Uitspraken

Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen de hoogte van het dagloon. Appellant heeft erop gewezen dat hij in juni 2015 een nabetaling van € 90.238,14 heeft ontvangen van zijn toenmalige werkgever [Naam werkgever] ([werkgever]). Deze nabetaling hield verband met het feit dat [werkgever] zich op het standpunt had gesteld dat de arbeidsovereenkomst met appellant per

19 oktober 2013 van rechtswege was geëindigd, maar dat de kantonrechter van de rechtbank Limburg in zijn vonnis van 3 juni 2015 (ECLI:NL:RBLIM:2015:4800) de aanzegging tot het eindigen van de arbeidsovereenkomst heeft vernietigd, wegens opvolgend werkgeverschap, waardoor de arbeidsovereenkomst tussen appellant en [werkgever] ook na 18 oktober 2013 is blijven voortbestaan. De kantonrechter heeft [werkgever] veroordeeld tot betaling aan appellant van het achterstallige loon van € 3.315,00 bruto per maand vanaf 19 oktober 2013 tot en met

3 juni 2015 (de datum van het vonnis), te vermeerderen met de maximale wettelijke verhoging, en de som van dit achterstallige loon en de maximale wettelijke verhoging te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 17 april 2014 tot aan de dag der algehele voldoening. In augustus 2015 heeft appellant nog een nabetaling ontvangen van € 5.954,39 en in oktober 2015 een nabetaling van € 3.627,40. Volgens appellant had het Uwv deze nabetalingen van in totaal € 99.819,93 moeten meenemen bij de berekening van het dagloon, omdat sprake is van een nabetaling van salaris, dat is aan te merken als loon in de zin van het Dagloonbesluit werknemersverzekeringen 2015 (Dagloonbesluit 2015).

Bij besluit van 16 juni 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 9 februari 2016 gegrond verklaard en het dagloon vastgesteld op € 177,78 bruto per dag. Ten aanzien van de nabetalingen heeft het Uwv het in het besluit van 9 februari 2016 neergelegde standpunt gehandhaafd. Het Uwv heeft hieraan twee argumenten ten grondslag gelegd. In de eerste plaats heeft het Uwv verwezen naar het arrest van de

Hoge Raad van 4 mei 1988 (ECLI:NL:HR:1988:ZC3818). Volgens het Uwv blijkt uit dit arrest dat de nabetalingen van [werkgever] in juni, augustus en oktober 2015 zijn aan te merken als loon uit vroegere dienstbetrekking, hetgeen op grond van artikel 3, eerste lid, van het Dagloonbesluit 2015 en artikel 16, tweede lid, van de Wet financiering sociale verzekeringen (Wfsv) is uitgezonderd van het loonbegrip. De bedragen aan wettelijke verhoging en wettelijke rente kunnen niet worden meegenomen bij de berekening van het dagloon, omdat geen sprake is van loon. In de tweede plaats heeft het Uwv verwezen naar twee uitspraken van de Raad van 14 mei 2009 (ECLI:NL:CRVB:2009:BI4685) en van 23 november 2012 (ECLI:NL:CRVB:2013:BY4322). In deze uitspraken heeft de Raad het beginsel geformuleerd dat het dagloon voor een WW-uitkering een redelijke afspiegeling moet vormen van het welvaartsniveau van een betrokkene. Het Uwv stelt zich op het standpunt dat indien in het geval van appellant een uitkering berekend naar het maximumdagloon zou moeten worden toegekend op grond van de nabetaling in juni, augustus en oktober 2015, de verzekeringsgedachte die aan de WW ten grondslag ligt, zou worden losgelaten. Volgens het Uwv zou appellant dan recht krijgen op een dagloon dat bijna twee keer zo hoog is als het loon dat hij genoot in zijn dienstbetrekking bij [werkgever].

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft geoordeeld dat de nabetalingen die appellant heeft ontvangen weliswaar verband houden met de dienstbetrekking die hij had bij [werkgever], maar dat deze nabetalingen geen beloning zijn voor verrichte arbeid. Dit onderdeel van het inkomen kan daarom, daargelaten of het is genoten uit vroegere dan wel tegenwoordige dienstbetrekking, niet worden aangemerkt als loon in de zin van het Dagloonbesluit 2015. De rechtbank ziet zich in dit oordeel gesteund door de uitspraak van de Raad van 7 december 2012 (ECLI:NL:CRVB:2012:BY5824). Dat appellant bereid is geweest om in de betreffende periode van 19 oktober 2013 tot aan de datum van het vonnis van

3 juni 2015 zijn werkzaamheden te verrichten, maar daartoe niet in staat is gesteld door [werkgever] – wat hier verder ook van moge zijn – doet aan het voorgaande niet af. De rechtbank heeft tevens geoordeeld dat het Uwv op goede gronden in aanmerking heeft genomen dat het dagloon een redelijke afspiegeling van het welvaartsniveau van de werknemer dient te vormen. Het onverkort meenemen van de nabetaling bij de dagloonberekening zou leiden tot een onevenredig hoog dagloon in verhouding tot het oorspronkelijk genoten salaris, hetgeen niet strookt met de afspiegelingsgedachte.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit. In reactie op hetgeen appellant naar voren heeft gebracht over het wel meenemen van de nabetaling in augustus 2015 bij appellante in zaak 17/1098 WW heeft het Uwv gesteld dat dit bij die appellante ten onrechte is geschied, waarschijnlijk doordat op de desbetreffende specificatie, anders dan bij appellant, de vermelding ‘salaris 2013-2014’ ontbrak, waardoor het Uwv niet heeft onderkend dat het een nabetaling betrof.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Toepasselijke wettelijke bepalingen

Daaraan doet niet af dat, zoals het Uwv ter zitting heeft gesteld, een deel van die nabetalingen betrekking heeft op een periode voorafgaande aan de referteperiode van

1 februari 2015 tot en met 31 januari 2016. Uit de rechtspraak van de Hoge Raad en deze Raad blijkt niet dat dit een relevant gegeven is bij de beantwoording van de vraag of sprake is van loon uit tegenwoordige dienstbetrekking of loon uit vroegere dienstbetrekking.

De omstandigheid dat appellant van 19 oktober 2013 tot en met 3 juni 2015 feitelijk geen arbeid heeft verricht voor [werkgever], betekent niet dat geen sprake is van loon uit tegenwoordige dienstbetrekking. Vaststaat dat appellant in die periode wel bereid was de bedongen arbeid te verrichten, maar dat [werkgever] van dat aanbod geen gebruik heeft gemaakt omdat hij in de rechtens onjuiste veronderstelling verkeerde dat de dienstbetrekking met appellant per

19 oktober 2013 van rechtswege was geëindigd. Dit betreft een omstandigheid die aan [werkgever] moet worden toegerekend. De nabetalingen in juni, augustus en oktober 2015 moeten dan ook worden gekwalificeerd als loon uit tegenwoordige dienstbetrekking. Dit is ook in overeenstemming met artikel 22a, derde lid, aanhef en onder a, van de Wet op de Loonbelasting 1964. Dit betekent dat de nabetalingen uit juni, augustus en oktober 2015 behoren tot het loon in de zin van het Dagloonbesluit 2015.

Is er aanleiding om af te wijken van het Dagloonbesluit 2015 omdat het dagloon geen redelijke afspiegeling vormt van het welvaartsniveau van appellant?

Het Uwv heeft gewezen op een tweetal uitspraken van de Raad, de uitspraken van

14 mei 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BI4685 en 23 november 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BY4322, waarin aandacht is besteed aan de gedachte dat een dagloonberekening niet mag leiden tot een resultaat dat in strijd is met het principe dat het dagloon een weerspiegeling moet zijn van het welvaartsniveau van betrokkene bij het intreden van het verzekerde risico. Het Uwv heeft erop gewezen dat indien de nabetalingen in juni, augustus en oktober 2015 zouden worden meegenomen bij de dagloonberekening, het dagloon van appellant niet in verhouding zou staan tot het loon dat hij genoot tijdens zijn dienstbetrekking bij [werkgever]. Volgens het Uwv volgt uit voornoemde uitspraken van de Raad dat de nabetalingen van juni, augustus en oktober 2015 buiten de dagloonberekening moet worden gelaten.

Hetgeen appellant heeft gesteld is juist. Dat de werking van artikel 4, eerste lid, van het Dagloonbesluit 2015 in dit geval (zeer) gunstige gevolgen voor appellant heeft, biedt niet de mogelijkheid om ten aanzien van appellant een ander dagloon vast te stellen. In het algemeen geldt dat het juist is dat aan de dagloonregelingen het beginsel ten grondslag ligt dat het dagloon een redelijke afspiegeling moet vormen van de welvaart in de periode voorafgaand aan de verzekerde gebeurtenis. Het Dagloonbesluit 2015, dat daarvan een uitwerking is, biedt echter geen mogelijkheid in de vorm van een hardheidsclausule of een uitzonderingsbepaling om in een geval van een onevenredige uitwerking van de gestelde regels af te wijken. Het is aan de besluitgever om eventuele ongewenste effecten van de in het Dagloonbesluit 2015 neergelegde dagloonsystematiek teniet te doen. Zie ook de uitspraak van de Raad van

6 april 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:1273, waarbij toepassing van het Dagloonbesluit 2015 juist leidde tot een voor betrokkene (zeer) ongunstig resultaat.

Uit hetgeen in 4.1 tot en met 4.12.2 is overwogen volgt dat het Uwv bij de vaststelling van het dagloon de nabetalingen van juni, augustus en oktober 2015 had moeten meenemen.

Zoals partijen ter zitting hebben beaamd, blijkt uit een van de salarisspecificaties van juni 2015, namelijk salarisspecificatie 6.2, dat in de nabetaling van € 90.238,14 een bedrag van € 36.289,41 aan wettelijke verhoging is begrepen. De wettelijke verhoging is geen loon, zodat uiteindelijk een bedrag van € 53.948,73 aan loon moet worden meegenomen bij de dagloonberekening. In zoverre is er aanleiding om af te wijken van de loonopgave van [werkgever]. Het Uwv heeft in juni 2015 € 3.315,62 (het reguliere loon per maand) in aanmerking genomen, dus € 50.633,11 te weinig. Uit de salarisspecificatie van augustus 2015 blijkt dat in de nabetaling van € 5.954,39 in augustus 2015 een bedrag van € 1.082,99 aan wettelijke verhoging is begrepen. De wettelijke verhoging is, zoals gezegd, geen loon, zodat van het bedrag van € 5.954,39 een bedrag van € 4.871,40 in aanmerking had moeten worden genomen. Het Uwv heeft € 3.315,62 in aanmerking genomen, dus € 1.555,78 te weinig. Van de nabetaling in oktober 2015 van € 3.627,40 heeft het Uwv evenals van de betaling in augustus slechts € 3.315,62 in aanmerking genomen. Niet gebleken is dat in het bedrag van

€ 3.315,62 een buiten aanmerking te laten wettelijke verhoging was opgenomen. Dat betekent dat het Uwv het gehele bedrag van € 3.627,40 in aanmerking had moeten nemen. Het Uwv heeft derhalve € 311,78 te weinig in aanmerking genomen. In totaal heeft het Uwv op deze wijze € 52.500,67 te weinig aan loon over de referteperiode in aanmerking genomen. Het bedrag van € 52.500,67 komt overeen met een bedrag van € 203,36 per dag (€ 52.500,67 : 261 uitkeringsdagen x 1,011 indexatie). Het dagloon bedraagt dan in plaats van € 177,35, zoals door het Uwv vastgesteld, € 380,71 (€ 177,35 plus € 203,36). Dit bedrag is hoger dan het maximumdagloon van € 202,17. Daarom dient het dagloon te worden vastgesteld op € 202,17.

5. Er is aanleiding het Uwv te veroordelen in de kosten van appellant in beroep en hoger beroep. Deze kosten worden begroot op € 1.002,- in beroep en € 1.002,- in hoger beroep, totaal € 2.004,-.