Uitspraken

Appellante ontving vanaf 27 mei 2013 bijstand naar de norm voor een alleenstaande ouder, laatstelijk ingevolge de Participatiewet (PW).

Naar aanleiding van een anonieme melding van 23 september 2015 dat appellante werkzaamheden zou verrichten, onder andere in een tandartspraktijk, heeft een handhavingsspecialist van de afdeling Bijzonder Onderzoek een onderzoek naar de rechtmatigheid van de aan appellante verleende bijstand ingesteld. In dat kader heeft de handhavingsspecialist onder meer dossieronderzoek gedaan, Suwinet geraadpleegd en op 17 februari 2016 appellante gehoord. De bevindingen van het onderzoek zijn neergelegd in een rapport van bevindingen van 17 februari 2016.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellante zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Appellante heeft op 17 februari 2016 onder meer verklaard dat zij wel eens bij de tandprothetische praktijk [A] (praktijk) komt omdat zij zich verveelt, dat zij de plaats waar de behandelingen plaatsvinden schoonmaakt, dat zij dit één à twee keer per week doet gedurende anderhalf uur en dat zij hiervoor niet betaald wordt.

Appellante heeft aangevoerd dat zij niet kan worden gehouden aan deze verklaring. Zij stelt dat zij in werkelijkheid in de praktijk aanwezig was omdat zij een relatie heeft met een medewerker van de praktijk. Omdat zij bang was dat zou uitlekken dat zij een relatie had, heeft zij - in strijd met de waarheid - verklaard dat zij in de praktijk aanwezig was om schoonmaakwerkzaamheden te verrichten. Appellante heeft in dit verband gewezen op de verklaring van [A], de eigenaar van de praktijk, van 1 maart 2016.

Anders dan appellante aanvoert, kan van haar verklaring van 17 februari 2016 worden uitgegaan. Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 26 januari 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BV2512) mag een betrokkene, ook indien hij later van een afgelegde verklaring terugkomt, aan de aanvankelijk tegenover een sociaal rechercheur of handhavingsspecialist afgelegde en vervolgens zonder enig voorbehoud ondertekende verklaring worden gehouden. Appellante heeft niet aannemelijk gemaakt dat zich in dit geval zodanige bijzondere omstandigheden voordoen dat op dit algemene uitgangspunt een uitzondering moet worden gemaakt. Tijdens het gesprek op 17 februari 2016 zijn open vragen gesteld, waarop appellante een concrete en gedetailleerde verklaring heeft gegeven. Zij heeft niet alleen verklaard dat zij schoonmaakt in de praktijk, zij heeft ook haar werkplek beschreven, heeft de frequentie van haar werkzaamheden benoemd en heeft verklaard dat zij niet betaald werd voor haar werkzaamheden. Er bestaat geen aanleiding om, zoals appellante heeft aangevoerd, ervan uit te gaan dat zij met opzet in strijd met de waarheid heeft verklaard. De verklaring van [A], dat appellante niet tegen betaling werkzaamheden heeft verricht in de praktijk, is hiertoe onvoldoende en laat nu juist open dat appellante, zoals zijzelf heeft verklaard, wel werkzaamheden heeft verricht, maar daar geen vergoeding voor kreeg.

Uit 4.1 tot en met 4.3 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.