Uitspraken

Bij besluit van 13 mei 2016 heeft het college aan appellant met ingang van 5 april 2016 bijstand toegekend. Appellant heeft hiertegen in bezwaar aangevoerd dat het college de bijstand had moeten toekennen vanaf 18 (lees: 15) november 2015, zijnde de ingangsdatum van het huurcontract voor de kamer op het opgegeven adres.

Bij besluit van 15 september 2016 (bestreden besluit) heeft het college het bezwaar tegen het besluit van 13 mei 2016 ongegrond verklaard. Hieraan heeft het college ten grondslag gelegd dat in de overgelegde stukken geen aanknopingspunten zijn te vinden voor het standpunt van appellant dat hij zich eerder dan 5 april 2016 heeft gemeld voor een aanvraag om bijstand noch dat door hem ingeschakelde derden een eerdere melding gedaan hebben. Van bijzondere omstandigheden om appellant met terugwerkende kracht bijstand te verlenen is niet gebleken.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

In artikel 44, eerste lid, van de PW is bepaald dat de bijstand wordt toegekend vanaf de dag van de melding om bijstand aan te vragen, tenzij op die dag nog geen recht op bijstand bestaat.

Volgens vaste rechtspraak inzake toepassing van artikel 43 en 44 van de Wet werk en bijstand (uitspraak van 21 maart 2006, ECLI:NL:CRVB:2006:AV8690), welke rechtspraak haar gelding heeft behouden na de inwerkingtreding van de artikelen 43 en 44 van de PW, wordt in beginsel geen bijstand verleend over een periode voorafgaand aan de datum waarop de betrokkene zich heeft gemeld om bijstand aan te vragen of - in voorkomende gevallen - een aanvraag om bijstand heeft ingediend. Van dit uitgangspunt kan worden afgeweken indien bijzondere omstandigheden dat rechtvaardigen. Van zulke omstandigheden kan sprake zijn als komt vast te staan dat betrokkene al eerder een aanvraag om bijstand heeft ingediend, of indien is gebleken dat betrokkene op enigerlei wijze actie in de richting van het college heeft ondernomen die tot het innemen van een daartoe strekkende aanvraag had moeten leiden.

Deze beroepsgrond slaagt niet. Uit de gedingstukken is niet gebleken dat appellant in de periode voorafgaande aan de aanvraag van 5 april 2016 bij voortduring niet in staat was om een aanvraag te doen, onderscheidenlijk toe te zien op een correcte behandeling van de aanvraag. De brief van de casemanager van FACT van 20 februari 2017, waar appellant zoals blijkt uit die brief vanaf 25 juli 2016 en dus na de periode hier van belang in behandeling is, is daarvoor ontoereikend. Het betreft een verklaring van een sociaal psychiatrisch verpleegkundige en niet van een medisch specialist en deze brief geeft, zo heeft appellant zelf ook aangevoerd, de op dat moment actuele geestelijke situatie van appellant weer. Ook overigens biedt deze brief geen aanknopingspunten voor de conclusie dat appellant in de periode voorafgaand aan 5 april 2016 wegens zijn psychische gezondheidstoestand niet in staat was om een aanvraag om bijstand in te dienen. Daar komt bij dat de bewindvoerder vanaf 22 januari 2016 als zodanig was aangesteld, dat hij al bij het gesprek in november 2015 met appellant en V aanwezig was en dat het op zijn weg had gelegen om na zijn benoeming tot bewindvoerder in elk geval na te gaan of er in november 2015 door V daadwerkelijk een aanvraag om bijstand was ingediend. Dat dit niet is gebeurd komt voor rekening en risico van appellant.

Gelet op wat in 4.5 is overwogen, is geen sprake van bijzondere omstandigheden die bijstandverlening met terugwerkende kracht rechtvaardigen. Dit betekent dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.