Uitspraken

Appellant was sinds 2001 werkzaam bij de Belastingdienst, laatstelijk in de functie van [functie] bij het segment [segment] op het kantoor [gemeente] . Appellant heeft zich op 24 augustus 2016 vanwege burn-out klachten ziek gemeld.

Op 7 oktober 2016 heeft appellant de definitieve vaststellingsovereenkomst getekend waarin hij heeft gekozen voor vrijwillig ontslag met ingang van 1 augustus 2018 met gebruikmaking van een stimuleringspremie ter hoogte van € 36.840,80 bruto.

Bij brief van 28 maart 2017 is appellant in kennis gesteld van het vermoeden dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan plichtsverzuim en dat daarom een disciplinair onderzoek wordt gestart.

Bij besluit van 21 april 2017 (dienstopdracht 2) is aan appellant de opdracht gegeven om op 1 mei 2017 een gesprek te voeren met de plaatsvervangend directeur en HR-adviseur. Daarnaast is hij gewaarschuwd over het voornemen hem ontslag te verlenen indien hij nalaat gehoor te geven aan deze dienstopdracht, in welk geval de in 1.2 genoemde overeengekomen stimuleringspremie komt te vervallen. Appellant heeft geweigerd dienstopdracht 2, die aangetekend is verstuurd, in ontvangst te nemen en is niet verschenen op het geplande gesprek van 1 mei 2017.

Bij besluit van 30 mei 2017 (bestreden besluit 1) heeft de staatssecretaris het bezwaar tegen het besluit van 28 maart 2017 ongegrond verklaard.

Bij besluit van 3 augustus 2017 (ontslagbesluit) heeft de staatssecretaris, appellant wegens ernstig plichtsverzuim primair de disciplinaire straf van ontslag opgelegd op grond van artikel 80 ARAR in verbinding met artikel 81, eerste lid, aanhef en onder l, van het ARAR. De staatssecretaris heeft de volgende gedragingen van appellant aangemerkt als plichtsverzuim:

1. stelselmatig niet telefonisch bereikbaar zijn tijdens arbeidsongeschiktheid;

2. het niet opvolgen van de adviezen van de bedrijfsarts;

3. onvoldoende meewerken aan zijn re-integratie;

4. herhaaldelijk geen gevolg geven aan dienstopdrachten.

Bij besluit van 26 oktober 2017 (bestreden besluit 2) heeft de staatssecretaris het bezwaar tegen de dienstopdrachten 1 en 2, het schorsingsbesluit en het ontslagbesluit ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen bestreden besluit 1 ongegrond verklaard. Het beroep tegen bestreden besluit 2 is gegrond verklaard en vernietigd voor zover daarbij het gegeven disciplinair ontslag is gehandhaafd, het primaire besluit van 3 augustus 2017 is herroepen voor zover daarbij aan appellant disciplinair ontslag is gegeven en bepaald dat de uitspraak van de rechtbank in zoverre in de plaats treedt van het vernietigde gedeelte van bestreden besluit 2.

3. Naar aanleiding van wat partijen in hun hoger beroepen naar voren hebben gebracht, komt de Raad tot de volgende beoordeling.

Appellant betoogt dat hij gehoor heeft gegeven aan de adviezen van de bedrijfsarts door gesprekken met zijn leidinggevende te voeren. Een gesprek over zijn re-integratie en werkhervatting kan slechts plaatsvinden nadat de bedrijfsarts een probleemanalyse en een plan van aanpak heeft gemaakt. De bedrijfsarts had daarvoor te weinig informatie en heeft een expertise voorgesteld. De staatssecretaris heeft geen expertise laten uitvoeren en dus geen gevolg gegeven aan het advies van de bedrijfsarts. Omdat er geen expertise is uitgevoerd is niet bekend of en in welke mate appellant medisch beperkt is voor re-integratie. Gelet op deze omstandigheden bestond een deugdelijke grond om geen gehoor te geven aan de uitnodigingen en onredelijke dienstopdrachten.

Dit betoog slaagt niet. Uit de rapportage van de bedrijfsarts van 17 maart 2017 volgt dat appellant medisch niet beperkt was om een gesprek te voeren met zijn leidinggevende. Appellant heeft geen (medische) stukken overgelegd waaruit blijkt dat hij op medische gronden niet in staat was een gesprek te voeren met zijn leidinggevende. Appellant had geen deugdelijke grond om geen gehoor te geven aan de dienstopdrachten.

Nu appellant twee keer zonder deugdelijke grond geen gehoor heeft gegeven aan dienstopdrachten, is komen vast te staan dat hij zich niet gehouden heeft aan de adviezen van de bedrijfsarts en ook niet aan de geldende regels met betrekking tot de wijze waarop invulling wordt gegeven aan de re-integratie. Daarom heeft de staatssecretaris op goede gronden besloten de bezoldiging van appellant met toepassing van artikel 40a, eerste lid en onder q, van het ARAR, met ingang van 27 maart 2017 vervallen te verklaren.

Het schorsingsbesluit kan, gelet op het in 3.3 en 3.4 weergegeven oordeel, onbesproken blijven. Het besluit is niet geëffectueerd doordat de bezoldiging van appellant immers al vervallen was verklaard en appellant nog niet gestart was met zijn werkhervatting.

Gelet op het hierna gegeven oordeel over het incidenteel hoger beroep kan het subsidiair gegeven ontslag, op grond van artikel 98b, eerste lid, aanhef en onder a, van het ARAR, onbesproken blijven.

Uit 3.1 tot en met 3.6 volgt dat het hoger beroep van appellant niet slaagt.

De staatssecretaris heeft in het incidenteel hoger beroep aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft vastgesteld dat hij in de periode vanaf 23 september 2016 tot 8 november 2016 geen initiatief tot contact met appellant heeft genomen. Dit betoog slaagt. Uit de rapportage van de bedrijfsarts van 8 november 2016 blijkt dat het de staatssecretaris niet lukte om contact met appellant te krijgen. Hieruit volgt dat er wel initiatief is genomen door de staatssecretaris om contact te krijgen met appellant over zijn re-integratie. Daarmee heeft de staatssecretaris, anders dan de rechtbank heeft vastgesteld, gehoor gegeven aan het advies van de bedrijfsarts van 23 september 2016.

Voorts heeft de staatssecretaris zich gekeerd tegen de aangevallen uitspraak voor zover het disciplinair ontslag is vernietigd. De staatssecretaris heeft, samengevat, aangevoerd dat appellant de verweten gedragingen als genoemd in 1.10 heeft begaan. Daarmee heeft hij zich schuldig gemaakt aan toerekenbaar plichtsverzuim. Het disciplinair ontslag staat in verhouding tot de aard en ernst van het plichtsverzuim.

Voor de constatering van plichtsverzuim dat tot het opleggen van een disciplinaire straf aanleiding kan geven, is volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 15 september 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BT1997) noodzakelijk dat op basis van de beschikbare, deugdelijk vastgestelde gegevens de overtuiging is verkregen dat de betrokken ambtenaar de hem verweten gedragingen heeft begaan.

Uit 3.3 en 3.4 volgt dat appellant herhaaldelijk geen gevolg heeft gegeven aan dienstopdrachten en daarmee heeft hij ook de adviezen van de bedrijfsarts niet opgevolgd. Aldus heeft hij onvoldoende medewerking verleend aan zijn re-integratie. Uit de gedingstukken blijkt dat appellant op 23 en 27 maart 2017 niet aanwezig was op de geplande gesprekken en hij niet telefonisch bereikbaar was. Op basis van deze gegevens staat voldoende vast dat appellant stelselmatig niet telefonisch bereikbaar was tijdens zijn arbeidsongeschiktheid.

Deze gedragingen zijn te kwalificeren als plichtsverzuim. Niet is gebleken van feiten of omstandigheden op grond waarvan het gedrag niet aan appellant kan worden toegerekend. De staatssecretaris was daarom bevoegd tot het opleggen van een disciplinaire straf.

Ten slotte beantwoordt de Raad de vraag of het disciplinair ontslag niet onevenredig is aan de aard en ernst van het verweten plichtsverzuim, anders dan de rechtbank, bevestigend. Daarbij is in aanmerking genomen dat de staatssecretaris appellant uitdrukkelijk heeft gewezen op de gevolgen als hij niet op de gesprekken van 27 maart 2017 en 1 mei 2017 zou verschijnen en dat de staatssecretaris appellant ook eerder heeft gewaarschuwd voor de gevolgen van het niet meewerken aan re-integratie. Appellant gold dus als een gewaarschuwd man en heeft niettemin doorgaand gedrag vertoond.

Uit 3.7 tot en met 3.13 volgt dat het incidenteel hoger beroep van de staatssecretaris slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden vernietigd voor zover de rechtbank daarbij het beroep tegen het besluit van 26 oktober 2017 gegrond heeft verklaard, het besluit van 3 augustus 2017 heeft herroepen, heeft bepaald dat de uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde gedeelte en de staatssecretaris is veroordeeld in de proceskosten en vergoeding van het griffierecht. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen, zal de Raad het beroep tegen het besluit van 26 oktober 2017 ongegrond verklaren.

4. Het verzoek van appellant tot vergoeding van immateriële schade wordt afgewezen, omdat de bestreden besluiten rechtmatig zijn.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.