Uitspraken

De vakantietoeslag is loon dat op een later tijdstip wordt uitbetaald en deze middelen worden ingevolge artikel 32, tweede lid, van de WWB in aanmerking genomen naar de periode waarin deze zijn verworven. In artikel 31, zesde lid, van de WWB is bepaald dat bij ministeriële regeling regels worden gesteld met betrekking tot het in aanmerking nemen van de aanspraak op vakantietoeslag over een inkomen. Niet in geschil is dat het college de aanspraak op vakantietoeslag heeft vastgesteld in overeenstemming met het bepaalde in de Regeling WWB, IOAW en IOAZ (Regeling), zijnde de hiervoor bedoelde ministeriële regeling zoals die in 2013 gold. Anders dan appellante heeft aangevoerd wordt hierbij niet uitgegaan van een rekenpercentage van 8%, maar wordt overeenkomstig de tabel van artikel 11 van de Regeling uitgegaan van 6,61% maal het inkomen, verminderd met een bedrag van € 5,60. Dat de maandelijkse inkomsten bij appellante vanwege de in aanmerking te nemen vakantietoeslag lager zijn dan bij een persoon met alleen bijstand volgt uit de toepassing van de Regeling. Omdat de WWB voorzag in een netto inkomensverrekening en in de bijstandsnorm de vakantietoeslag is begrepen moet, voor een juiste verrekening van het in aanmerking te nemen inkomen, naast het netto-inkomen ook de netto vakantietoeslag zijn inbegrepen (zie de toelichting op de Regeling, Staatscourant 22 oktober 2003, nr. 204, p. 4).

De Regeling bevat regels omtrent de in aanmerking te nemen aanspraak op vakantietoeslag over een inkomen. De aanspraak op vakantietoeslag die over een inkomen bestaat, wordt blijkens de Regeling niet vastgesteld op het te zijner tijd feitelijk uit te betalen bedrag, maar wordt op grond van het maandinkomen forfaitair vastgesteld, vanwege aanmerkelijke administratieve belasting en verrekenings- en terugvorderingsproblemen (zie toelichting op de Regeling, p. 4). Uitgangspunt bij de opstelling van deze rekenregels is geweest dat ten aanzien van de bruto-aanspraak op vakantiegeld wordt uitgegaan van 8 procent van het bruto-inkomen en het forfaitair vast te stellen netto vakantiegeld slechts binnen een beperkte marge mag afwijken van het feitelijk door de belanghebbende te ontvangen bedrag (toelichting op de Regeling, p. 5). In de door appellante bij de brief van 14 augustus 2018 gevoegde benadelingsberekening staat dat het college € 487,20 aan vakantietoeslag in mindering heeft gebracht op de bijstand, wat minder is dan het door de werkgever uitbetaalde bedrag aan vakantietoeslag van € 523,40. Hieruit volgt dat het college, anders dan appellante heeft aangevoerd, niet méér vakantietoeslag heeft gekort dan zij daadwerkelijk heeft ontvangen.

De beroepsgrond dat de vakantietoeslag alleen in mei, de maand dat de vakantietoeslag daadwerkelijk wordt uitbetaald, in mindering mag worden gebracht op de bijstand slaagt niet.

In artikel 45, eerste lid, eerste volzin, van de WWB is bepaald dat de algemene bijstand per kalendermaand wordt vastgesteld en betaald. Uit artikel 32, tweede lid, van de WWB en de Regeling volgt dat daarbij de aanspraak op vakantietoeslag over het inkomen in aanmerking wordt genomen. De door appellante voorgestane wijze van korting van de vakantietoeslag zou er voorts toe leiden dat, teneinde de ontvangen vakantietoeslag op de bijstand in mindering te kunnen brengen, over meerdere maanden geen recht op aanvullende bijstand zou bestaan. De door appellante aangevoerde grond slaagt derhalve niet.

Ingevolge artikel 31, tweede lid, aanhef en onder g, van de WWB, zoals deze bepaling luidde sinds de invoering van de Fiscale Vereenvoudigingswet 2010 (Stb. 2009, 611) per

1 januari 2011, worden, voor zover van belang, vergoedingen en verstrekkingen als bedoeld in artikel 31, eerste lid, onderdeel f, van de Wet op de loonbelasting 1964 niet tot de middelen van de belanghebbende gerekend, tenzij voor deze vergoedingen en verstrekkingen bijstand wordt verleend.

Uit de e-mail van de salarisadministratie van de werkgever van appellante van

24 april 2015 blijkt dat de aan appellante verstrekte vergoeding niet een netto reiskostenvergoeding is, maar een bruto reiskostenvergoeding, zijnde een vergoeding waar iedere medewerker volgens de CAO recht op heeft. Uit de salarisspecificatie blijkt dat dit een met loonheffing belaste vergoeding is. Dat het een met loonheffing belaste vergoeding betreft, betekent dat de reiskostenvergoeding van appellante niet een eindheffingsbestanddeel als bedoeld in artikel 31, eerste lid, aanhef en onder f, van de Wet op de loonbelasting 1964 is. De vergoeding kan daarom niet ingevolge artikel 31, tweede lid, aanhef en onder g, van

de WWB van het middelenbegrip worden uitgezonderd. De beroepsgrond van appellante dat de vergoeding niet op haar bijstand mag worden gekort treft daarom geen doel.