreffende gronden niet slagen. De overwegingen die aan het oordeel van de rechtbank ten grondslag liggen worden geheel onderschreven.

Daar wordt het volgende aan toegevoegd. Appellant heeft ook in hoger beroep niet onderbouwd dat er bij werkgever sprake was van een noodzaak tot het laten vervallen van zijn arbeidsplaats. Daarbij wordt van belang geacht dat de werkgever weliswaar heeft gesteld dat de vestiging waar appellant werkzaam is geweest is gesloten, maar dat tevens is gebleken dat met appellant overleg heeft plaatsgevonden om de werkzaamheden op een andere locatie te laten uitvoeren. Ook bieden de gedingstukken onvoldoende aanknopingspunten om te concluderen dat de omstandigheden waarin appellant verkeerde op het moment dat hij de vaststellingsovereenkomst tekende, te vergelijken zijn met de omstandigheden in de uitspraak van 4 april 2012 waarnaar hij verwijst. In die uitspraak stond – onder meer – de noodzaak tot het verminderen van arbeidsplaatsen immers niet ter discussie.

Van een dringende reden om van het opleggen van een maatregel af te zien kan volgens vaste rechtspraak van de Raad slechts sprake zijn wanneer de maatregel voor betrokkene onaanvaardbare gevolgen heeft. Daarvan is in dit geval niet gebleken.

5. Uit het voorgaande volgt dat de rechtbank terecht heeft geconcludeerd dat sprake is van een benadelingshandeling, die een blijvend gehele weigering van de uitkering rechtvaardigt.

6. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.