Uitspraken

[naam werknemer] (werknemer) was werkzaam als stratenmaker voor 40 uur per week in dienst van appellante. Op 3 december 2014 heeft werknemer zich ziek gemeld met lichamelijke en daarna ook psychische klachten. Het dienstverband is per 20 december 2014 geëindigd. Aansluitend heeft het Uwv werknemer in aanmerking gebracht voor ziekengeld op grond van de Ziektewet (ZW).

In het kader van een eerstejaars ZW-beoordeling (EZWb) heeft een arts van het Uwv werknemer op 5 november 2015 gezien. Deze arts heeft geconcludeerd dat bij werknemer sprake is van een sterk wisselende belastbaarheid met op dat moment geen benutbare mogelijkheden. In de opgemaakte Functionele Mogelijkhedenlijst van 5 november 2015 is vermeld: sterk wisselende mogelijkheden/verlies aan mogelijkheden voor een periode van minder dan drie maanden tot een jaar. Daarom heeft het Uwv bij besluit van 6 november 2015 de ZW-uitkering van werknemer na de EZWb per 2 december 2015 ongewijzigd voortgezet.

Bij besluit van 11 februari 2016 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 6 november 2015 ongegrond verklaard. Daaraan ligt ten grondslag een rapport van een verzekeringsarts bezwaar en beroep van 11 februari 2016.

In hoger beroep heeft appellante aangevoerd dat het bestreden besluit berust op een ondeugdelijke motivering omdat de artsen van het Uwv ten onrechte geen beperkingen van werknemer hebben vastgesteld. In het verlengde daarvan is tevens verzuimd om een arbeidskundig onderzoek te verrichten. Het is volgens appellante niet juist dat alleen op basis van de schouderklachten sprake zou zijn van geen of wisselend benutbare mogelijkheden. De arts heeft bij het in 1.2 genoemde onderzoek bij werknemer geen psychische beperkingen kunnen vaststellen. Het enkele feit dat werknemer op de wachtlijst stond voor psychische behandeling of begeleiding impliceert niet dat werknemer op 2 december 2015 daardoor ook beperkingen zou ondervinden. De arts van het Uwv heeft niet alleen mogen afgaan op de anamnese.

Het Uwv heeft bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

Het standpunt van appellante zoals in hoger beroep ingenomen wordt gevolgd. Gelet op het rapport van de arts van het Uwv van 5 november 2015 is er bij werknemer sprake geweest van een bedrijfsongeval waarbij de rechterschouder en -elleboog geblesseerd zijn geraakt. Werknemer is in juli 2015 aan zijn niet-dominante rechterschouder geopereerd waarna hij twee maal per week is behandeld door een fysiotherapeut. Naar aanleiding van het ontslag zijn tevens spanningsklachten ontstaan, waarvoor werknemer op een behandelplan bij Dimence wacht. Bij deze zorgverlener is werknemer in 2011 eerder behandeld wegens depressies. De arts van het Uwv heeft werknemer weliswaar onderzocht waarbij forse beperkingen zijn vastgesteld aan de rechterschouder, echter bij het psychisch onderzoek heeft deze arts geen tekenen van depressie, onrust of concentratieproblemen kunnen waarnemen. Een huisarts van werknemer is door de artsen van het Uwv niet benaderd, net zo min als eventuele andere behandelend artsen. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft naar aanleiding van het bezwaar van appellante, zoals verder blijkt uit haar rapport van 11 februari 2016, slechts dossierstudie verricht en tijdens de hoorzitting, waar werknemer niet aanwezig was, alleen een onderhoud gehad met de gemachtigde van appellante. Op basis van het uitgevoerde – beperkte – onderzoek heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet met voldoende nauwkeurigheid kunnen vaststellen wat de medische situatie van werknemer was, welke beperkingen daaruit voortvloeiden, laat staan dat daaruit zou volgen dat sprake was van dusdanig wisselende mogelijkheden of het ontbreken van arbeidsmogelijkheden dat een arbeidskundig onderzoek achterwege heeft kunnen blijven.

Gelet op de in 4.1 genoemde motiveringsplicht en gelet op wat in 4.2 is overwogen, wordt geoordeeld dat de verwijzing door het Uwv naar het rapport van 11 februari 2016 als grond voor het bestreden besluit niet volstaat. Dat leidt tot de conclusie dat het bestreden besluit niet op zorgvuldig onderzoek berust als bedoeld in artikel 3:2 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en dat een deugdelijke motivering als bedoeld in artikel 7:12 van de Awb ontbreekt.

Uit 4.1 tot en met 4.3 volgt dat het hoger beroep slaagt en de aangevallen uitspraak en het bestreden besluit moeten worden vernietigd.

In artikel 30b, eerste lid, van de ZW is geregeld dat de intrekking van een ZW-uitkering, die voortvloeit uit een door een werkgever ingesteld bezwaar of beroep, niet eerder plaatsvindt dan met ingang van de dag volgend op die waarop de beslissing op bezwaar is bekend gemaakt of de uitspraak is gedaan. Gelet op deze bepaling kan nadere besluitvorming van het Uwv niet leiden tot gevolgen voor de reeds toegekende ZW-uitkering van werknemer. Dat betekent dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand blijven (zie de uitspraak van de Raad van 14 december 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:4910).