Uitspraken

4.1.1.

Namens [de besloten vennootschap] en betrokkenen is gesteld:

- dat op een aantal betrokkenen ten onrechte ingevolge Vo. 883/2004 de Nederlandse en niet de Cypriotische socialezekerheidswetgeving van toepassing is geacht, omdat deze betrokkenen ten tijde van belang niet een substantieel gedeelte van hun werkzaamheden verrichtten in hun woonstaat Nederland; en

- dat op de betrokkenen die hebben gewerkt op de [naam vaartuig 11] , de [naam vaartuig 12] en de [naam vaartuig 13] ten onrechte met toepassing van de Rijnvarendenovereenkomst de Nederlandse socialezekerheidswetgeving van toepassing is verklaard, omdat deze schepen ten tijde van belang niet hebben gevaren op de Rijn, de Lek of de Waal, zodat die betrokkenen, in deze gedingen niet zijn aan te merken als Rijnvarenden in de zin van de Rijnvarendenovereenkomst. Ter zitting is bevestigd dat in een aantal gedingen de vaststelling van de toepasselijke socialezekerheidswetgeving op betrokkenen niet meer in geschil is. In die zaken gaat het partijen uitsluitend nog om een oordeel van de Raad over de verzoeken om de Svb te veroordelen tot schadevergoeding.

4.1.2.

Hierna zal de Raad in rubriek 4.2 en rubriek 4.3 beoordelen of aan te nemen valt dat de betrokkenen op wie ingevolge Vo. 883/2004 de Nederlandse socialezekerheidswetgeving van toepassing is geacht, in de periodes waarin zij op de loonlijst van [de besloten vennootschap] stonden, een substantieel gedeelte van hun werkzaamheden verrichtten in hun woonstaat Nederland. Of de betrokkenen die hebben gewerkt op de [naam vaartuig 11] , de [naam vaartuig 12] en de [naam vaartuig 13] , in de voorliggende gedingen zijn aan te merken als Rijnvarenden, beoordeelt de Raad in rubriek 4.4. Schadevergoeding komt aan de orde in de rubrieken 5.1 en 5.2.

4.2.1.

Per 1 mei 2010 is Vo. 883/2004 in werking getreden. Voor de beoordeling van de zaken over de verzekeringspositie van de betrokkenen die hun werkzaamheden ten tijde van belang plachten te verrichten in twee of meer EU-lidstaten, is artikel 13, eerste lid, van Vo. 883/2004 van belang. Deze bepaling luidt, voor zover hier van belang:

a. a) de wetgeving van de lidstaat waar hij woont, indien hij aldaar een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden verricht, of

b) indien hij niet een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden verricht in de lidstaat waar hij woont:

i) de wetgeving van de lidstaat waar de zetel of het domicilie van de onderneming of de werkgever zich bevindt, indien hij in dienst is van één onderneming of werkgever, (…)

4.2.2.

In artikel 14, achtste en tiende lid, van Verordening (EG) nr. 987/2009 (Vo. 987/2009) is verduidelijkt wat voor de toepassing van artikel 13 van Vo. 883/2004 moet worden verstaan onder een ‘substantieel gedeelte van de werkzaamheden’:

8. Voor de toepassing van artikel 13, leden 1 en 2, van de basisverordening betekent een „substantieel gedeelte van de werkzaamheden die in loondienst of anders dan in loondienst” in een lidstaat worden verricht dat een kwantitatief substantieel deel van alle werkzaamheden in loondienst of anders dan in loondienst daar wordt verricht, zonder dat het hierbij noodzakelijkerwijs om het grootste deel van deze werkzaamheden hoeft te gaan.

De beoordeling of een substantieel gedeelte van de werkzaamheden in een lidstaat wordt verricht, gebeurt mede op grond van de volgende indicatieve criteria:

a. a) in geval van een werkzaamheid in loondienst, de arbeidstijd en/of de bezoldiging, en

b) (…).

In het kader van een algemene beoordeling geldt een aandeel van minder dan 25 % voor de bovengenoemde criteria als indicatie dat een substantieel gedeelte van de werkzaamheden niet in de betrokken lidstaat wordt verricht.

9. (…).

10. Voor de vaststelling van de toepasselijke wetgeving op grond van de leden 8 en 9, houden de betrokken organen rekening met de verwachte situatie in de volgende twaalf kalendermaanden.

4.2.4.

In zijn uitspraak van 29 december 2017 heeft de Raad de onder 4.2.3.2 en 4.2.3.3 aangehaalde passages uit de Praktische gids in grote lijnen onderschreven en geoordeeld dat de Svb in vervolg op de uitspraak van 29 december 2017 allereerst moet beslissen (en kenbaar maken) aan de hand van welke graadmeters wordt beoordeeld of in Nederland wonende opvarenden van binnenvaartschepen al dan niet geacht worden een substantieel gedeelte van hun werkzaamheden te verrichten in Nederland. Daarbij heeft de Raad de Svb meegegeven dat het niet onaanvaardbaar is dat de Svb ervan uitgaat dat opvarenden van binnenvaartschepen in Nederland werken gedurende het gedeelte van hun diensttijd waarin de schepen waarop zij hun werkzaamheden verrichten zich op de Nederlandse binnenwateren bevinden. Verder overwoog de Raad in zijn uitspraak van 29 december 2017 dat indien er geen rekening gehouden wordt met slaap- en rustdiensten aan boord van de schepen gedurende de tijd dat deze buiten Nederland varen, er ook geen rekening mag worden gehouden met slaap- en rustdiensten aan boord van de schepen gedurende de tijd dat deze in Nederland varen.

4.4.1.

Blijkens het door de Svb overgelegde overzicht hebben de betrokkenen die hebben gewerkt op de [naam vaartuig 11] , de [naam vaartuig 12] en de [naam vaartuig 13] ten tijde van belang uitsluitend of nagenoeg uitsluitend gewerkt in België en niet meer dan marginaal in hun woonstaat Nederland. Hieruit volgt dat de zaken die betrekking hebben op de verzekeringspositie van deze betrokkenen, die onweersproken allen in Nederland woonden, niet onder het toepassingsbereik vallen van artikel 13 van Vo. 883/2004, maar onder het toepassingsbereik van artikel 11, derde lid, onder a, van Vo. 883/2004. Bij de bestreden besluiten heeft de Svb niet de socialezekerheidswetgeving van het werkland België op deze betrokkenen van toepassing verklaard maar de socialezekerheidswetgeving van de woonstaat Nederland, op de grond dat de [naam vaartuig 11] , de [naam vaartuig 12] en de [naam vaartuig 13] ten tijde van belang een in Nederland gevestigde exploitant hadden. Deze grond is ontleend aan artikel 4 van de Rijnvarendenovereenkomst (Stcrt. nr. 3397 van 25 februari 2011, als gerectificeerd in Stcrt. nr. 3397 van 7 maart 2011). De Raad herinnert aan punt 4.1.4 en aan punt 4.4.1 tot en met punt 4.4.3 van zijn uitspraak van 29 december 2017.

4.4.2.

[de besloten vennootschap] en betrokkenen hebben zich op het standpunt gesteld dat de Rijnvarendenovereenkomst niet van toepassing is op de betrokkenen die hebben gewerkt op de [naam vaartuig 11] , de [naam vaartuig 12] en de [naam vaartuig 13] , omdat zij ten tijde van belang geen Rijnvarenden waren in de zin van de Rijnvarendenovereenkomst. Daartoe is aangevoerd dat de [naam vaartuig 11] , de [naam vaartuig 12] en de [naam vaartuig 13] ten tijde van belang niet hebben gevaren op de Rijn, de Lek of de Waal (vergelijk artikel 1 van de Herziene Rijnvaartakte).

4.5.1.

In de voorliggende gedingen is gebleken dat de Svb na de uitspraak van de Raad van 29 december 2017 alsnog – aan de hand van de gedingstukken verifieerbaar – alle toepasselijke Unierechtelijke procedurele voorschriften heeft nageleefd, met dien verstande dat de Svb de op de betrokkenen toepasselijke wetgeving niet alsnog, gerekend vanaf april 2013, ‘onverwijld’ heeft kunnen vaststellen. De Raad zal het feit dat de Svb niet ‘onverwijld’ heeft beslist in de voorliggende gedingen passeren. Daarbij is in aanmerking genomen dat het aangewezen orgaan van Cyprus en de aangewezen organen van de lidstaten waar betrokkenen in de periodes in geding werkzaamheden hebben verricht, binnen de daarvoor geldende termijn geen bezwaar hebben gemaakt tegen de bestreden besluiten, zodat de Raad thans op grond van het materiële Unierecht kan concluderen dat de Svb bij de bestreden besluiten die in stand worden gelaten, de juiste socialezekerheidswetgeving op betrokkenen van toepassing heeft geacht.

4.5.2.

In de voorliggende gedingen hebben [de besloten vennootschap] en betrokkenen een beroep gedaan op gewekt vertrouwen ten aanzien van de beoordeling van de omvang van de arbeid van betrokkenen. Dit beroep faalt, reeds omdat niet aannemelijk is gemaakt dat sprake is geweest van concrete, ondubbelzinnige toezeggingen.

4.6.1.

Bij verzoek van 20 september 2018 (ECLI:NL:CRVB:2018:2878) heeft de Raad het Hof van Justitie van de EU verzocht prejudiciële vragen te beantwoorden over de uitleg die gegeven moet worden aan het begrip werkgever dat opgenomen is in artikel 13, eerste lid, sub b, van Vo. 883/2004. In de hoger beroepen die de Raad bij zijn uitspraak van 29 december 2017 heeft afgedaan is het standpunt dat [de besloten vennootschap] voor de toepassing van artikel 13, eerste lid, sub b, van Vo. 883/2004 niet is aan te merken als – de enige – werkgever van betrokkenen, uitdrukkelijk door de Svb prijsgegeven. Dit heeft tot gevolg dat er geen grond is om de behandeling van de voorliggende gedingen aan te houden totdat het Hof van Justitie van de EU in de zaak C-610/18 uitspraak zal hebben gedaan.

4.7.1.

Wat onder 4.1 tot en met 4.6 is overwogen leidt tot de slotsom dat de in de bijlage aangeduide beroepen 1 tot en met 5 en 25 tot en met 36 slagen en dat de overige beroepen falen. De bestreden besluiten waarop de slagende beroepen betrekking hebben, zullen worden vernietigd. Daarbij zal de Svb worden opgedragen om met inachtneming van deze uitspraak nieuwe besluiten te nemen. Voor zover de voorliggende beroepen falen, heeft de Svb op een juiste wijze uitvoering gegeven aan de uitspraak van de Raad van 29 december 2017.

4.7.2.

Gelet op de aard van de betrokken problematiek acht de Raad het niet aangewezen om bij deze uitspraak zelf in de zaak te voorzien. Wel ziet de Raad aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb te bepalen dat tegen de door de Svb te nemen nieuwe besluiten alleen bij de Raad beroep kan worden ingesteld.

5.1.1.

Namens [de besloten vennootschap] en betrokkenen is verzocht om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) en artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (Handvest).

5.1.2.

Of de redelijke termijn is overschreden, moet worden beoordeeld aan de hand van de omstandigheden van het geval. Daarbij zijn van betekenis de ingewikkeldheid van de zaak, de wijze waarop de zaak door het bestuursorgaan en de rechter is behandeld en het processuele gedrag van partijen gedurende de gehele rechtsgang.

5.1.3.

Volgens vaste rechtspraak is de redelijke termijn voor een procedure in drie instanties in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan vier jaar heeft geduurd. De behandeling van het bezwaar mag ten hoogste een half jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar duren, terwijl doorgaans geen sprake is van een te lange behandelingsduur in de rechterlijke fase in haar geheel als deze niet meer dan drie en een half jaar heeft geduurd. De omstandigheden van het geval kunnen een langere behandelingsduur rechtvaardigen.

5.1.5.

In gevallen zoals die voorliggen, waarin vernietiging van beslissingen op bezwaar met toepassing van artikel 8:113, tweede lid, van de Awb leidde tot het opnieuw instellen van beroep, moet de overschrijding van de redelijke termijn die daarvan het gevolg is, in beginsel volledig aan het bestuursorgaan worden toegerekend. Alleen indien in de loop van heel de procedure een of meerdere keren sprake is (geweest) van een langere behandelingsduur bij een rechterlijke instantie dan gerechtvaardigd, komt de periode waarmee een rechterlijke instantie de behandelingsduur heeft overschreden, in zo’n situatie niet voor rekening van het bestuursorgaan maar voor rekening van de Staat der Nederlanden. Bij de beoordeling of de appelrechter er al dan niet te lang over heeft gedaan in de fase van beroep tegen een nieuwe beslissing op bezwaar, geldt de voor beroep gangbare normatieve termijn van anderhalf jaar. De Raad herinnert aan zijn uitspraak van 4 augustus 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3121, punt 4.4.5.

5.1.6.

In de voorliggende gevallen leiden de overwegingen 5.1.1 tot en met 5.1.5 tot het volgende. Vanaf de indiening van de eerste bezwaarschriften in juni 2014 tot de datum van deze uitspraak zijn vier jaar en ruim acht maanden verstreken. De Raad heeft in deze gedingen in de zaak zelf en de opstelling van partijen geen aanknopingspunten gevonden voor het oordeel dat de lengte van de procedures meer dan vier jaar zou mogen bedragen. Ook is er geen sprake van dermate bijzondere omstandigheden dat deze aanleiding zouden moeten geven tot verkorting van die termijn. In deze gedingen bedraagt de maximaal toegestane behandelingsduur voor een procedure in drie instanties dus vier jaar. Deze termijn is met meer dan zes en minder dan twaalf maanden overschreden. Omdat in deze gedingen de overschrijdingen van de redelijke termijn volledig aan het bestuursorgaan moeten worden toegerekend, zal de Svb worden veroordeeld tot betaling van een immateriële schadevergoeding van in totaal € 7.250,-, waarvan € 250,- is bedoeld voor [de besloten vennootschap] en € 250,- voor elk van de 28 betrokkenen die als reguliere partij of als derde-belanghebbende aan de voorliggende gedingen hebben deelgenomen.

5.2.1.

Met ingang van 1 juli 2013 is de Wet nadeelcompensatie en schadevergoeding bij onrechtmatige besluiten in werking getreden. Daarbij is titel 8.4 van de Awb ingevoerd. Deze titel van de Awb bevat een regeling voor een zelfstandige verzoekschriftprocedure bij de bestuursrechter voor schadeverzoeken wegens onrechtmatige besluiten en daarmee samenhangende voorbereidingshandelingen. De verzoekschriftprocedure maakt het mogelijk om aan de bestuursrechter een verzoek om schadevergoeding te doen. De procedure is in de plaats gekomen van de in de rechtspraak ontwikkelde mogelijkheid om op te komen tegen een zelfstandig schadebesluit en de schadeprocedures van artikel 8:73 en artikel 8:73a van de Awb (vergelijk de uitspraak van de Raad van 29 december 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:5106).

5.2.2.

[de besloten vennootschap] en een deel van de betrokkenen hebben verzocht om veroordeling tot vergoeding van schade die volgens hen het gevolg is van de vernietigde besluiten van december 2014.

5.2.3.

Volgens vaste rechtspraak (zie de uitspraak van de Raad van 18 februari 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:446) moet de bestuursrechter bij het beantwoorden van de vraag of en in welke omvang de schade die een partij lijdt als gevolg van een onrechtmatig besluit van een bestuursorgaan voor vergoeding in aanmerking komt, zoveel mogelijk aansluiting zoeken bij het burgerrechtelijke schadevergoedingsrecht. Voor vergoeding van schade is, in aansluiting op de artikelen 6:162 en 6:98 van het Burgerlijk Wetboek, vereist dat de gestelde schade verband houdt met een onrechtmatig besluit en dat vervolgens alleen die schadeposten voor vergoeding in aanmerking komen die in een zodanig verband staan met dat besluit, dat zij het bestuursorgaan, mede gezien de aard van de aansprakelijkheid en van de schade, als een gevolg van dat besluit kunnen worden toegerekend.

5.2.4.

[de besloten vennootschap] heeft gesteld dat schade is geleden die bestaat uit:

- door [de besloten vennootschap] gederfde winst;

- premies voor buitenlandse wettelijke verzekeringen, en

- premies van particuliere ziektekostenverzekeringen.

5.2.5.

Tussen [de besloten vennootschap] en de Svb is allereerst in geschil of de besluiten van december 2014 onrechtmatig zijn en of deze onrechtmatigheid aan de Svb dient te worden toegerekend.

5.2.6.

[de besloten vennootschap] heeft aan de verzoeken om schadevergoeding de onrechtmatigheid van de besluiten van december 2014 ten grondslag gelegd. Bij de uitspraak van 29 december 2017 heeft de Raad deze besluiten vernietigd. Daarmee zijn in beginsel de onrechtmatigheid van deze besluiten en de toerekening aan de Svb gegeven. Anders dan de Svb heeft gesteld doet aan de onrechtmatigheid van de besluiten van december 2014 niet af dat in een deel van de ter uitvoering van deze uitspraak genomen besluiten van februari en maart 2018 – na aanvulling van de onderbouwing – in hoofdzaak hetzelfde rechtsgevolg tot stand is gebracht als in de besluiten van december 2014. Deze omstandigheid is niet van invloed op de onrechtmatigheid, maar wel van belang voor de vraag naar het oorzakelijke verband tussen de vernietigde besluiten en de − omvang van de − beweerdelijk geleden schade.

5.2.7.

In het arrest van 6 januari 2017 (ECLI:NL:HR:2017:18) heeft de Hoge Raad als uitgangspunt genomen dat het eerdere onrechtmatige besluit niet tot schade heeft geleid, indien het nieuwe besluit rechtmatig is en een beslissing bevat die (voor de belanghebbende) tot hetzelfde rechtsgevolg leidt als het eerdere besluit, voor zover het gaat om schade die veroorzaakt wordt door het rechtsgevolg.

5.2.8.

Ten aanzien van het merendeel van de betrokkenen is, na de vernietiging van de besluiten van december 2014, bij de besluiten van februari en maart 2018 opnieuw de Nederlandse wetgeving aangewezen. Met betrekking tot de opvarenden van de [naam vaartuig 8] , de [naam vaartuig 9] , de [naam vaartuig 4] , de [naam vaartuig 10] , de [naam vaartuig 1] , de [naam vaartuig 2] , de [naam vaartuig 3] , de [naam vaartuig 5] en de [naam vaartuig 6] , alsmede in zaak 18/2441, zijn de besluiten van februari en maart 2018 naar het oordeel van de Raad correct. Ten aanzien van deze betrokkenen is daarmee bij de besluiten van februari en maart 2018 in hoofdzaak hetzelfde rechtsgevolg in het leven geroepen als voortvloeide uit de vernietigde besluiten. Daaruit volgt dat deze vernietigde besluiten voor [de besloten vennootschap] niet tot schade hebben geleid.

5.2.9.

Ten aanzien van enkele betrokkenen is na de vernietiging van de besluiten van december 2014 een andere dan de Nederlandse wetgeving aangewezen, waarbij de eerder afgegeven A1‑verklaringen zijn ingetrokken. Voor een aantal andere betrokkenen (de opvarenden van de [naam vaartuig 7] , de [naam vaartuig 11] , de [naam vaartuig 12] en de [naam vaartuig 13] ) zal als gevolg van deze uitspraak alsnog een besluit moeten worden genomen waarbij een andere (de Cypriotische dan wel de Belgische) wetgeving zal moeten worden aangewezen.

5.2.10.

Voor beantwoording van de vraag of de beweerdelijk geleden schade als een gevolg van de vernietigde besluiten van december 2014 bedoeld in 5.2.9 dient te worden aangemerkt, moet worden nagegaan of deze schade zich ook zou hebben voorgedaan indien de Svb rechtmatige besluiten zou hebben genomen.

5.2.11.

In beginsel ligt het op de weg van degene die stelt schade te hebben geleden om aannemelijk te maken dat sprake is van schade ten gevolge van het gebrek dat aan het onrechtmatige besluit kleeft. Gewezen wordt op het arrest van de Hoge Raad van 29 oktober 1993 (ECLI:NL:HR:1993:ZC1117) en de uitspraak van de Afdeling van 16 januari 2013 (ECLI:NL:RVS:BY8572).

5.2.12.

Om een oorzakelijk verband tussen de volgens [de besloten vennootschap] door hem gederfde winst en de besluiten van december 2014 te kunnen vaststellen dient aannemelijk te zijn dat [de besloten vennootschap] in de betreffende periode een bedrijfsresultaat heeft behaald dat lager was dan redelijkerwijs mocht worden verwacht op grond van alle overige omstandigheden die daarop van invloed waren. Op basis van een dergelijk inzicht in de financiële situatie van [de besloten vennootschap] dient vervolgens een vergelijking te worden gemaakt met de (hypothetische) situatie waarin rechtmatige besluiten zouden zijn genomen.

5.2.13.

[de besloten vennootschap] is in de gelegenheid gesteld om de gestelde schade te specificeren en met stukken te onderbouwen. [de besloten vennootschap] heeft evenwel op geen enkele wijze inzicht verschaft in zijn financiële of bedrijfseconomische situatie en in het geheel geen stukken overgelegd om de beweerdelijk gederfde winst te onderbouwen. Aan de bewijs(voerings)last van [de besloten vennootschap] doet niet af – hetgeen is gesteld – dat het schetsen van de financiële positie van het bedrijf een ingewikkelde aangelegenheid betreft. Deze omstandigheid – wat er ook van zij – staat er immers niet aan in de weg dat [de besloten vennootschap] inzicht zou hebben gegeven in de omzet en winst in de boekjaren waarin de periodes in geding liggen. [de besloten vennootschap] heeft geen begin van een bewijs van het beweerdelijk geleden nadeel geleverd.

5.2.14.

Niet kan worden gezegd dat enig nadeel van [de besloten vennootschap] ook zonder overlegging van gegevens aannemelijk is. Op de zitting van de Raad is van de zijde van [de besloten vennootschap] erkend dat [de besloten vennootschap] noch in Nederland noch in Cyprus premie voor de wettelijke verzekeringen heeft afgedragen. Ook is van de zijde van [de besloten vennootschap] erkend dat met betrokkenen nettoloonafspraken zijn gemaakt en dat door [de besloten vennootschap] een reservering zou worden getroffen waaruit eventuele belasting- en premieaanslagen zouden worden voldaan. Tot een aan de werknemers ten goede komende reservering is het echter niet gekomen. Dit rechtvaardigt de conclusie dat het door [de besloten vennootschap] gestelde “weglopen” van een aantal via [de besloten vennootschap] werkzame werknemers, met als gevolg problemen in de continuïteit van het bedrijf, veeleer een gevolg is van gebrekkige bedrijfsvoering door [de besloten vennootschap] dan van onrechtmatig handelen van de Svb.

5.2.15.

Nu [de besloten vennootschap] geen begin van bewijs heeft geleverd van schade in de vorm van gederfde winst als gevolg van de besluiten van december 2014, moet het verzoek om de hoogte van de beweerdelijk geleden schade te laten vaststellen door een door de Raad aan te wijzen deskundige worden afgewezen.

5.2.16.

Voor vergoeding van de kosten van premies van buitenlandse wettelijke verzekeringen is geen grond. De besluiten van februari en maart 2018, waarbij na de vernietiging van de besluiten van december 2014 een andere dan de Nederlandse wetgeving is aangewezen, en waarbij de eerder afgegeven A1‑verklaringen zijn ingetrokken, en de op grond van deze uitspraak nog te nemen besluiten, brengen mee dat de organen van de aangewezen lidstaten bevoegd zijn om de in hun wetgeving voorziene socialeverzekeringspremies te heffen. Deze premieverplichtingen zijn niet een extra last als gevolg van de besluiten van december 2014.

5.2.17.

Er is geen grond voor vergoeding van de kosten van een particuliere ziektekostenverzekering die is afgesloten ten behoeve van betrokkenen. De Svb had na het verzoek van april 2013, op basis van de toen bekende, uiterst summiere gegevens, ten aanzien van alle betrokkenen onverwijld de Nederlandse wetgeving voorlopig van toepassing kunnen verklaren en in bezwaar de hiertoe strekkende primaire besluiten in stand kunnen laten. Als gevolg van de met betrokkenen gemaakte nettoloonafspraken had [de besloten vennootschap] in dat geval evenzeer moeten opkomen voor de kosten van een ziektekostenverzekering (in de vorm van een verzekering op grond van de Zorgverzekeringswet) voor betrokkenen.

5.2.18.

Uit overweging 5.2.1 tot en met 5.2.17 volgt dat het verzoek van [de besloten vennootschap] om schadevergoeding, anders dan wegens overschrijding van de redelijke termijn, moet worden afgewezen.