Uitspraken

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep tegen het bestreden besluit

ongegrond verklaard. Daartoe heeft zij - samengevat - overwogen dat de aanvraag van appellant voor het beoordelingskader terecht niet is ingedeeld in categorie 1, omdat appellant zijn aanvraag pas op 26 mei 2015 definitief gemaakt heeft. De als categorie 2 aangemerkte aanvraag is op goede gronden afgewezen, omdat de uitstroomvoorziening zoals verzocht niet binnen zes tot negen maanden na de aanvraag zou ingaan, dan wel voor 1 januari 2016. Omdat de korpschef de aanvraag ook inhoudelijk heeft getoetst, heeft de rechtbank verder nog overwogen, dat in het taakgebied van appellant “Arbeidsvoorwaarden/HR Juridische zaken/ Medezeggenschapsondersteuning” en schaalniveau sprake is van een onderbezetting, zodat de korpschef de aanvraag ook op de grond over/onderbezetting terecht heeft afgewezen.

3. Appellant heeft zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak

gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Appellant heeft betoogd dat de korpschef zijn aanvraag als een categorie 1 aanvraag had moeten afhandelen. Primair omdat zijn aanvraag dateert van vóór 22 april 2015. Subsidiair omdat de behandeling van zijn aanvraag vertraging heeft opgelopen, zodat het een zogenaamd schrijnend geval is. Dit betoog slaagt niet. Met de rechtbank is de Raad van oordeel, dat het formulier dat appellant op 24 september 2014 heeft ingediend moet worden aangemerkt als een formulier waarmee de ambtenaar zijn belangstelling kenbaar maakt voor een bepaalde uitstroomvoorziening en het gewenste moment van uitstroom. Weliswaar kan aan appellant worden toegegeven, dat de aanhef van het formulier (“Aanvraag t.b.v. de voorzieningen…”) verwarring schept, maar wat is opgenomen onder “vervolg proces” op het tweede blad maakt duidelijk dat dit nog niet de definitieve aanvraag is. Immers, daar is vermeld dat de aanvraag eerst na een gesprek met de zogenaamde uitstroomadviseur over de eventuele financiële gevolgen van de gewenste voorziening en datum, - indien de medewerker besluit om de aanvraag door te zetten en deze voldoet aan de toekenningsvoorwaarden - definitief gemaakt en geaccordeerd moet worden door het bevoegd gezag. Daarbij is verder vermeld dat de medewerker bij elke stap in het proces kan besluiten zijn aanvraag in te trekken of verder te gaan. Aldus moet het er voor worden gehouden dat appellant eerst met het formulier “Uitstroomvoorstel Voorfase” van 26 mei 2015 een (definitieve) aanvraag tot toekenning van de uitstroomvoorziening heeft gedaan. Dit leidt tot de conclusie dat de aanvraag van appellant terecht is behandeld als een aanvraag in categorie 2.

Appellant heeft verder betoogd dat de korpschef de aanvraag ten onrechte heeft afgewezen op de grond dat de korpschef niet kon vaststellen of de ingangsdatum van de uitstroomvoorziening binnen de periode van zes tot negen maanden lag vanwege de onbepaalde datum ‘in overleg’. Dit betoog slaagt. De Raad is van oordeel, dat hier sprake is van een onvolledige aanvraag als bedoeld in artikel 4:2 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Dit betekent dat de korpschef, voordat hij bevoegd was om de aanvraag af te wijzen, appellant in staat had moeten stellen om met toepassing van artikel 4:5, eerste lid, van de Awb de benodigde gegevens aan te vullen, juist nu het hier gaat om een gegeven waar de inwilliging of afwijzing (mede) vanaf hangt. Bovendien was op voorhand niet uit te sluiten dat nader overleg met appellant over de gewenste datum van ingang van de uitstroomvoorziening en ontslag zou leiden tot een datum die ligt in de voorgeschreven periode van zes tot negen maanden na de aanvraag. De korpschef dit heeft ten onrechte nagelaten. Het bestreden besluit komt wegens strijd met artikel 7:12, eerste lid van de Awb, voor vernietiging in aanmerking. De rechtbank heeft dit niet onderkend.

Met het oog op de hieronder op te dragen nieuwe besluitvorming van de korpschef overweegt de Raad over het geschilpunt van het taakgebied van appellant het volgende. Appellant heeft betoogd, dat alleen het taakgebied Arbeidsverhoudingen waarin hij werkzaam is bepalend is voor de vraag of sprake is van over/onderbezetting. Binnen dat taakgebied was sprake van een overbezetting. De korpschef heeft het standpunt ingenomen dat moet worden gekeken naar het brede, overkoepelende (geclusterde) taakgebied Arbeidsvoorwaarden/HR Juridische zaken/Medezeggenschapsondersteuning, waarin sprake is van onderbezetting. De korpschef heeft zijn standpunt als volgt toegelicht. Met de totstandkoming van het LFNP is hier sprake van een taakgebied dat uit meerdere onderdelen bestaat. Het betreft één breed taakgebied (het team Arbeidszaken); de medewerkers in dit team kunnen in beginsel ook de werkzaamheden van de andere taakgebieden uitvoeren. Het werk is uitwisselbaar, al dan niet na enige bijscholing. Dit standpunt van de korpschef vindt bevestiging in het overzicht dat is bijgevoegd bij zijn verweerschrift in bezwaar, waaruit blijkt dat de medewerkers bedrijfsvoeringspecialist B werkzaam in het team Arbeidszaken allemaal zijn ingedeeld in het taakgebied Arbeidsvoorwaarden/HR Juridische zaken/Medezeggenschapsondersteuning. Wat appellant daartegen heeft ingebracht, kan daaraan niet afdoen, nu het enkel is gebaseerd op de kolom ‘aandachtsgebied’ die hij aan het overzicht heeft toegevoegd, waarvan niet kan worden gezegd dat dit op één lijn staat met het taakgebied.

De overige door appellant aangevoerde beroepsgronden behoeven gezien het voorgaande geen bespreking.

Uit 4.1.1 tot en met 4.5 volgt dat het hoger beroep van appellant slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. Doende wat de rechtbank zou behoren te doen zal de Raad, met gegrondverklaring van het beroep, het bestreden besluit vernietigen. De Raad ziet geen mogelijkheden tot definitieve geschillenbeslechting binnen zijn bereik, gezien het feit dat de korpschef appellant om aanvulling van de gegevens moet vragen, die de Raad nu niet ter beschikking staan. De Raad zal de korpschef opdragen een nieuwe beslissing op bezwaar te nemen met inachtneming van deze uitspraak.

Met het oog op een voortvarende afdoening van het geschil bestaat aanleiding om met toepassing van artikel 8:113 van de Awb te bepalen dat tegen de door de korpschef nieuw te nemen beslissing op bezwaar slechts bij de Raad beroep kan worden ingesteld.