Uitspraken

Het Uwv heeft appellant met ingang van 3 november 2014 in aanmerking gebracht voor een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW).

Bij besluit van 3 december 2014 heeft het Uwv appellant in het kader van de zogenoemde startersregeling toestemming verleend om gedurende de periode van 1 december 2014 tot en met 31 mei 2015 met behoud van een WW-uitkering zijn eigen bedrijf te beginnen. Na afloop van de startperiode heeft het Uwv de WW-uitkering per 1 juni 2015 beëindigd, omdat appellant vanaf dat moment volledig werkzaam was als zelfstandige. Per 1 juli 2015 is de WW-uitkering voortgezet, omdat appellant te kennen heeft gegeven met ingang van die datum volledig en definitief als zelfstandige te zijn gestopt. Met ingang van 4 juli 2016 is de WW‑uitkering beëindigd, omdat appellant een nieuwe baan had gevonden.

Het Uwv heeft naar aanleiding van een interne melding onderzoek verricht naar de rechtmatigheid van de aan appellant betaalde WW-uitkering vanaf 1 juli 2015. Op basis van de bevindingen uit het onderzoek heeft het Uwv geconcludeerd dat appellant per 1 juli 2015 zijn werkzaamheden als zelfstandige heeft voortgezet en dit niet aan het Uwv heeft doorgegeven.

Bij besluit van 23 maart 2018 heeft het Uwv de WW-uitkering over de periode van 29 juni 2015 tot en met 3 juli 2016 herzien en over deze periode een bedrag van € 28.568,85 bruto aan onverschuldigd betaalde WW-uitkering teruggevorderd.

Bij afzonderlijk besluit van 23 maart 2018 heeft het Uwv aan appellant een boete opgelegd van € 8.200,-, omdat hij de inlichtingenverplichting heeft geschonden door het Uwv niet in kennis te stellen van de door hem vanaf 1 juli 2015 verrichte werkzaamheden als zelfstandige. Ten aanzien van de verwijtbaarheid heeft het Uwv zich op het standpunt gesteld dat appellant met grove schuld heeft gehandeld.

Appellant heeft bezwaar gemaakt tegen de besluiten van 23 maart 2018. Bij beslissing op bezwaar van 31 juli 2018 (bestreden besluit) heeft het Uwv dat bezwaar ongegrond verklaard.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank geoordeeld dat het Uwv terecht en op goede gronden de WW-uitkering van appellant over de periode 29 juni 2015 tot en met 3 juli 2016 heeft herzien en teruggevorderd. De rechtbank heeft daartoe overwogen dat het Uwv aannemelijk heeft gemaakt dat appellant in genoemde periode niet volledig is gestopt als zelfstandige. Appellant heeft aan zijn werkcoach gemeld dat hij bijna niet heeft gesolliciteerd, omdat hij te druk is geweest met het vinden van investeerders voor het opzetten van zijn eigen bedrijf. Verder heeft appellant in een gesprek van 20 december 2017 verklaard dat hij vanaf 1 juli 2015 alle dagen bezig is geweest met het zoeken van investeerders voor zijn onderneming, dat hij daar alle tijd aan heeft besteed en dat hij hier fulltime mee bezig was. Naar het oordeel van de rechtbank vormt het leggen van contacten met potentiële investeerders een essentieel onderdeel bij het opzetten van een onderneming. Door dit te doen heeft appellant volgens de rechtbank te kennen gegeven niet volledig te zijn gestopt als zelfstandige. Hij heeft het Uwv niet tijdig en volledig geïnformeerd over het feit dat hij nog activiteiten ontplooide ten behoeve van (de voortzetting van) zijn zelfstandige werkzaamheden. De rechtbank heeft geoordeeld dat appellant dit wel had moeten melden en dat het hem ook redelijkerwijs duidelijk had moeten zijn dat dit van belang kon zijn voor zijn recht op WW-uitkering. Het Uwv heeft daarom terecht geconcludeerd dat appellant de inlichtingenverplichting heeft geschonden. Volgens de rechtbank heeft appellant niet gesteld of aannemelijk gemaakt dat sprake is van dringende redenen op grond waarvan het Uwv geheel of gedeeltelijk van terugvordering had moeten afzien.

De rechtbank heeft het beroep van appellant tegen het bestreden besluit, voor zover dit betrekking heeft op de boete, gegrond verklaard, het bestreden besluit in zoverre vernietigd en het boetebesluit van 23 maart 2018 herroepen. De rechtbank heeft geoordeeld dat het Uwv heeft aangetoond dat appellant zijn inlichtingenverplichting heeft geschonden en dat niet kan worden gezegd dat elke vorm van verwijtbaarheid ontbreekt. Dit betekent dat het Uwv verplicht is een boete op te leggen. De rechtbank heeft overwogen dat bij de afstemming van de boete uit moet worden gegaan van normale verwijtbaarheid in plaats van grove schuld en dat daarbij in beginsel een boete van 50% van het benadelingsbedrag is aangewezen. Gelet op de hoogte van het benadelingsbedrag heeft de rechtbank aanleiding gezien om op grond van artikel 2, zevende lid, van het Boetebesluit socialezekerheidswetten (Boetebesluit), zoals dit luidt per 1 januari 2017, de hoogte van de boete vast te stellen op € 5.400,-. De rechtbank heeft geoordeeld dat de hoogte van deze boete evenredig, passend en geboden is.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat hij in de periode van 1 juli 2015 tot en met 3 juli 2016 niet of nauwelijks activiteiten heeft ontplooid die als zelfstandige werkzaamheden kunnen worden aangemerkt. De enkele kortdurende gesprekken die hebben plaatsgevonden, kwamen volgens appellant voort uit de startperiode en moeten worden aangemerkt als voorbereidingshandelingen. Appellant stond niet ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en heeft geen inkomsten uit arbeid of onderneming genoten. Voorts heeft hij aan zijn sollicitatieplicht voldaan en was hij beschikbaar voor de arbeidsmarkt. Appellant is van mening dat hij de inlichtingenverplichting niet heeft geschonden en heeft de Raad verzocht de terugvordering en de boete op nihil te stellen.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

Het besluit tot herziening en terugvordering van de WW-uitkering van appellant is een belastend besluit, waarbij het aan het Uwv is om de nodige kennis over de relevante feiten en omstandigheden te vergaren. Dat betekent dat de last om aannemelijk te maken dat aan de voorwaarden voor herziening en terugvordering is voldaan in beginsel op het Uwv rust. Die last om informatie te vergaren brengt mee dat het Uwv feiten moet aandragen die aannemelijk maken dat appellant in de periode 1 juli 2015 tot en met 3 juli 2016 zijn werkzaamheden als zelfstandige niet volledig heeft beëindigd, waardoor hij zijn hoedanigheid van werknemer heeft verloren en zijn WW-uitkering per 1 juli 2015 ten onrechte is voortgezet. Als het Uwv aan deze bewijslast heeft voldaan, ligt het vervolgens op de weg van appellant om de onjuistheid daarvan met tegenbewijs, berustend op objectieve en verifieerbare gegevens, aannemelijk te maken (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 5 februari 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:184).

Onder werkzaamheden uit hoofde waarvan een werknemer zijn hoedanigheid als werknemer verliest, moet volgens vaste rechtspraak (zie onder meer de uitspraak van 16 mei 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:1678) worden verstaan: arbeid die in het economisch verkeer wordt verricht en waarmee het verkrijgen van enig geldelijk voordeel wordt beoogd of volgens de in het maatschappelijk verkeer geldende normen redelijkerwijs kan worden verwacht. Met het rapport van de inspecteur van 3 januari 2018 heeft het Uwv aannemelijk gemaakt dat appellant in de periode 1 juli 2015 tot en met 3 juli 2016 werkzaamheden als zelfstandige heeft verricht. Appellant heeft in het gesprek met de inspecteur verklaard in deze periode gesprekken met potentiële investeerders te hebben gevoerd en dat zijn activiteiten er constant op waren gericht om zo spoedig mogelijk als zelfstandige in zijn eigen bestaan te kunnen voorzien. Deze activiteiten moeten worden aangemerkt als werkzaamheden die zijn verricht in het economisch verkeer, nu daarmee het verkrijgen van geldelijk voordeel was beoogd dan wel het volgens de in het maatschappelijk verkeer geldende normen redelijkerwijs kon worden verwacht. Dat appellant heeft voldaan aan de sollicitatieplicht van het Uwv en beschikbaar was voor de arbeidsmarkt, maakt dat niet anders. Ook het feit dat hij niet stond ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en geen inkomsten uit arbeid of ondernemen heeft gehad, is niet relevant. Het is inherent aan het ondernemerschap en voor risico van de betrokkene dat, zeker in de beginfase van een bedrijf, niet of nauwelijks inkomsten worden behaald (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 27 juni 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1879). Door het niet volledig beëindigen van zijn werkzaamheden als zelfstandige over de periode 1 juli 2015 tot en met 3 juli 2016 heeft appellant zijn hoedanigheid als werknemer volledig verloren.

Op grond van artikel 2, zevende lid, van het Boetebesluit kan geen hogere boete worden opgelegd dan de maximale boete ter hoogte van het bij aanvang van de overtreding geldende bedrag van € 8.100,- zoals genoemd in artikel 23, vierde lid, van het Wetboek van Strafrecht. Ook moet op grond van dit artikellid de boete door middel van een correctiefactor worden gerelateerd aan de mate van verwijtbaarheid. Bij berekening van de hoogte van de boete dient 50% van het maximale boetebedrag bij normale verwijtbaarheid en 25% van het maximale boetebedrag bij verminderde verwijtbaarheid als uitgangspunt te worden genomen. Dit betekent dat de hoogte van de boete als volgt moet worden vastgesteld. Over de periode van 29 juni 2015 tot 4 maart 2016 bedraagt de boete (177/263 uitkeringsdagen * 50/75 * € 8.100,- =) € 3.634,22. Over de periode van 4 maart 2016 tot en met 3 juli 2016 bedraagt de boete (86/263 uitkeringsdagen * 25/75 * € 8.100,- =) € 882,88. De hoogte van de boete over de periode van 29 juni 2015 tot en met 3 juli 2016 moet dan worden vastgesteld op in totaal € 4.517,10. Dat is in dit geval passend en geboden. De boete zal op dit bedrag worden vastgesteld.

Uit wat in 4.2 tot en met 4.6 is overwogen volgt dat de aangevallen uitspraak zal worden vernietigd voor zover deze ziet op de boete en voor het overige zal worden bevestigd.