Uitspraken

Appellant ontving ten tijde van belang bijstand op grond van de Participatiewet (PW).

De rechtbank Rotterdam heeft bij uitspraak van 22 februari 2017, het beroep tegen het maatregelbesluit ongegrond verklaard. De Raad heeft in zijn uitspraak van 18 december 2018 (ECLI:NL:CRVB:2018:4308) de uitspraak van de rechtbank Rotterdam met verbetering van gronden bevestigd. De Raad heeft geoordeeld dat het college het maatregelbesluit op een onjuiste wettelijke grondslag heeft gebaseerd. Het onvoldoende aantoonbaar solliciteren moet immers aangemerkt worden als het niet nakomen van een verplichting als bedoeld in
artikel 18, tweede lid, van de PW en niet als het niet nakomen van een verplichting die valt onder artikel 18, vierde lid, van de PW. De Raad heeft dit gebrek in het maatregelbesluit met toepassing van artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) gepasseerd. Het maatregelbesluit staat hiermee in rechte vast.

De gemachtigde van appellant heeft op 1 mei 2017, onder verwijzing naar artikel 18, elfde lid, van de PW, verzocht om het maatregelbesluit te herzien omdat appellant, mede als gevolg van het maatregelbesluit, intensiever is gaan solliciteren zodat het doel van de maatregel is bereikt.

Het college heeft bij besluit van 22 januari 2019, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 7 juni 2019 (bestreden besluit), het verzoek afgewezen omdat het te laat is ingediend. Een dergelijk verzoek dient te worden ingediend binnen de daarvoor geldende termijn, die loopt vanaf de datum van het besluit waarbij de maatregel is opgelegd tot de einddatum van de looptijd van de maatregel. Het college heeft aan het bestreden besluit artikel 18, elfde lid, van de PW in samenhang met de Beleidsregels herziening maatregel (inkeerregeling, hierna: Beleidsregels) ten grondslag gelegd.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. In hoger beroep heeft appellant zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Appellant heeft, evenals in beroep, aangevoerd dat hij niet op de hoogte was van de inkeerregeling en van het beleid. Het college had hem daarover (tijdig) moeten informeren.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

Vaststaat dat appellant het verzoek om het maatregelbesluit te heroverwegen niet tijdig heeft ingediend. Het betoog van appellant dat het college hem op de hoogte had moeten brengen van het beleid treft geen doel. Een verplichting als door appellant gesteld vindt geen steun in het recht. Het beleid is gepubliceerd (Gemeenteblad 2015, nummer 135). Ook op de gemeentelijke website (www.rotterdam.nl/werken-leren/plichten-bijstanduitkering) staat informatie over de mogelijkheid om een verzoek tot herziening van een maatregel in te dienen en wanneer een dergelijk verzoek moet worden gedaan.

Ten aanzien van de wettelijke grondslag van het bestreden besluit heeft het college desgevraagd te kennen gegeven dat de wettelijke grondslag van het bestreden besluit gehandhaafd blijft. Vaststaat dat aan het maatregelbesluit artikel 18, tweede lid, van de PW ten grondslag ligt. Gelet hierop heeft het college aan de afwijzing van het verzoek van appellant om herziening van het maatregelbesluit ten onrechte artikel 18, elfde lid, van de PW ten grondslag gelegd. Een besluit op een verzoek om een opgelegde maatregel als bedoeld in artikel 18, tweede lid, van de PW, te heroverwegen, vindt zijn grondslag in artikel 18, derde lid, van de PW.

Het bestreden besluit berust dus niet op een juiste wettelijke grondslag. De rechtbank heeft dat niet onderkend. Dit geeft echter geen aanleiding om de aangevallen uitspraak te vernietigen. Het gebrek in het bestreden besluit kan worden gepasseerd met toepassing van artikel 6:22 van de Awb, omdat aannemelijk is dat belanghebbende daardoor niet is benadeeld. Ook indien het gebrek zich niet zou hebben voorgedaan, zou een besluit met dezelfde uitkomst zijn genomen.

Uit het 4.2 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak, met verbetering van gronden, moet worden bevestigd.