Uitspraken

Appellanten ontvingen sinds 1 oktober 2009 bijstand naar de norm voor gehuwden, laatstelijk ingevolge de Participatiewet (PW).

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellanten hebben zich in hoger beroep op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Appellanten hebben allereerst aangevoerd dat zij de op hen rustende inlichtingenverplichting niet hebben geschonden omdat appellant al tijdens een gesprek bij de invoering van de PW heeft gesproken over het sleutelen aan crossmotoren en zijn aanwezigheid bij D.

Deze beroepsgrond slaagt niet. Nog daargelaten dat uit het dossier niet blijkt dat bij de invoering van de PW met appellant een gesprek is gevoerd, heeft het college aan het bestreden besluit niet ten grondslag gelegd dat appellanten de inlichtingenverplichting hebben geschonden door bij het college niet te melden dat appellant in het garagebedrijf sleutelde aan de crossmotoren van zijn zoon. Het college heeft op grond van de onderzoeksbevindingen geconcludeerd dat appellant niet alleen in het garagebedrijf aanwezig was om aan de motoren van zijn zoon te sleutelen, maar dat hij daarnaast op geld waardeerbare activiteiten ten behoeve van D verrichtte. Dit betrof onder meer het op meerdere dagen per week openen en sluiten van de garage, het aanbieden van koffie aan potentiële klanten en het op de hoogte stellen van D van hun komst, en het weleens naar de wasstraat gaan met een auto. Anders dan appellanten hebben aangevoerd, heeft de rechtbank op goede gronden geoordeeld dat het college deze werkzaamheden heeft kunnen aanmerken als op geld waardeerbare werkzaamheden, gezien de aard, de omvang, de duur en het terugkerend karakter daarvan. Appellanten hebben deze werkzaamheden in strijd met de inlichtingenverplichting niet bij het college gemeld.

Appellanten hebben voorts aangevoerd dat, voor zover er gesproken kan worden van op geld waardeerbare werkzaamheden, deze werkzaamheden qua omvang zeer beperkt waren en niet in verhouding staan tot het volledig niet meer verstrekken en terugvorderen van de bijstand. Volgens appellanten zou, zoals zij ter zitting nader hebben toegelicht, schattenderwijs kunnen worden uitgegaan van werkzaamheden van appellant op twee tot drie dagen per week gedurende twee uur per dag. Hiervan uitgaande is het recht op bijstand wel vast te stellen.

Ook deze beroepsgrond slaagt niet. Met het college wordt geoordeeld dat de beschikbare gegevens onvoldoende aanknopingspunten bieden om schattenderwijs vast te stellen tot welk bedrag appellanten in ieder geval wel recht op bijstand zouden hebben gehad. Appellanten hebben hun ter zitting nader toegelichte standpunt desgevraagd ook niet nader onderbouwd. Dit klemt temeer nu uit de waarnemingen blijkt dat appellant geregeld meer dan drie dagen per week de garage opende en ook afsloot. Uit de beschikbare gegevens blijkt voorts niet dat, zoals appellanten ter zitting hebben verklaard, D alleen van negen tot elf uur in de ochtend afwezig was. D heeft immers zelf verklaard geregeld naar Duitsland te rijden om handel in te kopen. Appellanten hebben dan ook, zoals de rechtbank in de aangevallen uitspraak terecht heeft overwogen, niet aannemelijk gemaakt dat zij, indien zij wel aan de inlichtingenverplichting zouden hebben voldaan, wel recht op volledige of aanvullende bijstand zouden hebben gehad. Het college was derhalve gehouden de aan appellanten verstrekte bijstand terug te vorderen.

Uit 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd. Gelet hierop bestaat voor een veroordeling tot vergoeding van schade geen grond. Het verzoek daartoe zal daarom worden afgewezen.