Uitspraken

Appellant is werkzaam geweest bij [BV] Met een op 30 juni 2012 getekende vaststellingsovereenkomst is zijn arbeidsovereenkomst met ingang van 1 oktober 2012 beëindigd. Op 9 oktober 2013 heeft appellant zich bij het Uwv met ingang van 1 oktober 2012 ziek gemeld.

Op 14 oktober 2013 heeft telefonisch contact plaatsgevonden tussen appellant en het Uwv, waarbij appellant zijn situatie heeft toegelicht en onder meer heeft verteld recentelijk door zijn huisarts naar een psycholoog te zijn verwezen.

Op 21 oktober 2013 heeft telefonisch contact plaatsgevonden tussen appellant en de hem bij het Uwv toegewezen re-integratiebegeleider. Daarbij is besproken dat de ziekmelding door een arts moet worden beoordeeld. Het Uwv heeft vervolgens aangetekend “Klant begrijpt dit en wacht het spreekuur af.”

Vervolgens heeft het Uwv, zonder dat appellant een arts had gezien, appellant bij besluit van 4 november 2013 met ingang van 3 oktober 2012 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Ziektewet (ZW).

Bij besluit van 19 november 2013 heeft het Uwv appellant laten weten dat het besluit van 4 november 2013 niet had mogen worden verstuurd. Het Uwv heeft dit in het besluit als volgt toegelicht: “Er is namelijk wel recht inzake uw ziekmelding maar de juiste periode moet nog door onze arts bepaald worden”. Het Uwv heeft appellant diezelfde dag uitgenodigd voor het spreekuur van een verzekeringsarts op 3 december 2013.

Na een beoordeling door een verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft het Uwv bij besluit van 30 juli 2014 (bestreden besluit) de bezwaren van appellant ongegrond verklaard.

Appellant heeft in hoger beroep herhaald dat hij in de periode in geding door psychische klachten buiten staat was zijn arbeid te verrichten. Voorts heeft hij ook zijn beroep op het vertrouwensbeginsel herhaald. In aanvulling daarop heeft appellant betoogd dat het Uwv zijn bevoegdheid een gemaakte fout te herstellen heeft verspeeld door na het volgens het Uwv onjuiste besluit van 4 november 2013 op 19 november 2013 opnieuw een niet (geheel) juist besluit te nemen. Appellant heeft ten slotte om schadevergoeding verzocht.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Op grond van artikel 19, eerste en vierde lid, van de ZW heeft een verzekerde bij ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte of gebreken, recht op ziekengeld. Volgens vaste rechtspraak van de Raad wordt onder “zijn arbeid” verstaan de laatstelijk voor de ziekmelding verrichte arbeid. Op grond van artikel 19, vijfde lid, van de ZW wordt voor een verzekerde die geen werkgever heeft onder ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid verstaan: ongeschiktheid tot het verrichten van werkzaamheden die bij een soortgelijke werkgever gewoonlijk kenmerkend zijn voor zijn arbeid.

Met de rechtbank wordt voorts geoordeeld dat het beroep van appellant op het vertrouwensbeginsel niet slaagt. Het moest appellant na het telefoongesprek van 21 oktober 2013 duidelijk zijn dat een beoordeling door een arts noodzakelijk was alvorens over zijn recht op uitkering zou kunnen worden beslist. Ook moest hem duidelijk zijn dat deze beoordeling toen hij het besluit van 4 november 2013 ontving nog niet had plaatsgevonden aangezien hij nog niet op het spreekuur van de verzekeringsarts was geweest en hij ook niet op een andere manier medische informatie had verstrekt. Het Uwv heeft appellant voorts al na anderhalve week laten weten dat het besluit van 4 november 2013 niet juist was. Het Uwv heeft daarbij gerefereerd aan de beoordeling door een arts, terwijl appellant ook daadwerkelijk is uitgenodigd voor het spreekuur van de verzekeringsarts. Dat ook de tekst van het besluit van 19 november 2013 niet geheel correct was in die zin dat werd gesteld dat wel recht bestond maar dat de juiste periode nog door de arts moest worden bepaald doet daaraan niet af. Er is feitelijk geen uitkering uitbetaald aan appellant, zodat hij ook daaraan geen in rechte te honoreren vertrouwen heeft kunnen ontlenen. Nadat appellant op 3 december 2013 het spreekuur van de verzekeringsarts had bezocht is hij vervolgens bij besluit van 9 december 2013 juist geïnformeerd.

Van het verspelen van de bevoegdheid de gemaakte fout te herstellen kan onder de in 4.3. geschetste omstandigheden geen sprake zijn.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd. Bij deze uitkomst bestaat geen ruimte voor een veroordeling van het Uwv tot vergoeding van schade.