Uitspraken

Volgens vaste rechtspraak worden afspraken in een vaststellingsovereenkomst aangemerkt als een nadere regeling van de uitoefening van de aan het bestuursorgaan toekomende ontslagbevoegdheid. Aan zo'n ontslagregeling zijn partijen gebonden op grond van het beginsel van de rechtszekerheid waaraan niet alleen het bestuursorgaan, maar ook de ambtenaar is gebonden. Dit kan onder meer anders zijn als sprake is van wilsgebreken of als zich zodanige bijzondere omstandigheden voordoen dat volledige nakoming van de afspraken niet (meer) in redelijkheid kan worden verlangd (uitspraak van 13 oktober 2011, ECLI:NL:CRVB:2011:BT8812). Een wilsgebrek kan bestaan in dwaling.

In lijn met de rechtspraak van de Hoge Raad (uitspraak van 1 februari 2013, ECLI:NL:HR:2013:BY3129) stelt de Raad voorop dat de omstandigheid dat partijen met betrekking tot een bepaalde kwestie in onzekerheid verkeren en te dien aanzien een vaststellingsovereenkomst sluiten, een geslaagd beroep op dwaling ten aanzien van die overeenkomst niet uitsluit.

Uit het beroepschrift en het verhandelde ter zitting is de Raad gebleken dat appellant twijfelde over de juistheid van de door de staatssecretaris aan het ontslagbesluit ten grondslag gelegde feiten en omstandigheden. Naar eigen zeggen heeft appellant - voorafgaand aan de totstandkoming van de overeenkomst - langs verschillende wegen geprobeerd de volgens hem relevante informatie te vergaren, maar is hij daarin niet geslaagd. Appellant voelde zich voor de keuze gesteld: ofwel doorprocederen tegen het ontslagbesluit of de overeenkomst aangaan. Hij heeft voor het laatste gekozen, aldus appellant.

Naar het oordeel van de Raad is er in dit geval geen sprake van dwaling. Niet gebleken is dat appellant onder invloed van een onjuiste voorstelling van zaken de overeenkomst is aangegaan. Voor zover appellant heeft willen betogen dat hij de overeenkomst is aangegaan omdat hij er ten onrechte vanuit ging dat hij niet kon bewijzen dat het strafontslag en het plichtsverzuim onterecht waren, merkt de Raad op dat appellant er, om hem moverende redenen, bewust voor heeft gekozen om het tussen hem en de staatssecretaris bestaande geschil te beëindigen met de overeenkomst. Daarmee heeft hij zichzelf de mogelijkheid ontnomen om het ontslagbesluit ter toetsing aan de bestuursrechter voor te leggen en zekerheid te verkrijgen over de rechtmatigheid ervan.

De Raad is niet gebleken van zodanige bijzondere omstandigheden dat volledige nakoming van de afspraken niet (meer) in redelijkheid kan worden verlangd.

Appellant heeft verder aangevoerd dat sprake is van nieuw gebleken feiten en veranderde omstandigheden, die voor de staatssecretaris aanleiding hadden moeten zijn om terug te komen van het bepaalde in de overeenkomst.

Volgens vaste rechtspraak toetst de bestuursrechter in een geval als dit aan de hand van de aangevoerde beroepsgronden of het bestuursorgaan zich terecht, zorgvuldig voorbereid en deugdelijk gemotiveerd op het standpunt heeft gesteld dat er geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden zijn. Als het bestreden besluit die toets doorstaat, kan de bestuursrechter niettemin aan de hand van de beroepsgronden tot het oordeel komen dat het bestreden besluit evident onredelijk is (uitspraak van 27 december 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:5115). Onder nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden worden verstaan feiten of omstandigheden die ná het eerdere besluit zijn voorgevallen, dan wel feiten of omstandigheden die weliswaar vóór het eerdere besluit zijn voorgevallen, maar die niet vóór dat besluit konden worden aangevoerd. Nieuw gebleken feiten zijn ook bewijsstukken van al eerder gestelde feiten of omstandigheden, als deze bewijsstukken niet eerder konden worden overgelegd.

Dat sprake zou zijn van dwaling is, anders dan appellant heeft betoogd, geen feit of omstandigheid, maar een conclusie. Dat appellant heeft gedwaald is de conclusie die appellant verbonden wenst te zien aan de nadere informatie die na een aantal verzoeken op grond van de Wob door de staatssecretaris aan appellant is verstrekt. Zoals hiervoor is overwogen
(onder 4.2.2.) onderschrijft de Raad deze conclusie niet.

Ter zitting heeft appellant betoogd dat sprake is van nieuwe bewijsmiddelen, die niet eerder geleverd konden worden. Dit betoog slaagt niet. De rechtbank heeft met juistheid overwogen dat appellant deze informatie eerder, namelijk tijdens de bezwaarschriftprocedure en voor het ondertekenen van de overeenkomst, naar voren had kunnen brengen. Dat appellant, zoals hij ter zitting heeft verklaard, in de periode voorafgaande aan de totstandkoming van de overeenkomst langs verschillende wegen heeft gepoogd informatie te verkrijgen maar daarin niet is geslaagd, maakt dat niet anders. De mogelijkheid van een Wob-verzoek stond immers ook in die periode open voor appellant, die werd bijgestaan door een professionele gemachtigde.

Wat in beroep is aangevoerd vormt geen aanleiding om te komen tot het oordeel dat het bestreden besluit evident onredelijk is.